Οι Βρυξέλλες αποφάσισαν: Το νερό ανήκει στους λίγους και θα πωλείται ακριβά

Οι Βρυξέλλες αποφάσισαν: Το νερό ανήκει στους λίγους και θα πωλείται ακριβά:

 του Κωνσταντίνου

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλάζει την πολιτική διαχείρισης των υδάτινων πόρων και την μέχρι σήμερα τιμολογιακή πολιτική. Η είδηση αυτή δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αφού είχαν ήδη γίνει οι κινήσεις προετοιμασίας (εκ μέρους των κρατών – μελών) της συγκεκριμένης απόφασης. Αν και αυτές οι κινήσεις, οι οποίες ουσιαστικά αφορούσαν την ιδιωτικοποίηση του νερού, έπεσαν στο κενό (π.χ. Μεγάλη Βρετανία), φαίνεται πως στα γραφεία των Βρυξελλών δεν απελπίστηκαν οι «ιθύνοντες» (γραφειοκράτες μη εκλεγμένοι) και αποφάσισαν με την μέθοδο του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» να ανακοινώσουν πως το νερό δεν αποτελεί αγαθό που ανήκει στους πολίτες των κρατών της Ευρώπης, αλλά είναι ένα εμπόρευμα το οποίο (στο όνομα της περιβαλλοντικής προστασίας – πράσινης πολιτικής) οι Βρυξέλλες εφεξής θα διαχειρίζονται κατά τα δοκούν…!

Η απόφαση αυτή του Ευρωκοινοβουλίου (των γραφειοκρατών των Βρυξελλών) ανακοινώθηκε...
με τον τίτλο «Μέτρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Περιβάλλοντος για το νερό» και αφορά την επιβολή μέτρων (λόγω μόλυνσης των ήδη υπαρχόντων υδάτινων πόρων) τόσο στην οικιακή κατανάλωση του νερού, όσο και στην χρήση του νερού στην γεωργικές καλλιέργειες!

Τι γράφει η είδηση, όπως ανακοινώθηκε και δημοσιεύθηκε στο Sky News:

«Ανατιμολόγηση του νερού, περιορισμός στη χρήση του αγροτικού νερού, καθώς και προγράμματα εξοικονόμησης νερού κατ' οίκον και επαναχρησιμοποίηση του περιλαμβάνονται μεταξύ των μέτρων που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Περιβάλλοντος προκειμένου να διασφαλισθεί επαρκής ποσότητα καλής ποιότητας νερού για όλους του Ευρωπαίους.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υιοθέτησε τη νέα αυστηρότερη στρατηγική για τη διαχείριση των υδάτων, διαπιστώνοντας ότι η σχετική οδηγία για την προστασία των υδάτων δεν τέθηκε σε εφαρμογή από πολλές χώρες.

Πιο συγκεκριμένα, από εδώ και στο εξής κάθε κράτος μέλος οφείλει να δίνει αξιόπιστα στοιχεία σχετικά με το υδάτινο ισοζύγιο, πόσο έχει και πόσο ξοδεύει.

Επίσης να παραθέτει τα στοιχεία σχετικά με τη φυσικότητα της ροής των ποταμών και τις παρεμβάσεις που έγιναν, όπως φράγματα και εκτροπές και τέλος θα τεθούν νέοι στόχοι για την εξοικονόμηση του νερού. 

Τέλος θα πρέπει να ενταθούν οι έλεγχοι και να περιοριστούν και θα ελέγχονται αυστηρά οι άδειες γεωτρήσεων.

Ωστόσο η νέα αυστηρότερη στρατηγική δεν θα εφαρμοσθεί σε όλα τα κράτη μέλη με τον ίδιο τρόπο.

Τα μέτρα θα είναι αυστηρότερα για χώρες με ελλειμματικό υδάτινο ισοζύγιο, όπως η Ελλάδα και άλλες χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα

Ο Επίτροπος Περιβάλλοντος Γιάνες Ποτότσνικ κατέληξε λέγοντας πως η ορθολογική διαχείριση του νερού δεν αφορά μόνο στη διατήρηση του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, αλλά θα καθορίσει την οικονομική ανάπτυξη την ανταγωνιστικότητα και την ευημερία της Ευρώπης».

Έτσι, λοιπόν, το κοινό αγαθό των πολιτών, το νερό, με μία απόφαση – ανακοίνωση, μεταβάλλεται σε μέσο άσκησης οικονομικής πίεσης (και όχι μόνο) προς τους πολίτες της Ευρώπης, οι οποίοι οφείλουν να παραδώσουν -υπό την απειλή αυστηρών μέτρων εις βάρος τους- το αγαθό που τους ανήκει σε άγνωστους διαχειριστές, οι οποίοι στο όνομα του περιβάλλοντος και της υγείας, θα αποφασίζουν για την διαχείρισή του.

Εμείς, δεν θα ρωτήσουμε εάν ασκήθηκαν έλεγχοι (έστω και μη αυστηροί) στις βιομηχανίες που μολύνουν τους υδάτινους πόρους της Ευρώπης, επειδή γνωρίζουμε πως δεν ασκήθηκε έλεγχος, ούτε υπήρξαν κυρώσεις (έστω και μη αυστηρές) προς τις βιομηχανίες που –όπως διατείνονται οι Βρυξέλλες- καταστρέφουν την ποιότητα του νερού και την υγεία των Ευρωπαίων πολιτών.

Η δική μας απορία, είναι σχετική με το ποιος και πώς θα διαχειρίζεται το νερό. Προφανώς θα είναι ιδιώτες(!!!), οι οποίοι θα κερδίζουν αμύθητα ποσά από την πώληση του κοινού αγαθού που πλέον μετατρέπεται –με φασιστική μέθοδο- σε ιδιωτικό προϊόν προς εκμετάλλευση.

Έτσι, οι ιδιώτες ενώ θα αποκομίζουν τεράστια κέρδη από κάτι που δεν τους ανήκει, ταυτόχρονα θα πιέζουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, αφού θα τους αφαιρούν σημαντικά ποσά για την χρήση του νερού. Όμως, οι ίδιοι ιδιώτες θα λειτουργούν και ως μέσον άσκησης πίεσης για την αλλαγή της ποιότητας της τροφής, αφού θα ελέγχουν τους αγρότες και την κατανάλωση του νερού στις αγροτικές καλλιέργειες, οι οποίες θα καταστούν απολύτως ασύμφορες λόγω της αύξησης των τιμολογίων του νερού.

Ήδη, με κυβερνητικές αποφάσεις οι αγρότες υποχρεούνται να ανακοινώσουν τις πηγές και τα μέσα που χρησιμοποιούν για την άρδευση των καλλιεργητικών εκτάσεων που διαθέτουν. Οι αγρότες αν και χρησιμοποίησαν ίδια κεφάλαια για την δημιουργία πομόνων (αρδευτικά πηγάδια με σύστημα άντλησης), καλούνται να συμβάλουν στην διαχείριση (ή στον έλεγχο) των υδάτινων πόρων, να δηλώσουν ουσιαστικά πόσο νερό καταναλώνουν (με δικά τους έξοδα) για τις καλλιέργειές τους, προκειμένου να πληρώσουν και τον ιδιώτη που θα «επωμισθεί» την είσπραξη για την κατανάλωση νερού (να σημειωθεί πως ο ιδιώτης έχει μηδενικά έξοδα, αλλά θα εισπράττει από κάτι που δεν του ανήκει…).

Εάν η όλη αυτή ενέργεια αποσκοπούσε στην δημιουργία κανόνων διαχείρισης των υδάτινων πόρων, ίσως και να ήταν ένα θετικό βήμα. Όμως, από τη στιγμή που κάποιες καλλιέργειες (π.χ. καλαμπόκι) θα κρίνονται ασύμφορες λόγω της μεγάλων ποσοτήτων νερού που απαιτούνται, τότε οι αγρότες θα εξαναγκαστούν στην χρήση ειδικών σπόρων (βλ. μεταλλαγμένα) οι οποίοι έχουν μικρότερη απόδοση και κατασκευάζονται από συγκεκριμένες εταιρείες (βλ. Monsanto) οι οποίες ελέγχουν μεγάλο μέρος της παραγωγής τροφίμων σε ολόκληρο τον πλανήτη. 

Με αλά λόγια, με πρόφαση την διαχείριση του νερού, θα υπάρξουν συγκεκριμένα κέντρα που θα αναλάβουν να χρυσο-πληρώνονται για κάτι που δεν τους ανήκει, και ταυτόχρονα θα αλλάξει η ποιότητα της τροφής των Ευρωπαίων πολιτών, στο όνομα της εξοικονόμησης υδάτινων πόρων.

Λείπει, όμως, το νερό από την Ευρώπη; Η απάντηση είναι απολύτως αρνητική, αφού η ευρωπαϊκή ήπειρος θεωρείται πλουσιότατη σε υδάτινους πόρους. Αφού το πρόβλημα είναι στην αλλοίωση της ποιότητας του νερού από βιομηχανικά απόβλητα, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιβάλλει αυστηρότατες κυρώσεις στις παραβατικές βιομηχανίες οι οποίες κατά σύστημα μολύνουν το νερό; Μήπως επειδή η οικονομική ισχύς των βιομηχανιών αυτών είναι τόσο μεγάλη, που αποτελεί φόβο για τους ευρωβουλευτές και τους αρχηγούς των ευρωπαϊκών κρατών, η οποιαδήποτε απόπειρα επιβολής τιμωρίας τους;

Επειδή είναι προφανές πως οι ευρωβουλευτές δεν μπορούν να πιέσουν τους κυρίως υπεύθυνους, στρέφονται προς τους απολύτως ανεύθυνους για την μόλυνση των υδάτων και πραξικοπηματικά ενεργώντες τους επιβάλλουν εξοντωτικούς οικονομικούς όρους για την κατανάλωση του νερού, ενώ ταυτοχρόνως εξυπηρετούν τους –μόνιμα- ενδιαφερόμενους για την διαχείριση του νερού, αλλά και τις πολυεθνικές παραγωγής μεταλλαγμένων γεωργικών υβριδίων…!

Τελικά και σαν αποτέλεσμα, διαπιστώνουμε πως το περιβάλλον δεν γίνεται καλύτερο (αφού δεν αντιμετωπίζονται οι βιομηχανίες που το καταστρέφουν), ενώ κάποιοι πλουτίζουν από το νερό που δεν τους ανήκει και τέλος δημιουργούνται κατάλληλες συνθήκες για καλλιέργεια και πώληση μεταλλαγμένων τροφών… Με απλά λόγια, όλα για το χρήμα, όλα για το κέρδος, με πρόφαση –φυσικά- το καλό των πολιτών και του… περιβάλλοντος.

Δεν γνωρίζουμε εάν ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό, όμως είμαστε απολύτωςβέβαιοι πως το νερό μετατρέπεται σε όπλο επιβολής ισχύος και εξαναγκασμού προς τους λαούς. Και ίσως αυτό αποτελέσει τον λόγο για μία άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη...

από το "kostasxan.blogspot.gr"

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Οι Άτιμες οι Τιμές

Οι Άτιμες οι Τιμές:

του Θ. Καρτερού

(σχόλιο της «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ στο τέλος του κειμένου)

Τα εισοδήματα μειώνονται ραγδαία, αλλά οι τιμές αντιστέκονται σθεναρά. Το συμπέρασμα αυτό, που επιβεβαιώνεται στην καθημερινότητά μας, προσυπογράφεται και από τους ειδικούς της Εθνικής Τράπεζας. Οι οποίοι στη σχετική έκθεσή τους προσπαθούν να διαγνώσουν τις αιτίες του φαινομένου, να εντοπίσουν τους εξωτερικούς παράγοντες και τις δομικές αδυναμίες που το δημιουργούν, και να διατυπώσουν τελικώς τις προβλέψεις τους για το τι μέλλει γενέσθαι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να φωτιστεί αυτή η εκ πρώτης όψεως περίεργη κατάσταση. Να απελευθερώνεται –όρος κι αυτός!- η αγορά εργασίας, να βυθίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να αφαιρούνται δισεκατομμύρια από τα νοικοκυριά, να πέφτει η ζήτηση, αλλά να επιμένει στο ύψος της η προσφορά. Να μένουν οι τιμές αμετακίνητες και μάλιστα σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης να αυξάνονται. Με αποτέλεσμα μεγαλύτερη φτώχεια και μεγαλύτερη δυστυχία.

Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα, όσο θέλουν να μας τα δείξουν οι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού, οι οποίοι δίνουν το στίγμα –και τι στίγμα…- και στη σημερινή πολιτική. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η μείωση των μισθών φέρνει και μείωση των τιμών. Χρειάζεται η σοφία...
ενός Τόμσεν και η οικονομική σκέψη ενός Στουρνάρα για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι κόβοντας εισοδήματα και μειώνοντας τη ζήτηση κόβονται σχεδόν αυτόματα και οι τιμές. Διότι απλούστατα τις τιμές δεν τις διαμορφώνει καμιά ελεύθερη αγορά παρά μόνο στο μυαλό των φανατικών του είδους.

Όταν το κράτος ανεβάζει τις τιμές με την άγρια φορολογία. Όταν τα καρτέλ μπροστά στα μάτια μας εναρμονίζουν τις τιμές των προϊόντων τους. Όταν ανάμεσα στον παραγωγό και στον τελικό καταναλωτή παρεμβάλλεται ένα ολόκληρο πλέγμα μεσαζόντων. Όταν τα προϊόντα κυκλοφορούν μεταξύ μητρικών και θυγατρικών εταιριών και προστίθεται σε κάθε σταθμό κάτι τις στην τιμή τους. Όταν η ελληνική αγορά εν ολίγοις είναι θάλασσα γεμάτη καρχαρίες, είναι λίγο υποκριτικό να ψάχνεις ποιος και γιατί τρώει τα ψαράκια-καταναλωτές.

Προσέξτε τώρα: Παρ’ όλα αυτά, όλες οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται –ιδιωτικοποιήσεις, άγρια απελευθέρωση, έλλειψη κάθε προστασίας του εργαζόμενου, ενίσχυση της απολυταρχίας των τραπεζών κλπ- ευνοούν τους αυτουργούς της κερδοσκοπίας. Που πάει να πει ότι οι τιμές δε συνδέονται με την τιμή της εργασίας, αλλά μάλλον με την τιμή της πολιτικής εξουσίας…

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»:

Δεν είναι έτσι κ. Καρτερέ, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο έτσι.

Βεβαίως η Ελληνική αγορά χαρακτηρίζεται από μονοπωλιακές, ή ολιγοπωλιακές καταστάσεις και κερδοσκοπία. Αλλά το πρόβλημα είναι αλλού. Είναι στην ίδια τη λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» το πρόβλημα.

Έχει να κάνει με την αξίατου χρήματος. Και πως καθορίζεται η αξία του χρήματος;

Οπωσδήποτε σε τι αντιστοιχεί μια νομισματική μονάδα, δηλαδή τι αντίκρισμα έχει. Και ο μόνος τρόπος να καθορίσουμε το αντίκρισμα είναι η αγοραστική δύναμη, δηλαδή σε ποια προϊόντα της ίδιας ποιότητας και ποσότητας αντιστοιχεί μια νομισματική μονάδα.

Αν λοιπόν έχουμε ένα μέσο μισθό 1000 ευρώ που αντιστοιχούσε το 2009 στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων καταναλωτικών αναγκών και ακολουθούμε μια πολιτική ταυτόχρονης μείωσης μισθών και τιμών, σήμερα με μέσο μισθό 500 ευρώ αν μπορούμε να καλύπτουμε τις ίδιες ακριβώς καταναλωτικές ανάγκες, τότε έχουμε πετύχει μηδενικό αποτέλεσμα, έχοντας ουσιαστικά διπλασιάσει, ονομαστικά και μόνο, την αξία του χρήματος στην εσωτερική αγορά.

Αλλά η λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι άλλη. Η υπερπληθώριση της εσωτερικής αγοράς με διάβρωση της αγοραστικής δύναμης και ρευστοποίησης κάθε περιουσιακού στοιχείου, αλλά διατηρώντας την αξία του χρήματος σταθερή ως προς τις εξωτερικές συναλλαγές, άρα και του εξωτερικού χρέους, το οποίο πρέπει να αποπληρωθεί μέχρι τελευταίου σέντ και σε αξία που οι κάτοχοί του καθορίζουν κάθε φορά. Και βεβαίως ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας με αυτή τη πολιτική. Έτσι, ακριβώς εξηγείται γιατί το χρέος αυξάνει αντί για να μειώνεται παρά τα PSI, τα κουρέματα και τα ξυρίσματά του. Γιατί έτσι έχει σχεδιαστεί, όσο το πληρώνεις αυτό το άτιμο να αυξάνει και αυτό θα γίνονταν τουλάχιστον πιο δύσκολο χωρίς την "εσωτερική υποτίμηση".

Συμβαίνει δηλαδή, ακριβώς αυτό που μας απειλούν ότι θα συνέβαινε αν οψέποτε προχωρούσαμε στη καθιέρωση Εθνικού νομίσματος και ακολουθούσε εξωτερική υποτίμηση. Αντίθετα με Εθνικό νόμισμα και εξωτερική υποτίμηση θα συνέβαινε αυτό που οι δανειστές και οι ντόπιοι λακέδες τους φοβούνται σαν τον διάβολο το λιβάνι.Σταθεροποίηση κατ’ αρχή της αγοραστικής δύναμης και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων στο εσωτερικό και διάβρωση της αξίας του χρέους ως προς το εξωτερικό. Και οι σχεδιασμοί δημιουργίας υποσαχάριας ειδικής οικονομικής ζώνης στο νότο της Ευρώπης, στο κάλαθο των αχρήστων. Παράδειγμα: με τις επανειλημμένες υποτιμήσεις και διολισθήσεις που ακολουθούσε η δραχμή τις δεκαετίες του ’70, ’80, ’90, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών δεν εθίγετο, αντίθετα βελτιώνονταν σταθερά και η αξία των περιουσιακών στοιχείων επίσης. 

Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Και επειδή θα πρέπει να υπάρξει κάποια στιγμή εικονική σταθεροποίηση και στην εσωτερική αγορά, με απόλυτο εξευτελισμό της αξίας των πάντων, το περίφημο «διπλό νομισματικό» είναι προ των πυλών!

Όσον αφορά στους «οικονομολόγους» και τους παντογνώστες «μπουμπούκους» της πολιτικής, που μας «γανώνουν» το κεφάλι με την επιστημοσύνη τους, πείτε τους να ξανανοίξουν τα βιβλία τους, αν και πολύ φοβούμαστε, ότι θα χρειαστεί να ξεκινήσουν από την αρχή, δηλαδή από το νηπιαγωγείο! 

