του Θ. Καρτερού
(σχόλιο της «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ στο τέλος του κειμένου)
Τα εισοδήματα μειώνονται ραγδαία, αλλά οι τιμές αντιστέκονται σθεναρά. Το συμπέρασμα αυτό, που επιβεβαιώνεται στην καθημερινότητά μας, προσυπογράφεται και από τους ειδικούς της Εθνικής Τράπεζας. Οι οποίοι στη σχετική έκθεσή τους προσπαθούν να διαγνώσουν τις αιτίες του φαινομένου, να εντοπίσουν τους εξωτερικούς παράγοντες και τις δομικές αδυναμίες που το δημιουργούν, και να διατυπώσουν τελικώς τις προβλέψεις τους για το τι μέλλει γενέσθαι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να φωτιστεί αυτή η εκ πρώτης όψεως περίεργη κατάσταση. Να απελευθερώνεται –όρος κι αυτός!- η αγορά εργασίας, να βυθίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να αφαιρούνται δισεκατομμύρια από τα νοικοκυριά, να πέφτει η ζήτηση, αλλά να επιμένει στο ύψος της η προσφορά. Να μένουν οι τιμές αμετακίνητες και μάλιστα σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης να αυξάνονται. Με αποτέλεσμα μεγαλύτερη φτώχεια και μεγαλύτερη δυστυχία.
Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα, όσο θέλουν να μας τα δείξουν οι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού, οι οποίοι δίνουν το στίγμα –και τι στίγμα…- και στη σημερινή πολιτική. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η μείωση των μισθών φέρνει και μείωση των τιμών. Χρειάζεται η σοφία...
ενός Τόμσεν και η οικονομική σκέψη ενός Στουρνάρα για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι κόβοντας εισοδήματα και μειώνοντας τη ζήτηση κόβονται σχεδόν αυτόματα και οι τιμές. Διότι απλούστατα τις τιμές δεν τις διαμορφώνει καμιά ελεύθερη αγορά παρά μόνο στο μυαλό των φανατικών του είδους.
Όταν το κράτος ανεβάζει τις τιμές με την άγρια φορολογία. Όταν τα καρτέλ μπροστά στα μάτια μας εναρμονίζουν τις τιμές των προϊόντων τους. Όταν ανάμεσα στον παραγωγό και στον τελικό καταναλωτή παρεμβάλλεται ένα ολόκληρο πλέγμα μεσαζόντων. Όταν τα προϊόντα κυκλοφορούν μεταξύ μητρικών και θυγατρικών εταιριών και προστίθεται σε κάθε σταθμό κάτι τις στην τιμή τους. Όταν η ελληνική αγορά εν ολίγοις είναι θάλασσα γεμάτη καρχαρίες, είναι λίγο υποκριτικό να ψάχνεις ποιος και γιατί τρώει τα ψαράκια-καταναλωτές.
Προσέξτε τώρα: Παρ’ όλα αυτά, όλες οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται –ιδιωτικοποιήσεις, άγρια απελευθέρωση, έλλειψη κάθε προστασίας του εργαζόμενου, ενίσχυση της απολυταρχίας των τραπεζών κλπ- ευνοούν τους αυτουργούς της κερδοσκοπίας. Που πάει να πει ότι οι τιμές δε συνδέονται με την τιμή της εργασίας, αλλά μάλλον με την τιμή της πολιτικής εξουσίας…
Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»:
Δεν είναι έτσι κ. Καρτερέ, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο έτσι.
Βεβαίως η Ελληνική αγορά χαρακτηρίζεται από μονοπωλιακές, ή ολιγοπωλιακές καταστάσεις και κερδοσκοπία. Αλλά το πρόβλημα είναι αλλού. Είναι στην ίδια τη λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» το πρόβλημα.
Έχει να κάνει με την αξίατου χρήματος. Και πως καθορίζεται η αξία του χρήματος;
Οπωσδήποτε σε τι αντιστοιχεί μια νομισματική μονάδα, δηλαδή τι αντίκρισμα έχει. Και ο μόνος τρόπος να καθορίσουμε το αντίκρισμα είναι η αγοραστική δύναμη, δηλαδή σε ποια προϊόντα της ίδιας ποιότητας και ποσότητας αντιστοιχεί μια νομισματική μονάδα.
Αν λοιπόν έχουμε ένα μέσο μισθό 1000 ευρώ που αντιστοιχούσε το 2009 στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων καταναλωτικών αναγκών και ακολουθούμε μια πολιτική ταυτόχρονης μείωσης μισθών και τιμών, σήμερα με μέσο μισθό 500 ευρώ αν μπορούμε να καλύπτουμε τις ίδιες ακριβώς καταναλωτικές ανάγκες, τότε έχουμε πετύχει μηδενικό αποτέλεσμα, έχοντας ουσιαστικά διπλασιάσει, ονομαστικά και μόνο, την αξία του χρήματος στην εσωτερική αγορά.
Αλλά η λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι άλλη. Η υπερπληθώριση της εσωτερικής αγοράς με διάβρωση της αγοραστικής δύναμης και ρευστοποίησης κάθε περιουσιακού στοιχείου, αλλά διατηρώντας την αξία του χρήματος σταθερή ως προς τις εξωτερικές συναλλαγές, άρα και του εξωτερικού χρέους, το οποίο πρέπει να αποπληρωθεί μέχρι τελευταίου σέντ και σε αξία που οι κάτοχοί του καθορίζουν κάθε φορά. Και βεβαίως ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας με αυτή τη πολιτική. Έτσι, ακριβώς εξηγείται γιατί το χρέος αυξάνει αντί για να μειώνεται παρά τα PSI, τα κουρέματα και τα ξυρίσματά του. Γιατί έτσι έχει σχεδιαστεί, όσο το πληρώνεις αυτό το άτιμο να αυξάνει και αυτό θα γίνονταν τουλάχιστον πιο δύσκολο χωρίς την "εσωτερική υποτίμηση".
Συμβαίνει δηλαδή, ακριβώς αυτό που μας απειλούν ότι θα συνέβαινε αν οψέποτε προχωρούσαμε στη καθιέρωση Εθνικού νομίσματος και ακολουθούσε εξωτερική υποτίμηση. Αντίθετα με Εθνικό νόμισμα και εξωτερική υποτίμηση θα συνέβαινε αυτό που οι δανειστές και οι ντόπιοι λακέδες τους φοβούνται σαν τον διάβολο το λιβάνι.Σταθεροποίηση κατ’ αρχή της αγοραστικής δύναμης και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων στο εσωτερικό και διάβρωση της αξίας του χρέους ως προς το εξωτερικό. Και οι σχεδιασμοί δημιουργίας υποσαχάριας ειδικής οικονομικής ζώνης στο νότο της Ευρώπης, στο κάλαθο των αχρήστων. Παράδειγμα: με τις επανειλημμένες υποτιμήσεις και διολισθήσεις που ακολουθούσε η δραχμή τις δεκαετίες του ’70, ’80, ’90, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών δεν εθίγετο, αντίθετα βελτιώνονταν σταθερά και η αξία των περιουσιακών στοιχείων επίσης.
Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Και επειδή θα πρέπει να υπάρξει κάποια στιγμή εικονική σταθεροποίηση και στην εσωτερική αγορά, με απόλυτο εξευτελισμό της αξίας των πάντων, το περίφημο «διπλό νομισματικό» είναι προ των πυλών!
Όσον αφορά στους «οικονομολόγους» και τους παντογνώστες «μπουμπούκους» της πολιτικής, που μας «γανώνουν» το κεφάλι με την επιστημοσύνη τους, πείτε τους να ξανανοίξουν τα βιβλία τους, αν και πολύ φοβούμαστε, ότι θα χρειαστεί να ξεκινήσουν από την αρχή, δηλαδή από το νηπιαγωγείο!
Για το "ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ" Όθωνας Κουμαρέλλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου