της Μάγδας Κλαυδιανού
«[...] ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν των δούλων αυτ[ής]»...
Στην τελετή παράδοσης (έθνους) - παραλαβής (εντολών), η σιωπή είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό, το συναθροίζεσθαι δεν επιτρέπεται. Μόνη λύση, η πρόσκαιρη επιβολή «δακτυλίου ηγεμονίδος» στην πρωτεύουσα, ώστε τίποτα να μην ταράξει την επισκέπτρια. Με τις ευλογίες της αυτοσχέδιας ομάδας «σωτηρίας» της χώρας, της «3Σ» (του Σαγματοποιού, του Συνταγματολίγου και του Συντρόφου, δηλαδή), η πόλη έπαψε ν’ ανασαίνει για λίγες ώρες, ως φόρος τιμής για ό,τι χάθηκε και ό,τι θα χαθεί.
Παράξενο, όταν οι τρεις τους μιλούν στους υπηκόους τους, σηκώνουν ανάστημα, πατούν πάνω στο βάθρο της περιλάλητης «λαϊκής εντολής»: Η ίδια η Ιστορία τούς κάλεσε να σώσουν τη χώρα. Ο ένας προειδοποιεί πως θα φράξει το αμπέλι-χώρα, ο άλλος (ο πρόεδρος-ήλιος) διαμαρτύρεται...
πως στο πρόσωπό του βάλλονται όλοι οι θεσμοί (σε compact μορφή) και ο τρίτος βάφει και ξεβάφει κόκκινες γραμμές, ξορκίζοντας το αριστερό του παρελθόν.
Όταν μιλούν στους αφέντες, όμως, πατούν μόνο πάνω στο δόγμα «υπακούω, άρα υπάρχω»: «Μείνετε ήσυχη, Κυρία, η πενία μας θα είναι ευλαβής. Η πείνα των παιδιών βουβή. Ο πόνος των μεγάλων κρυφός. Η ποινή όση ορίσετε. Εμείς εγγυόμαστε για όλα αυτά».
«Με τιμές αρχηγού κράτους» λέει το πρωτόκολλο, όμως δεν διευκρίνισε κανείς ποιου κράτους. Η εντολή ήταν σαφής: Να κλείσει το κλεινόν άστυ... Για να μην βλέπει τις ασπίδες που θα πέφτουν με θόρυβο, ούτε τους πρόθυμους που θα διαγκωνίζονται ποιος θα φανεί ότι έχει μεγαλύτερη «συνείδηση της κατάστασης».
Αλήθεια, μέσα σ’ αυτή την τόση απομόνωση, δεν ακούνε τη βουή του παρόντος που διαλύθηκε, του μέλλοντος που ξεγράφτηκε, της οργής που πύκνωσε, των ονείρων που ακυρώθηκαν; Αυτή με τι θα την κουκουλώσουν; Μήπως με τις συνήθεις κραυγές τους ότι δεν φέρουν καμία ευθύνη για όλη αυτή την εξαθλίωση; Ποιος νομίζουν πως θα τους πιστέψει; Η κλεψύδρα τους αδειάζει πια... Τον χρόνο τώρα τον ορίζουν οι χαμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου