Μια τρύπα στο νερό
Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την ημέρα που η Ελλάδα
χρεοκόπησε, τόσο πιο έντονα αισθάνομαι πως χάνουμε χρόνο και πως τίποτα δεν
πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο στη χώρα μας αν δεν αναζητηθούν οι
υπεύθυνοι που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία.
Μπορεί για κάποιους να έχει ενδιαφέρον το πόθεν έσχες των
βουλευτών, να χαμογελούν με τα παθήματα του τελειωμένου -και ανώδυνου πολιτικά-
Μιχάλη Λιάπη, να τους ενδιαφέρει η υπόθεση των υποβρυχίων, και άλλα πολλά, αλλά
όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία αν δεν οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη οι
υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας.
Μου φαίνεται πολύ αστείο να γίνονται έξαλλοι κάποιοι επειδή
κάποιοι βουλευτές έχουν μεγάλες καταθέσεις.
Ακόμα πιο αστείο είναι όταν τηλε-δημοσιογράφοι που έγιναν
εκατομμυριούχοι με αθλιότητες –κάποιοι, κυριολεκτικά, με το αίμα αθώων
πολιτών-, σηκώνουν το δάχτυλο και κάνουν κήρυγμα ηθικής στους βουλευτές που
έκαναν καλές επενδύσεις.
Το γεγονός πως όσοι οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία είναι
στις θέσεις τους δεν βλέπω να κάνει έξαλλο κανέναν.
Αυτό όλοι το «ξεχνάνε».
Γενικά, υπάρχει μια μεγάλη και ανεξήγητη αγωνία για το τι θα
γίνει στη χώρα μετά την κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Γιατί η Νέα
Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ τα πήγαν και τα πάνε περίφημα όλα αυτά τα χρόνια. Την
χώρα την κυβέρνησε επί 40 χρόνια -και τελικά την χρεοκόπησε ο …Θεός. Ήταν
ματιασμένη η Ελλάδα.
Έχω γράψει πολλές φορές πως, αφού δεν οδηγήθηκε κανένας
πολιτικός στην Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, όλοι οι Έλληνες
αισθάνονται -μάλλον δικαιολογημένα- αθώοι και η ανομία είναι αναπόφευκτη.
Αφού δεν είναι έγκλημα η χρεοκοπία της χώρας μας, τίποτα δεν
είναι έγκλημα. Λογική σκέψη.
Η ανομία εξαπλώνεται μέρα με την ημέρα. Και στην χώρα που
απουσιάζει η Δικαιοσύνη για τους ισχυρούς, η ανομία είναι ο μόνος δρόμος για
τους αδύναμους.
Τελικά, η ανομία είναι ο μόνος δρόμος για όλους.
Αν κάποιοι πιστεύουν πως η κοινωνία θα εκτονωθεί με
Τσοχατζόπουλους και Λιάπηδες –και θα στραφεί στην νομιμότητα-, κάνουν πολύ
μεγάλο λάθος.
Αυτό που βιώνουμε από τον Μάιο του 2010 και μετά, δεν είναι
ούτε νοικοκύρεμα, ούτε μεταρρύθμιση. Είναι χάσιμο χρόνου.
Είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Και κοστίζει ζωές.
Η Ελλάδα μου θυμίζει ένα πλοίο που δεν έχει τιμόνι και
άγκυρα, όλοι όσοι είναι πάνω στο πλοίο το ξέρουν αλλά συνεχίζουν να
συμπεριφέρονται σαν να υπάρχει τιμόνι και άγκυρα.
Επίσης, η Ελλάδα μου θυμίζει μια πουτάνα που αποφασίζει να
παντρευτεί και να γίνει «κυρία» αλλά ξεχνάει πως -στο υπόλοιπο της ζωής της- θα
συναντάει συνέχεια και παντού τους παλιούς της πελάτες.
Αν δεν κλείσεις τους παλιούς σου λογαριασμούς, δεν θα
μπορέσεις ποτέ να πας παρακάτω.
Δεν θα κουραστώ να γράφω πως το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας
δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η απουσία της Δικαιοσύνης.
Δεν θα κουραστώ να γράφω πως η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως
ένα Νέο Σύνταγμα που θα δημιουργηθεί με την συμμετοχή των πολιτών.
Η Δικαιοσύνη και το Νέο Σύνταγμα είναι το τιμόνι και η
άγκυρα της χώρας.
Όταν τα απαιτήσουμε συνειδητά και μαζικά και τα αποκτήσουμε,
το πλοίο θα σηκώσει και πανιά.
Χωρίς Δικαιοσύνη και Νέο Σύνταγμα, όλα όσα έχουν συμβεί στην
χώρα μας, από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, είναι μια τρύπα στο νερό.
Μια τρύπα που μας ρουφάει.