Για το "ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ" Όθωνας Κουμαρέλλας

Διαβάστε Περισσότερα...>>

ΣΕ ΕΠΙΣΗΜΗ ΤΡΟΧΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ

ΣΕ ΕΠΙΣΗΜΗ ΤΡΟΧΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ:

του Δημήτρη Καζάκη

Κι όμως είχαμε μια ακόμη επιτυχία. Αυτό μας διαβεβαίωσε ο υπουργός οικονομικών κ. Στουρνάρας με το γνωστό χαμόγελό του, που σε κανονικές συνθήκες θα απασχολούσε μόνο τους ειδικούς. Είχαμε μια ακόμη επιτυχία. Η Ευρωομάδα (Eurogroup) μας έκανε πατ-πατ-πατ στο κεφάλι όπως κάνουν όλα τα καλά αφεντικά με τα σκυλάκια λουλού όταν νιώθουν ικανοποίηση από την πίστη και αφοσίωση του κατοικίδιου. Όμως, την δόση δεν έχει ξεκαθαριστεί πότε θα την δώσουν. Κοκό λοιπόν όχι ακόμη. Κι όσο αργεί, τόσο καθυστερεί η απογείωση που μας έταξε, μέσα σε μια παράκρουση ανειλικρίνειας, ο κ. Σαμαράς.

ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Στο Ανακοινωθέν που εξέδωσε το Eurogroup αναφέρει ότι «χαιρετίζει τη σημαντική πρόοδο που έχει σημειωθεί προς την πλήρη συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τρόικα για το επικαιροποιημένο πρόγραμμα προϋποθέσεων, συμπεριλαμβανομένου κι ενός ευρέως φάσματος ισχυρών και αναγκαίων μέτρων στους τομείς της δημοσιονομικής εξυγίανσης, των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους αυτόματους μηχανισμούς διόρθωσης και την σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα.»

Φυσικά δεν παραλείπει να αναγνωρίσει «τις σημαντικές προσπάθειες που έχουν ήδη καταβληθεί από τους Έλληνες πολίτες και είναι πεπεισμένη ότι η συνέχιση της δημοσιονομικής και οι ...
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα επιτρέψουν - μετά από έναν ακόμη δύσκολο έτος - στην οικονομία να επιστρέψει σε μια διατηρήσιμη αναπτυξιακή πορεία, με αύξηση της απασχόλησης, η οποία είναι η καλύτερη εγγύηση για την Ελλάδα για ένα μέλλον με ευημερία.» Είναι το πατ-πατ-πατ στο κεφάλι του κατοικίδιου, που είπαμε, η οποία όπως πάντα συνοδεύεται από μια αόριστη υπόσχεση για ανταπόδοση.

Το κλειδί όμως αναφέρεται στην εξής παράγραφο του Ανακοινωθέντος: «Η Ευρωομάδα σημειώνει με ικανοποίηση ότι η Ελλάδα έχει αναπτύξει και δεσμεύεται να εφαρμόσει νέα μέσα πριν από την επόμενη εκταμίευση, για την ενίσχυση της διακυβέρνησης του προγράμματος που θα του επιτρέψει να παραμείνει σε τροχιά, κυρίως μέσω των μηχανισμών διόρθωσης για τη διασφάλιση της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων και μια σημαντική ενίσχυση του υπάρχοντος λογαριασμού για την εξυπηρέτηση του χρέους.»

Τι σημαίνει αυτή η δήλωση; Τίποτε περισσότερο από την αποδοχή εκ μέρους της κυβέρνησης των απαιτήσεων για εγκατάσταση μηχανισμών οριζόντιου ελέγχου των προϋπολογισμών τόσο για τις ΔΕΚΟ, τις τοπικές αρχές, αλλά και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ο μηχανισμός αυτός προβλέπεται στο Πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις 7 Νοεμβρίου και έχει αναλάβει τις αυτόματες οριζόντιες περικοπές όταν οι προϋπολογισμοί των ΔΕΚΟ, των τοπικών αρχών (περιφέρειες και δήμοι), αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα αποκλίνουν από τους αρχικούς δημοσιονομικούς στόχους που θα αναλύονται από εδώ και μπρος σε τριμηνιαίους, εξαμηνιαίους και ετήσιους.

Το ζήτημα, όμως, δεν σταματά εδώ. Στο σημείο αυτό αρχίζει. Κι αυτό γιατί δεν έχει ξεκαθαριστεί ποιοι θα απαρτίζουν αυτούς τους μηχανισμούς. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε το «non paper» που δόθηκε στην δημοσιότητα από το ΠΑΣΟΚ ώστε να μπορέσει ο Βενιζέλος να παίξει τον ρόλο της απατημένης και ατιμασμένης συζύγου, φωνάζοντας «δεν είμαστε δα και προτεκτοράτο». Θυμάστε τι έγραφε;

Η ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΠΟ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥΣ

Το πρώτο πράγμα που αναφέρει είναι η απαίτηση για «ενισχυμένη διακυβέρνηση και μηχανισμοί ελέγχου: «Για να ενισχυθεί η αξιοπιστία πρέπει να υιοθετηθεί μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική (με εκούσιες αυτοδεσμεύσεις). Παρεκκλίσεις από τους στόχους του προγράμματος πρέπει να εξισορροπούνται με εσωτερικές προσαρμογές. Οι ακόλουθες προαπαιτούμενες ενέργειες πρέπει να εισαχθούν με νομοθετική ρύθμιση πριν την εκταμίευση της επόμενης δόσης.»

Για να μπορέσει να γίνει αυτό απαιτούν «αυτόματες περικοπές δαπανών: Η Ελλάδα εγκαθιδρύει έναν απλό κανόνα για τις δημόσιες δαπάνες. Με τη συμφωνία της τρόικας, τα ταμειακά ελλείμματα (παρεκκλίσεις από τον προϋπολογισμό) οδηγούν αυτόματα σε περικοπές δαπανών οι οποίες κατανέμονται εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών (ανάλογα με το μερίδιό τους στον προϋπολογισμό).» Με άλλα λόγια, με κάθε παρέκκλιση από τους στόχους που έχει θέσει η τρόικα και το μνημόνιο, θα επιβάλλονται αυτόματα οριζόντιες περικοπές των δαπανών και μάλιστα «εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών». Χωρίς ούτε καν να εξεταστούν οι λόγοι της απόκλισης από τους στόχους. Κι αυτό γιατί εκ προοιμίου δεν φταίνε οι στόχοι και οι συνταγές, φταίμε εμείς που δεν μπορούμε να τους πετύχουμε. Άρα στην πυρά!

Όλα αυτά έγιναν νόμος του κράτους με το Πολυνομοσχέδιο της 7ης Νοεμβρίου.

Το Γερμανικό υπουργείο με το «non paper» απαιτούσε την ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου από την task force «σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, ο προσδιορισμός θέσεων-κλειδιά στην ελληνική κρατική μηχανή για την κατάλληλη εκτέλεση και εποπτεία των προγραμμάτων προσαρμογής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χρηματοπιστωτικές ροές (δαπάνες και έσοδα) και διορισμός Ευρωπαίων ή Ελλήνων κρατικών λειτουργών (οι οποίοι θα απολαμβάνουν το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς ώστε να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία) σ’ αυτές τις θέσεις-κλειδιά που αφορούν τη συμμόρφωση με το πρόγραμμα της τρόικα, αντικαθιστώντας τους έλληνες υπευθύνους.» Με άλλα λόγια, θα έπρεπε να ενισχυθεί ο ρόλος των διορισμένων επιτρόπων στην Ελλάδα, που εμφανίζονται ως «τεχνικοί σύμβουλοι» καταλαμβάνοντας επισήμως «θέσεις-κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό, όπου θα αντικαταστήσουν τους έλληνες υπευθύνους.

Μέχρι σήμερα ο ρόλος της task force, ήταν άτυπος, τώρα ζητούν να θεσμοθετηθεί επίσημα αναλαμβάνοντας τις «θέσεις-κλειδιά» στον κρατικό μηχανισμό. Κι όλοι αυτοί οι «ειδικοί», θυμηθείτε, έχουν καθεστώς ετεροδικίας στην χώρα μας, δηλαδή δεν υπάγονται στην ελληνική δικαιοσύνη, ούτε λογοδοτούν στην Ελλάδα. Το Πολυνομοσχέδιο προβλέπει την δημιουργία ειδικών οργάνων και διευθύνσεων χωρίς να ξεκαθαρίζει ποιος θα τους κατέχει.

Ο ΚΛΕΙΣΤΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ

Επιπλέον απαίτησαν να επεκταθεί η λειτουργία του «κλειστού λογαριασμού», όπου δεσμεύονται κατ’ απαίτηση της τρόικας τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού μέχρι να δοθεί η δόση. «Κλειστός λογαριασμός με εξωτερική διαχείριση: Ο κλειστός λογαριασμός που εγκρίθηκε από το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου ενισχύεται ώστε να εξασφαλίσει πως οι πόροι του προγράμματος θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του χρέους, και θα εξασφαλιστεί με την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς διαχείρισης (για παράδειγμα από την ΕΚΤ). Όπως συμφωνήθηκε τον Φεβρουάριο, το χρέος θα εξυπηρετείται κατευθείαν από αυτόν τον λογαριασμό. Το EFSF και το ΔΝΤ εκταμιεύουν μετά από την εκτέλεση των συμφωνηθέντων διαρθρωτικών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων κατευθείαν από τον λογαριασμό και η ελληνική συνεισφορά στην εξυπηρέτηση του χρέους που ορίζεται από το Μνημόνιο θα καταβάλλεται επίσης σε αυτόν τον λογαριασμό.»

Το καινούριο που απαιτούσαν είναι, αφενός, να μετατεθεί ο «κλειστός λογαριασμός» από την Τράπεζα της Ελλάδος που βρίσκεται σήμερα υπό τον έλεγχο κλιμακίου του ΔΝΤ, στον απόλυτο έλεγχο της ΕΚΤ. Αφετέρου, εξαρτούν την εκταμίευση μέσω του «κλειστού λογαριασμού» από το αν και κατά πόσο έχουν εφαρμοστεί οι δεσμεύσεις σε σχέσεις με τις διαρθρωτικές αλλαγές (βλέπε ιδιωτικοποιήσεις και γενικό ξεπούλημα), αλλά και τις πολιτικές του μνημονίου. Μέχρι να καταβληθεί η δόση και να εκταμιευθεί το ελληνικό δημόσιο υποχρεούται να δεσμεύσει στον «κλειστό λογαριασμό» τα κρατικά του έσοδα. Για την δόση δηλαδή των 31,5 δις ευρώ, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να δεσμεύσει στον «κλειστό λογαριασμό» που διαχειρίζονται αποκλειστικά οι επίτροποι της τρόικας, σχεδόν το 63% των συνολικών τακτικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού σε ετήσια βάση. Τα έσοδα αυτά θα αποδεσμευτούν με την εκταμίευση της δόσης. Πότε θα γίνει αυτή; Μάλλον τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκεμβρίου στην καλύτερη περίπτωση. Πώς θα τα πληρώσει μισθούς, συντάξεις, τακτικές δαπάνες μέχρι τότε το ελληνικό δημόσιο, αφού τα έσοδά του θα είναι δεσμευμένα; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα.

Προφανώς, η τρόικα και τα αφεντικά της πήραν κι αυτό που ζητούσαν γι’ αυτό και στο Ανακοινωθέν του Eurogroup σημειώνουν με νόημα ότι υπήρξε «σημαντική ενίσχυση του υπάρχοντος λογαριασμού για την εξυπηρέτηση του χρέους.»

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Το Πολυνομοσχέδιο όμως δεν περιορίστηκε μόνο στην θεσμοθέτηση ενός μηχανισμού ελέγχου και αυτόματων περικοπών που η κυβέρνηση, κατ’ εντολή της τρόικας και των δανειστών, είναι έτοιμη να τον παραδώσει σε «ειδικούς συμβούλους». Επέβαλε επίσης και τα εξής βασικά:

1. «Τα επιδόµατα εορτών Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας, που προβλέπονται από οποιαδήποτε γενική ή ειδική διάταξη, ή ρήτρα ή όρο συλλογικής σύµβασης εργασίας, διαιτητική απόφαση ή µε ατοµική σύµβαση εργασίας ή συµφωνία, για λειτουργούς, υπαλλήλους και µισθωτούς του Δηµοσίου, Ν.Π.Δ.Δ., Ν.Π.Ι.Δ., και Ο.Τ.Α., καθώς και για τα µόνιµα στελέχη των Ενόπλων Δυνάµεων και αντίστοιχους της Ελληνικής Αστυνοµίας, του Πυροσβεστικού και Λιµενικού Σώµατος, καταργούνται από 1.1.2013.»Θυμάστε φαντάζομαι προεκλογικά τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο να αγωνίζονται και να θέτουν κόκκινες γραμμές γι’ αυτά. Τέρμα όλα.

2. «Από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόµου, σε περίπτωση που έχουν καταπέσει ή καταπίπτουν εγγυήσεις που παρασχέθηκαν σε πιστωτικά ιδρύµατα, σύµφωνα µε τις διατάξεις των νόµων 3066/2002 (Α΄ 252) και 3912/2011 (Α΄ 17), η ανώνυµη εταιρεία µε την επωνυµία «ΕΘΝΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Α.Ε.» και τον ειδικό τίτλο «Ε.Τ.Ε.ΑΝ. Α.Ε.» εξοφλεί στο εξής τις σχετικές υποχρεώσεις της προς τα πιστωτικά ιδρύµατα, µε την καταβολή µετρητών, τα οποία της αποδίδονται από το Ελληνικό Δηµόσιο σε αντικατάσταση οµολόγων της παρ. 3 του άρθρου 22 του ν. 3775/2009 (Α΄ 122) που διακρατεί η εταιρεία.» Αυτό σημαίνει ότι οι μικρομεσαίοι που δανείστηκαν με την επιδότηση επιτοκίου μέσα από το ΤΕΜΠΕ θα πάψουν να χρωστάνε στις τράπεζες και η οφειλή τους θα μεταφερθεί στο Δημόσιο. Το τραπεζικό δάνειο μετατρέπεται σε δημόσια οφειλή. Οι τράπεζες πληρώνονται και φεύγουν από την μέση και μένει ο μικρομεσαίος να χρωστά στο δημόσιο και ο θεός βοηθός.

3. «Από την έναρξη της ισχύος του παρόντος νόµου καταργούνται οι θέσεις στις υπηρεσίες ή στους φορείς που εµπίπτουν στο πεδίο εφαρµογής της υποπαραγράφου Ζ.1.1., οι οποίες απαριθµούνται στη συνέχεια κατά κατηγορία, κλάδο και ειδικότητα: Οι θέσεις της κατηγορίας ΔΕ των ειδικοτήτων Διοικητικού, Διοικητικού-Λογιστικού, Διοικητικού-Οικονοµικού και Διοικητικών Γραµµατέων των υπαλλήλων µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, οι οποίοι δεν έχουν προσληφθεί µε διαγωνισµό ή µε διαδικασία επιλογής σύµφωνα µε προκαθορισµένα και αντικειµενικά κριτήρια υπό τον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής ή µε ειδικές διαδικασίες επιλογής που περιβάλλονται µε αυξηµένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας και εφόσον ο αριθµός των υπαλλήλων αυτών: αα) είναι ίσος ή µεγαλύτερος των δέκα (10) ανά υπηρεσία ή φορέα και ββ) ανέρχεται σε ποσοστό µικρότερο του 25% του συνολικού αριθµού των υπαλλήλων των ως άνω κλάδων και ειδικοτήτων ή το 10% του συνόλου του τακτικού προσωπικού που υπηρετούν στην οικεία υπηρεσία ή φορέα. Στο συνολικό αριθµό των υπαλλήλων της υπηρεσίας ή του φορέα που λαµβάνεται ως µέγεθος αναφοράς υπολογίζονται οι µόνιµοι πολιτικοί υπάλληλοι και οι υπάλληλοι µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, ανεξαρτήτως εκπαιδευτικής βαθµίδας. Από την εφαρµογή της διάταξης αυτής εξαιρούνται οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης και φροντίδας, ο Οργανισµός Απασχόλησης Εργατικού Δυναµικού, τα νοσοκοµεία και η Γενική Γραµµατεία Πολιτισµού του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευµάτων, Πολιτισµού και Αθλητισµού. Οι υπάλληλοι των οποίων οι θέσεις καταργούνται τίθενται σε διαθεσιµότητα σύµφωνα µε την υποπαράγραφο Ζ.2 του παρόντος. Εντός πέντε (5) ηµερών από τη δηµοσίευση του παρόντος, οι Διευθύνσεις προσωπικού των  υπηρεσιών ή φορέων που καταλαµβάνονται από τις υποπαραγράφους Ζ2 και Ζ3 αποστέλλουν στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθµισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κατάλογο των ονοµάτων των υπαλλήλων οι οποίοι: α) τίθενται σε διαθεσιµότητα λόγω κατάργησης της θέσης τους, β) τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία.»

Εδώ δεν μιλάμε μόνο για δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου της δημόσιας διοίκησης και όχι μόνο που οδηγούνται στην απόλυση με την δημοσίευση του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης. Μιλάμε για το γκρέμισμα ολόκληρης της δημόσιας διοίκησης με την επιβολή του φόβου της απόλυσης, αλλά και της πιο απόλυτης εξάρτησης από τον πολιτικό προϊστάμενο που καλείται να αποφασίσει ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα μείνουν. Ο δημόσιος υπάλληλος, μόνιμος ή ιδιωτικού δικαίου, μετατρέπεται σε όμηρο των κυβερνώντων και της τρόικας.

4. «Από 1.1.2013 καταργούνται οι ακόλουθες διατάξεις νόµων, όπως ισχύουν σήµερα κατά το µέρος που αφορούν σε ειδικές επιδοτήσεις ανεργίας και ειδικές εισοδηµατικές ενισχύσεις ανεργίας, καθώς οι κανονιστικές και οι διοικητικές πράξεις.»Αυτό σημαίνει ότι οι ενισχύσεις και τα επιδόματα ανεργίας για τους εποχικούς εργαζομένους τελειώνουν μια για πάντα από τις αρχές του επόμενου χρόνου.

5. «Από 1.1.2013, όλα τα όρια ηλικίας της παραγράφου 1, καθώς και όλα τα ισχύοντα την 31.12.2012 όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης αρµοδιότητας Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας και της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου αυτά προβλέπονται, αυξάνονται κατά δύο (2) έτη.» Με άλλα λόγια από τον καινούργιο χρόνο, όποιος στοιχειοθετούσε δικαίωμα σύνταξης στα 65 έχασε. Θα πρέπει να περιμένει άλλα δυο χρόνια. Ζούμε πολύ κατά τον κ. Ρομπάι και επομένως πρέπει να ανέβει και όριο συνταξιοδότησης.

6. Από 1.1.2013 η μηνιαία σύνταξη, ή το άθροισµα των µηνιαίων συντάξεων άνω των 1.000 ευρώ από οποιαδήποτε πηγή και για οποιαδήποτε αιτία µμειώνονται τουλάχιστον κατά 5% με κλιμάκωση.

7. «Με την παρούσα διάταξη θεσπίζεται νέο σύστηµα καθορισµού νόµιµου κατωτάτου μισθού υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατοτεχνιτών, το οποίο τίθεται σε ισχύ την 1.4.2013.» Με τον τρόπο αυτό καταργείται στην πράξη η Εθνική Συλλογική Σύμβαση εργασίας, όπως και οι κλαδικές, με το υπουργείο να αποφασίζει αυθαίρετα και με δικά του κριτήρια τον κατώτατο μισθό για όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

(α) Για τους υπάλληλους άνω των 25 ετών ο κατώτατος μισθός ορίζεται 586,08 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες άνω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 26,18 ευρώ.

(β) Για τους υπάλληλους κάτω των 25 ετών ο κατώτατος µμισθός ορίζεται 510,95 ευρώ και για τους εργατοτεχνίτες κάτω των 25 ετών το κατώτατο ημερομίσθιο ορίζεται σε 22,83 ευρώ.

8. «Εργοδότης που προειδοποιεί εγγράφως τον εργαζόµενο κατά τα ανωτέρω, καταβάλλει στον απολυόµενο το ήµισυ της κατά το επόµενο εδάφιο του παρόντος αποζηµίωσης.»Με άλλα λόγια όχι μόνο απελευθερώνονται οι απολύσεις – ξέρετε για να καταπολεμηθεί η ανεργία, όπως μας λένε και δεν ντρέπονται – αλλά η ανακοίνωση της απόλυσης εγγράφως ισοδυναμεί με μείωση κατά το ήμισυ της αποζημίωσης στον εργαζόμενο.

9.  «Για κάθε περίοδο είκοσι τεσσάρων (24) ωρών, η ελάχιστη ανάπαυση δεν μπορεί να είναι κατώτερη από έντεκα (11) συνεχείς ώρες. Η περίοδος των είκοσι τεσσάρων (24) ωρών αρχίζει την 00:01 και λήγει την 24:00 ώρα.» Με τον τρόπο αυτό ανοίγει το παράθυρο διάπλατα για την αύξηση του συνεχούς ημερήσιου εργάσιμου ωραρίου έως και 13 ώρες. Το τι σημαίνει αυτό το ξέρουν ήδη πολύ καλά οι εργαζόμενοι στον τομέα του εμπορίου και κυρίως στα πολυκαταστήματα και τα σούπερ μάρκετ.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ANSCHLUSS

Όμως, το τι ψήφισαν και που το πάνε δεν σταματά στην ολοκληρωτική διάλυση του εργασιακού, κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας. Η βαλίτσα πάει πολύ πιο μακριά. Στο «non paper» που αναφέραμε νωρίτερα υπάρχει η εξής πολύ ενδιαφέρουσα παράγραφος: «Εξωτερική εποπτεία του δημόσιου δανεισμού: Μπορεί να ζητηθεί από έναν εξωτερικό οργανισμό όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει οποιαδήποτε μορφή επιπλέον δανεισμού (παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη).» Τι λέει αυτή η παράγραφος; Ότι από εδώ και μπρος ο δημόσιος δανεισμός της χώρας, ακόμη κι αυτός με τα έντοκα γραμμάτια 3μηνα και 6μηνα, τίθεται υπό την εποπτεία και έγκριση της Κομισιόν. Ωστόσο το πιο σημαντικό είναι το επόμενο μέσα στην παρένθεση: «παράλληλα με την εποπτεία των περιφερειακών και τοπικών αρχών από ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη».

Τι εννοούν μ’ αυτό; Ότι η εποπτεία των περιφερειών και των τοπικών αρχών (όπως π.χ. των Δήμων) περνούν σε «ορισμένα ομοσπονδιακά κράτη». Αν δεν είναι εκχώρηση και προσάρτηση περιφερειών και δήμων της χώρας, τότε τι είναι; Και γιατί σε «ομοσπονδιακά κράτη» και όχι απλά σε «κράτη»; Αφενός, γιατί έτσι φωτογραφίζεται η Γερμανία, που είναι ομοσπονδιακό κράτος και, αφετέρου, διότι λόγω της ομοσπονδιακής δομής μπορεί η εκχώρηση ή η προσάρτηση της περιφέρειας ή του δήμου της Ελλάδας μπορεί να γίνει με όρους χαλαρής ομοσπονδιακής σχέσης. Έτσι Βαυαρία, π.χ., μπορεί να «εποπτεύει», δηλαδή να προσαρτήσει, την Πελοπόννησο ή την Θράκη. Πώς; Μα στα πλαίσια της «διεδαφικής συνεργασίας», που προβλέπει ήδη ο Καλλικράτης, ο οποίος δημιουργήθηκε εξαρχής για να μπορούν να εκχωρηθούν σε ξένα συμφέροντα οι ημιαυτόνομες περιφέρειες και οι δήμοι της χώρας.

Μην απορείτε. Η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι η «Ευρώπη των περιφερειών», όπως αυτοαποκαλείται, η προσάρτηση μιας περιφέρειας από μια άλλη, θεωρείται ως «συνεργασία» και όχι ως κρατικό προτεκτοράτο. Τι σημασία έχει αν τα ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας, θα προσαρτήσουν τις ελληνικές περιφέρειες και δήμους. Δεν πρόκειται για αποικιοκρατία, αλλά για την ανάδειξη της «Ομόσπονδης Ενωμένης Ευρώπης», όπως ανακοίνωσε ο κ. Μπαρόζο στις 12/9 φέτος στην ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης στο ευρωκοινοβούλιο.

Αν ακόμη υπάρχει έστω κι ένας αφελής έλληνας πολίτης που επιμένει να ρωτά γιατί τα κάνουν όλα αυτά ενώ ξέρουν – δεν μπορεί να μην ξέρουν! – ότι χειροτερεύουν την κατάσταση, τότε για μια ακόμη φορά θα του εξηγήσουμε το προφανές. Αυτό που βιώνουμε ως χώρας και λαός δεν είναι μια αντιλαϊκή πολιτική που γίνεται χειρότερη, αλλά η ρευστοποίηση ολόκληρης της χώρας. Η κατάσταση της χώρας και του λαού οδηγείται στα άκρα για να συντελεστεί αναίμακτα και με μπαμπεσιά η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας. Να εθιστεί ο λαός να είναι αυτός και οι γενιές που έρχονται δουλοπάροικος των δανειστών και κυρίως των Γερμανών. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι μια επιχείρηση Anschluss, όπως αυτή που έγινε από την ναζιστική Γερμανία στην Αυστρία το 1938 και όπως έγινε από την ρεβανσιστική Δυτική Γερμανία στην πάλαι ποτέ Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία το 1989. Οι περιφέρειες και οι δήμοι της Ελλάδας, θα προσαρτηθούν στα αντίστοιχα κρατίδια και δήμους της Γερμανίας προκειμένου να λεηλατηθούν και να εξασφαλίσει η Γερμανική άρχουσα τάξη την δική της διέξοδο από την κρίση, αλλά και την παγκόσμια θέση της.

Με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, αλλά και του Κρατικού Προϋπολογισμού για το έτος 2013, το ελληνικό κράτος τέθηκε σε τροχιά επίσημης διάλυσης, ενώ η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μετατράπηκε και πλήρη κατάλυσή της. Για να προλάβουμε τον κάθε αμόρφωτο μικροαστούλη λεβαντινοραγιά που ίσως νομίζει πώς έτσι θα γίνουμε Ευρωπαίοι και πιθανόν ισότιμοι των Γερμανών, το καλύτερο θα ήταν να ρωτήσει πρώτα το τι απέγιναν τα 8 και πλέον εκατομμύρια των ανατολικογερμανών, πρώην πολιτών της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπέστησαν το Anschluss του 1989. Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί να έχουν δουλειά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αμείβονται κάτω από 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια αναφέρουν οι Γερμανικές στατιστικές για το 2010) και το Γερμανικό κράτος τους συμπεριφέρεται χειρότερα απ’ ότι οι χιτλερικοί στους εβραίους κατά τον μεσοπόλεμο. Για κούληδες ψάχνει η Μέρκελ και οι ομοϊδεάτες της «ευρωπαϊστές», όχι για ισότιμους πολίτες με δικαιώματα.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα αυτά θα θυμίσουμε ότι σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. δημοσιοποίησε ορισμένα ονόματα αιρετών που βρίσκονται σε επικοινωνία με τον Γερμανό Υφυπουργό Εργασίας, απεσταλμένο της Καγκελαρίας στην Ελλάδα, κ. Χανς-Γιοαχιμ Φούχτελ ή συμμετέχουν στην Ελληνογερμανική Συμμαχία των Δημάρχων. Τους αποκάλυψε άλλωστε ο κ. Φούχτελ, όπως και το αντικείμενο των συνομιλιών τους. Δεν είναι άλλο από το ξεπούλημα των βασικών αρμοδιοτήτων των Δήμων, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, σε ιδιώτες εγχώριους και μη. Ο κ. Φούχτελ και η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Άγκελα Μέρκελ επιβεβαίωσαν την Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. ως προς τη σπουδή της κυβέρνησης και των αιρετών να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των Δήμων.

Προς τι όλο αυτό το ενδιαφέρον; Μήπως για να έρθουν οι οργανωμένοι και έμπειροι Γερμανοί να μας φτιάξουν τους δήμους; Το ακούμε αυτό από ορισμένους. Η αλήθεια είναι άλλη. Οι Γερμανικοί δήμοι είναι καταχρεωμένοι σε βαθμό κακουργήματος. Με άλλα λόγια οι Γερμανικοί δήμοι και τα κρατίδια είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Είναι λοιπόν αναγκασμένα να χρηματοδοτηθούν είτε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που θα σημάνει εκτίναξη του δημόσιου χρέους και ελλείμματος με αποτέλεσμα να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Γερμανίας οι οίκοι αξιολόγησης και να εκτιναχθούν τα επιτόκια δανεισμού που σήμερα είναι γύρω 1% και δεν δημιουργούν πρόβλημα δανεισμού στην χώρα. Έτσι η Γερμανία θα γευτεί κι αυτή τον φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας όπως και οι χώρες του Νότου.

Σε επιβεβαίωση αυτών των προθέσεων την Παρασκευή (9/11) έγινε στην Κολωνία ολόκληρη γιορτή για την συναδέλφωση (Anschluss) της Κολωνίας με την Θεσσαλονίκη παρουσία του κ. Φούχτελ, του κ. Μπουτάρη και του κ. Τάσου Τέλλογλου. Ο τελευταίος λίγο πριν είχε δώσει το στίγμα της όλης εκδήλωσης γράφοντας: «Όσοι πρωταγωνιστούν στις πράξεις αυτές [διαμαρτυρίας] φαίνεται ότι επιθυμούν να χρωστούν παντού και να μην πωλούν τίποτα. Όταν χρωστάς, πουλάς, και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο-όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει.» (Protagon, 3/11)

Καταλάβαμε τώρα τι γίνεται και τι διακυβεύεται γι’ αυτή την χώρα; Καταλάβαμε γιατί πρέπει να μιλάμε με όρους εθνέγερσης; Ελπίζω να το καταλάβει ο λαός μας πριν χρειαστεί να διώξουμε τους σύγχρονους ναζί και τους συνεργάτες τους με το αίμα μας, όπως το κάναμε με την παλιά ναζιστική κατοχή.

Το άρθρο γράφτηκε στις 13/11/2012 για το περιοδικό Crash, αλλά δεν δημοσιεύτηκε.

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Πάρ’ την δόση και κούρευτην!

Πάρ’ την δόση και κούρευτην!:

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η ορθότητα της προσέγγισής (μου) ως προς την χυδαία και επικίνδυνα παγιδευτική αφήγηση της «δόσης», που ανέπτυξε η διαπλοκή και υπηρέτησε η Συγκυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά, η οποία θα μείνει στην ιστορία ως η Κυβέρνηση του «Παρ’ τα, όλα δικά σου τρόικα, αλλά μην με εγκαταλείπεις»! Η υπόθεση στο χθεσινοβραδινό Eurogroup εξελίχθηκε με την μορφή «πάρ’ την δόση και κούρευτην» κατ’ αναλογία του «πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο», αλλά δεν παρατηρώ να ντρέπεται κανείς από τους φορείς της διαπλοκής και κυρίως ο πρωθυπουργός και οι συνιστώσες της κυβέρνησης για τον εξευτελισμό τους! Πού χάθηκε άραγε η ευθιξία για την βρουν αυτοί!

Οι άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους ως δήμιοι της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας και μοιάζει να νοιώθουν εντάξει με τον εαυτό τους, Κύριοι! Έντιμοι και καθαροί, ικέτες στον κόσμο των σκληρών διεθνών πολιτικών ισχύος. «Η Ελλάδα έκανε εκείνο που έπρεπε και στο οποίο είχε δεσμευτεί.

Οι εταίροι μας, μαζί με το ΔΝΤ, επίσης οφείλουν να κάνουν εκείνο που έχουν αναλάβει», δήλωσε...
μετά το πολυδιάστατο φιάσκο του Eurogroup ο έλληνας πρωθυπουργός, αποκαλύπτοντας τι σημαίνει (δεξιά) αφήγηση εθελοδουλείας. Το συγκλονιστικότερο είναι τούτο το «η Ελλάδα έκανε εκείνο που έπρεπε», που νομιμοποιεί μια κανονιστική διαδικασία στηριγμένη στον πλέον χυδαίο εκβιασμό που θα μπορούσε να διανοηθεί ανεξάρτητο κράτος. «Έπρεπε», κατά τον πρωθυπουργό της χώρας, να πράξει όσα κατηγορούσε μέχρι χθες τους σημερινούς συγκυβερνήτες του, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, εξευτελίζοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία και κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, για να πάρει την «σίγουρη» – πάλι κατ’ αυτόν και την διαπλοκή – «επαυξημένη» δόση των 44 δις ευρώ… την οποία αν δεν είχαμε ήδη στην τσέπη θα είχαμε εξαφανιστεί από τον χάρτη της Ευρώπης και θα είχαμε γίνει Αργεντινή, όπως έλεγαν!

Εγώ «καθησύχαζα»: την δόση θα την πάρουμε, αλλά πρώτα θα περάσουμε μέσα από τα σαράντα κύματα (44 και κάτι, για την ακρίβεια!), ώστε να καταλήξουμε στην απόλυτη ομηρία με επιβολή ενός καθεστώτος μεταμοντέρνας, υπεραυστηρής Υπερεθνικής Επιτροπείας, η οποία με τη σειρά της θα καταστήσει φυσιολογικά τα πλέον αφύσικα.

Ένα μεταβατικό οικονομικό και διοικητικό μοντέλο βασισμένο στην καθολική απορρύθμιση κοινωνίας και αγοράς, το οποίο θα καθιστά την θεσμοθέτηση μιας μορφής διπλού νομισματικού συστήματος αναγκαία προϋπόθεση για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου. Έτσι στην δραματική εσωτερική υποτίμηση, πρωτόγνωρη στα παγκόσμια χρονικά, θα προστεθεί και συγκαλυμμένη υποτίμηση, η οποία όμως θα νομιμοποιηθεί στο πλαίσιο μιας νέας παραμυθίας.

Με την παρηγοριά πως πρόκειται για προσωρινή διευθέτηση που θα απαλλάξει την Ελλάδα από τον βραχνά των δόσεων και την αγορά από τον «επιθανάτιο βρόχο», ενώ παράλληλα θα απαλλάξει τους εταίρους από τον κίνδυνο ατέλειωτων φαρσοκωμωδιών σαν την χθεσινοβραδινή και από βάρη που ουδείς αντέχει πλέον πολιτικά να επωμισθεί!

Όχι, σήμερα δεν θα επαναλάβω τι έπρεπε να κάνουμε και πως, για να μην καταντήσουμε και εμείς, μέρος της φαρσοκωμωδίας. Δεν έχει έννοια πλέον, υπό αυτές τις συνθήκες, η κριτική που καταλήγει σε πρόταση διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και της διεθνούς κοινότητας. Δεν μπορείς πλέον να απευθύνεσαι στους αποφοίτους των «σχολών Αμαράντου» σαν να μιλάς στους απόφοιτους του Μετσόβιου Πολυτεχνείου!

Θα μου πεις ίσως, πως τώρα είναι που θα πρέπει να αναπτύξουμε «αφήγηση Αμαράντου» για να γίνουμε κατανοητοί! Τώρα, που όπως θαυμάσια έγραψε ο Γιώργος Βέλτσος «επιτέλους η προτροπή του θυμόσοφου λαού μας πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο εκπληρώθηκε! Οι σχολές Αμαράντου εξισώνονται με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο»!

Και ποια είναι η διαφορά της «αφήγησης Αμαράντου» από εκείνη της «αφήγησης Μετσόβιου»; Στην αντιστροφή της σχέσης πολιτική – ελευθερία/δημοκρατία. Κατά την πρώτη περίπτωση μαθαίνεις τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις την σκλαβιά σου, ενώ στην δεύτερη ποιες είναι οι δυνατότητες πολικής δράσης, για να κερδίσεις την ελευθερία σου, σε ένα δημοκρατικό και ανθρώπινο περιβάλλον με οικολογικές παραμέτρους.

«Ο άνθρωπος δεν χάνει την ελευθερία του», λέει ο Μποεσί, «αλλά μάλλον κερδίζει τη σκλαβιά του». Μόνον που δεν πρόκειται για τον οποιοδήποτε άνθρωπο, αλλά για ένα συγκεκριμένο πολιτικό ον, με την μορφή του δεξιού εθελόδουλου, δίχως να έχει σημασία αν αυτός ορίζεται ως κεντροδεξιός ή κεντροαριστερός, ή αυτοπροσδιορίζεται ως νεοφιλελεύθερος ρεαλιστής. Σημασία έχει πως η πολιτική στην Ελλάδα δομείται στο πλαίσιο της αφήγησης και λογικής των «σχολών Αμαράντου».

Ο κ. Σαμαράς και στο σύνολό της η διαπλοκή αγωνίζονται να ορίσουν το εθνικό συμφέρον με αντιλαϊκούς ασφαλώς όρους δουλοπαροικίας. Και ένα μέρος της κοινωνίας που ζει στον φαντασιακό κόσμο της παραμυθίας της δόσης [μόλις την πάρουμε, θα ανακουφιστούμε και θα λυτρωθούμε(!)], ενώ βλέπει να του παίρνει τα μέτρα ο νεκροθάφτης των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναζητεί σε ποιόν θα παραδώσει το χρέος του για να σώσει την ψυχή του!

Έτσι έμαθε στον «Αμάραντο»! Παραδίδεις χρέος κερδίζεις σκλαβιά, που σε μάθανε πως πρόκειται για «τάξη και ασφάλεια» και την οποία θεωρείς «ελευθερία επιλογής». Τώρα ωστόσο χάνεις ακόμη και αυτήν! Θρίαμβος, θα πεις σε λίγο εσύ και η διαπλοκή (σου): να, χάθηκε η δυνατότητα επιλογής της σκλαβιάς μας, είμαστε ελεύθεροι! Ναι, αλλά τότε θα σταματούσες να εξισώνεις τις «σχολές Αμαράντου» με το ΕΜΠ και αυτό στην σημερινή Ελλάδα φαντάζει τόσο αφύσικο, όσο και οι προτάσεις μου για μια διαφορετική οντολογικά και επιστημολογικά προσέγγιση της πολιτικοοικονομικής κρίσης στην χώρα μας! Πέσαμε θύματα των «σχολών Αμαράντου», Γιώργο Βέλτσο (μου), μόνο που εσύ καλά να πάθεις, καθώς τα είχες κάνει πλακάκια με αυτούς σε αυτές, ενώ εγώ και κάμποσοι άλλοι έμοιαζε να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την διαλεκτική που υποδηλώνει το «πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο στον Αμάραντο»!

Στο βαθμό που τα καταφέραμε, σήμερα, αντί να επιχαίρουμε για την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων μας, μάλλον είμαστε οι πλέον θλιμμένοι σκλάβοι μιας προοπτικής ελευθερίας στην οποία δεν μπορέσαμε ακόμη να δώσουμε όνομα. Η σάρκα και τα οστά της ελευθερίας, δεν έχουν όμως κοινωνική έννοια δίχως όνομα στον κόσμο μας.

Η ελευθερία δίχως όνομα μπορεί να παραμένει ιδανικό για όσους στοχάζονται με το «πάση θυσία στην δημοκρατία», αλλά δεν δουλεύει εκεί όπου το «πάση θυσία στο ευρώ» αποτελεί την αφήγηση ηγεμονίας του πραγματικού «κλαμπ της δραχμής με σύμβολο το ευρώ». Η ελευθερία στη Ελλάδα απαιτεί όνομα και τούτο την καθιστά σκλάβα μιας ανάγκης που προκαλεί η στρατηγική των διαπλεκομένων. Τις επόμενες μέρες θα είναι οι διαπλεκόμενοι από τις «σχολές Αμαράντου» που θα δώσουν όνομα στην «ελευθερία», στο πλαίσιο της ελληνικής συγκυρίας της κρίσης: θα δώσουν, δηλαδή, πολιτικό πνεύμα στην «ελευθερία», μόνον που αυτό ήταν ακριβώς εκείνο το οποίο έπρεπε να αποφύγει η ελληνική κοινωνία.

Το «Πάρ’ την δόση και κούρευτην» οδηγεί σε μια Νέα Μεταπολίτευση με όρους διαπλοκής. Σε μια νέα μορφή υποκρισίας, αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, παρεοκρατίας, παραοικονομίας, διαφθοράς και απολιτικού ορισμού της πραγματικότητας στην χώρα μας, όπου οι σχολές Αμαράντου θα περάσουν από την φάση εξίσωσης με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στην φάση υποσκελισμού κάθε έννοιας Κράτους Δικαίου.

Το τελικό στάδιο της συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας συμπίπτει με το αρχικό στάδιο της ασύντακτης κοινωνικής διάλυσης. Αν ο λαός δεν κινητοποιηθεί για να οδηγήσει με ηρεμία και αυτοπεποίθηση τις πολιτικές εξελίξεις στην αποκατάσταση του «ΕΜΠ», ορίζοντας ο ίδιος την ελευθερία και τον πολιτικό ρεαλισμό στην συγκυρία – με τα υφιστάμενα δημοκρατικά μέσα ασφαλώς – τότε θα το πράξει ο «Θεός», δια του κ. Σαμαρά!

Προσέξτε, για τον σημερινό «Θεό» οι έννοιες ελευθέρια και σκλαβιά είναι οπισθοδρομικές και δεν έχουν νόημα. Αποτελούν και αυτές κάτι σαν το «πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο» ή κάτι σαν το «Πάρ’ την δόση και κούρευτην». Και τα δύο εκμηδενίζουν την πιθανότητα αποκατάστασης του Κράτους Δίκαιου και της λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα με γνήσια δημοκρατικούς ασφαλώς όρους και δια της λαϊκής συμμετοχής.

Θέλει αρετή και τόλμη έστω και η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, που παρακινεί για μεγάλες κοινωνικές μεταβολές, ώστε να ξεπεραστεί μια πολιτικοοικονομική κρίση με δημοκρατικά μέσα. Μόνον που δυστυχώς την αρετή και την τόλμη στην αφήγηση των «σχολών Αμαράντου» τις ορίζουν με όρους χρηματιστηρίου, ακόμη και μετά την μετατροπή των μετοχών σε παλιόχαρτα! Δεν είναι απλώς παράλογο, πρόκειται περί δεξιάς κοινωνικής σχιζοφρένιας.

Μάλλον θα πρέπει για να ξανασυναντηθούμε με την αρετή σε αυτόν τον τόπο να περάσουμε ξανά από το Μετσόβιο! Πώς όμως, αφού και αυτό έγινε στοιχείο της αφήγησης των «σχολών Αμαράντου» και εθνική εορτή; Μάλλον, λοιπόν, καλύτερα θα ήταν να ξανακτίσουμε το «Μετσόβιο», αφού πρώτα το απαλλάξουμε – και απαλλαγούμε – από την πολιτική δουλεία (δουλείες, επί το ορθότερο) της μεταπολίτευσης του 1974!

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Αντίσταση όλοι μαζί και ο καθένας στον τόπο του

Αντίσταση όλοι μαζί και ο καθένας στον τόπο του:

από το blog του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Το ΟΧΙ με άλλη ματιά -Το μεταξικό καθεστώς με το βλέμμα του Γ.Σεφέρη

Το ΟΧΙ με άλλη ματιά -Το μεταξικό καθεστώς με το βλέμμα του Γ.Σεφέρη:

Αν μας ζητούσε κανείς να πούμε "πως και γιατί" ο Ι.Μεταξάς είπε το περίφημο "ΟΧΙ" στον πρέσβη της Ιταλίας Γκράτσι εκείνο το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, θα λέγαμε πολύ απλά: 

Το είπε γιατί με βάση τη σκληρή λογική της  εποχής την οποία εξέτασε προσεκτικά από όλες τις πλευρές (είχε αρχίσει ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος και  μαζί το ξανασχεδίασμα του χάρτη της Ευρώπης), παρότι μέσα του ήθελε να πει ΝΑΙ, κάτι τέτοιο ήταν εντελώς αδύνατο και παράλογο. Και βέβαια ο Ι.Μεταξάς μπορεί να ήταν φασίστας, αλλά παράλογος δεν ήταν. Κάθε άλλο μάλιστα.

Οι παρακάτω δηλώσεις του εκείνων των χρόνων λένε τόσα όσα χρειάζονται για να καταλάβουμε.

Στις 3 Μαρτίου του 1934  ο Ι.Μεταξάς  στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να ...
θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»

Ι.Μεταξάς στον Αρθουρ Μάρτον - ανταποκριτή της «Ντέιλι Τέλεγκραφ» στην Αίγυπτο - τον οποίο συνάντησε στην Αθήνα το 1940: «Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης»

"...μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις τη Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό τη Νέαν Τάξιν.

Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Ελληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις ότι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν". Οταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορούσε να είναι ούτο το ελάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς τη Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς.

Δηλαδή θα έπρεπε, διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από τη Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Αγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των...

Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρεις αυτήν τη φοράν Ελλάδες."

Όπως λέει ο ίδιος λίγο πιο κάτω "κάτι τέτοιο η ιστορία δεν θα το επέτρεπε ποτέ"

Αυτά όμως είναι πράγματα που πολλές φορές έχουν ειπωθεί και είναι σε πολλούς γνωστά. Κάτι που είναι ίσως λιγότερο γνωστό είναι το τι έχει πει και γράψει γι αυτά ο Γ.Σεφέρης* που κάθε άλλο παρά αριστερός ή κομμουνιστής ήταν. Ο Γ.Σεφέρης δουλεύοντας σαν διπλωματικός υπάλληλος στο Υπ.Εξωτερικών άκουσε και είδε πολλά στους διαδρόμους των κυβερνητικών γραφείων εκείνης της εποχής.

"Η περίοδος της ουδετερότητας ήτανε δύσκολη και, για μένα, πολύ βαριά. Οι οδηγίες ήταν:άψογη στάση απέναντι όλων των εμπολέμων. Ήμουνα σύμφωνος μ' αυτή την πολιτική. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο. Κάθε τόσο παράπονα των Άγγλων και των Γάλλων στο Γραφείο μου, πως είμαστε αγιάτρευτα Γερμανόφιλοι, και κάθε τόσο βίαιες επισκέψεις της Γερμανικής πρεσβείας, με όλες τις εφημερίδες υπογραμμισμένες με μπλε και κόκκινο μολύβι. Το ένα χρώμα ήταν οι αξονικές ειδήσεις το άλλο οι συμμαχικές. Αν το αξονικό χρώμα είχε μικρότερη έκταση...χαλνούσε ο κόσμος. Είχαμε παραβιάσει την ουδετερότητα.

...Θυμούμαι μια φορά έναν γραμματέα της πρεσβείας......ήθελε να διαμαρτυρηθεί γιατί είχαμε δημοσιέψει το λόγο του Τσάμπερλαιν, που έλεγε πως η υπογραφή του Χίτλερ δεν αξίζει μια κόλλα χαρτί....Ήρθε και κάθισε κι άρχισε να ωρύεται γερμανικά....

Αλλά ο μεγαλύτερος μπελάς για μένα, ήταν που δεν υπήρχε καμιά συνοχή στην υπηρεσία.Οι περισσότεροι υπάλληλοι ήταν παλιοί αποτυχημένοι αντι βενιζελικοί δημοσιογράφοι, που ζούσαν με τις αντιδράσεις του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου. Συναισθηματικά, ανήκαν στους Γερμανούς. Τους θαύμαζαν και τους έτρεμαν....

Θα πρέπει να προσθέσω ότι την εποχή εκείνη κανείς, μήτε κι οι πιο τρελοί, δεν περίμενε το θαυματουργό ξέσπασμα της ψυχής του λαού και τις νίκες στην Αλβανία. Ο πιο αισιόδοξος υπολογισμός των τεχνικών ήταν μια γραμμή αμύνης στο Βέρμιο, για λίγες βδομάδες, κι 'επιτα μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κρήτη....

Κι όταν δοκίμαζες να αντιμιλήσεις, σου έλεγαν με ύφος περιφρονητικό:"Και η Ιταλική αεροπορία;" και σε αποστόμωναν."

Ο Γ.Σεφέρης μιλώντας για τις μέρες εκείνες δείχνει μάλλον να συμπαθεί τον Μεταξά σε επίπεδο προσωπικό. Παρ' όλα αυτά λέει:

"Όταν ήρθε η 28η δεν μπόρεσε να δει ότι τότε μόνο, κι όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Γκράτσι την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει  ότι η μέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου."

Για τον περίγυρο του Μεταξά \ ο Σεφέρης έχει να πει τα χειρότερα ενώ κατηγορεί και τον Μεταξά που δεν "τους έστειλε στα σπίτια τους". Τους χαρακτηρίζει "Ανάξιους", "μέτριους μικροκατεργάρηδες που δεν είχαν άλλο μέσα τους παρά το δέος της Γερμανίας"

"Ο Μεταξάς" λέει ο Γ.Σεφέρης "ήξερε τι λογής άνθρωποι ήταν αυτοί που είχε κοντά του. ήξερε πως αν σ'εκείνο το υπουργικό συμβούλιο της αυγής της 28ης έλεγε  στους συνεργάτες του που είχαν ξυπνήσει(τους είδα) με φάτσες βρικολάκων:

-Κύριοι, στις 3 το πρωί, ο πρεσβευτής της Ιταλίας μου επέδωσε τούτο το τελεσίγραφο. Προ των συντριπτικών μέσων της Ιταλίας και της Γερμανίας, κτλ. κτλ.-απεφάσισα να αποφύγω τας άνευ προηγουμένου καταστροφάς που ηπείλουν τον τόπον, αποφάσισα να παραμερίσω κάθε εγωισμόν και ενέδωσα,

Αν τους έλεγε αυτά, ήξερε ο Μεταξάς ότι όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό  του σθένος με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι. Ωστόσο τους κράτησε μολονότι το ήξερε."

Αυτό ήταν λοιπόν κατά τον συντηρητικό Σεφέρη το πολιτικό προσωπικό του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Αυτόν τον "πατριωτισμό" αντίκρισε στα κυβερνητικά γραφεία.

Και συμπληρώνει για τον κρατικό μηχανισμό:

"Κάποτε ...οι ασφάλειες παρατήρησαν πως ορισμένοι διανοούμενοι το παραξήλωναν. Οτι στα αρθρα τους, μεταχειρίζονταν με τρόπο ύποπτα επίμονο εκφράσεις που καυτηρίαζαν την ιδεολογία του Μουσολίνι....

Έτσι ένα βραδάκι τους σάρωσαν και τους πήγαν στο Τμήμα. Στον καιρό της ειρήνης, θα τους φόρτωναν σε κανένα καραβάκι και θα τους έστελναν να πλέξουν ειδύλλια στα ωραία νησιά του Αιγαίου. Αλλά τώρα είχαμε και συμμάχους... Ο αστυνόμος λοιπόν περιορίστηκε να τους νουθετήσει. Τους είπε:

-Κύριοι έχετε όλη την ελευθερία να τονώνετε το φρόνημα του λαού.Αλλά δεν είναι σωστό να βρίζετε το φασισμό."Κι εμείς είμαστε φασιστικό κράτος."

(Παρεμπιπτόντως να πούμε πως αυτό το φασιστικό κράτος αποθεώνει συχνά πυκνά ο νυν νεοδημοκράτης Άδωνις)

" Θυμούμαι πολλές περιπτώσεις", συνεχίζει, "που η λογοκρισία είχε αντικαταστήσει, σε τηλεγραφήματα, με τις λέξεις Ιταλός,ιταλικός, τις λέξεις φασιστής, φασιστικός που τύχαινε να χρησιμοποιήσω στις δηλώσεις μου..."

Κι αφού λέει για το πόσο υπέροχα πολέμησε ο λαός μας συνεχίζει:

"Έτσι φτάσαμε στα γεγονότα της τελευταίας άνοιξης(πριν τη Γερμανική επίθεση): υπουργοί πανικόβλητοι και σπασμωδικοί, διπλωματία χωρίς ειρμό και χωρίς υπόσταση, , στρατηγοί που πρόδωσαν, πρωθυπουργοί που αυτοκτονούσαν, και μαζί με όλα αυτά, η ασυγχώρητη, η εγκληματική,  η τραγική απώλεια της Κρήτης."

"...Το πάρσιμο της Κρήτης δεν 'ηταν μοιραίο.....

Τις μέρες που οι Ιταλοί ήτανε στον Αχέροντα, υπήρχαν έμπιστοι του Μεταξά που έλεγαν:"Πόσο μπορούμε να κρατήσουμε; δεκαπέντε μέρες; ένα μήνα; σε λίγο εκεί θα πάμε" Ωστόσο δεν έγινε καμιά προετοιμασία, τίποτε. Κάναμε το αντίθετο. Τέλος Απρίλη, ούτε ο δρόμος από τη Σούδα στα Χανιά δεν ήταν έτοιμος...αδιαφορήσαμε-η Κρήτη ήταν το άπιστο νησί, το κλίμα του δεν πήγαινε στο καθεστώς"

"Κι ο Μεταξάς συμπεριφέρθηκε σαν να είχε πέσει στο παιχνίδι των Γερμανών."Να μην προκαλέσουμε. Να μην προκαλέσουμε τους Γερμανούς" ήτανε το σύνθημά τους. Και πότε αυτό; Όταν τα παιδιά μας εξευτελίζανε κάθε ώρα και στιγμή στην Αλβανία το άλλο κομμάτι του Άξονα. Έτσι ο Γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος μπαινόβγαινε ασύδοτα στο Επιτελείο και επηρέαζε τους αξιωματικούς μας..."

...

Κι όταν είχε φύγει πια ο Πρεσβευτής της Αγγλίας από τη Σόφια κι έγινε η έκρηξη του καταχθόνιου μηχανισμού μες στις βαλίτσες του...εμείς καλοπιάναμε ακόμη τους Βουλγάρους.

Είχαν δημοσιέψει τότε οι εφημερίδες μας την Αγγλική εκδοχή. Ο Βούλγαρος ακόλουθος Τύπου ήρθε στο γραφείο μου να παραπονεθεί που δε δημοσιέψαμε τη Βουλγαρική άποψη.

-Είμαστε φιλικό κράτος είπε, η συμπεριφορά σας δεν είναι φιλική.

-Είσαστε κράτος, του είπα, που ανοίγει τις πόρτες του στους συμμάχους των εχθρών μας, για να περάσουν και να μας χτυπήσουν στη ράχη. Εγώ δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Αν θέλει ο Πρεσβευτής σας ας πάει στο Υπουργείο Εξωτερικών .

Την άλλη μέρα, ο Υπουργός Εξωτερικών μου τηλεφωνούσε να δημοσιέψει το Αθηναϊκό Πρακτορείο μια περίληψη της Βουλγάρικης άποψης. 

Ο ίδιος  υπουργός με είχε αναγκάσει να δεχτώ ένα βράδυ στις συγκεντρώσεις των ξένων δημοσιογράφων Γερμανό ανταποκριτή και να τον βλέπω να κρατά σημειώσεις όταν μιλούσε Άγγλος αξιωματικός για τις επιχειρήσεις της αγγλικής αεροπορίας στην Αλβανία. Σε τέτοια χάλια είχαμε φτάσει"

Αυτά λέει λοιπόν ο Γ.Σεφέρης. "Σε τέτοια χάλια είχαμε φτάσει..."

Αυτός ήταν ο πατριωτισμός των τότε "Ελλήνων εθνικιστών", την ώρα που ο λαός έδινε την ψυχή και το αίμα του στο μέτωπο.

*Γ.Σεφέρης "Δοκιμές"-"Χειρόγραφο Σεπ. '41"(Αποσπάσματα)

από το blog του Γιώργου Σαρρή

Διαβάστε Περισσότερα...>>