Ένα βήμα ακόμα...
Ένα βήμα ακόμα, για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και να βγούμε από το πηγάδι.
Ενα βήμα έλειπε ή 2,77 μονάδες.
Στην πραγματικότητα, η μάχη ήταν ενάντια στην ελπίδα και τον φόβο. Και ο φόβος νίκησε. Οχι γιατί ο φόβος νικάει πάντα την ελπίδα. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί ο συγκεκριμένος φόβος αποδείχθηκε πιο ικανός από την συγκεκριμένη ελπίδα.
Το γιατί, αποτελεί το πρότυπο της ειρωνείας: Ο Σύριζα, στην προσπάθεια του να κυβερνήσει, παρουσίασε ακριβώς ένα προφίλ υπεύθυνο , σοβαρό, κυβερνητικό. Με τα ίδια του τα λόγια ήρεμη δύναμή έτοιμη να κυβερνήσει. Έτσι, έχασε.
Γιατί στην προσπάθεια του να δημιουργήσει αυτή την εικόνα του “κυβερνήσιμου”, αναγκάστηκε να ανοίξει διάλογο με το κατεστημένο σύστημα, παίζοντας το παιχνίδι του αντιπάλου, με τους όρους του, από χειρότερη θέση, μειώνοντας το ηθικό πλεονέκτημα και την απόσταση που χώριζε τους αντιπάλους πολιτικά.
Με λόγια απλά:
Κατεστημένο Σύστημα: Απίθανη κατηγορία, προσπάθεια διαστρέβλωσης, τρόμο επίθεση, λάσπη, κινδυνολογία
Σύριζα: Υπομονή. Άρνησή. Καθησυχασμός. Αντί της επίθεσης, κριτικής, άρνησης συνδιαλλαγής και ολικής απόρριψης πλαισίου κουβέντας. Πχ:
-Μα με την μονομερή καταγγελία του μνημονίου κινδυνεύει να βγει η χώρα από το Ευρώ!
-Όχι, δεν κινδυνεύει γιατί αυτό θα σημαίνει την διάλυση της Ευρωζώνης και θα διαπραγματευτούμε με τους εταίρους μας το συνολικό πλαίσιο της ΕΕ.
-Με το μνημόνιο η χώρα πεθαίνει. Και όχι αργά, άλλα γρήγορα. Καθώς είστε γνωστός υποστηρικτής του μνημονίου άλλα και της συστημικής σαπίλας του τόπου δεν με εκπλήσσει ο εκβιασμός και η κινδυνολογία που πάτε να περάσετε για δημοσιογραφία.
Με ιστορικούς όρους, θα ήταν σαν ο Όμερ Βρυώνης ή ο Δράμαλης να εγκαλούν τους Έλληνες οπλαρχηγούς για τα πραγματικά τους αισθήματα: για το αν όντως θέλουν και θα φέρουν καλύτερες μέρες στους Έλληνες, για το αν είναι ικανοί να κυβερνήσουν μόνοι τους του εαυτούς τους, για το αν αυτά που λένε είναι ρεαλιστικά. Μια τέτοια συζήτηση, όπου στην πραγματικότητα ήταν η προεκλογική περίοδος, στερείται οποιασδήποτε λογικής βάσης. Οι υπεύθυνοι της καταστροφής δεν έχουν ηθικά το δικαίωμα να θέτουν ερωτήματα για το μέλλον ή να αποτελούν κριτές για τις πολιτικές του μέλλοντος.
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Σύριζα στοιχημάτισε περισσότερο στην υπευθυνότητα, την ωριμότητα, την σοβαρότητα και λιγότερο στην ελπίδα. Τουλάχιστον δεν λύγισε μπροστά στον φόβο και τα εκβιαστικά διλήμματα, αλλά μάλλον πάγωσε μπροστά τους. Αλλά τελικά στην προσπάθεια του να φανεί ικανός να κυβερνήσει φάνηκε ανίκανος να αντιπολιτευθεί.
Η ελπίδα λέει “θα τα καταφέρουμε”. Και είναι ειλικρινής. Και κομίζει κάτι το πραγματικά καινούργιο.
Και έτσι νικάει, σαρώνοντας τα πάντα. Γιατί τώρα ελπίζουν μόνο 1.655.053 και φάνηκε πως επί της παρούσης είναι ένα βήμα πίσω από το αναγκαίο.
Το γεγονός ότι η τακτική του “υπεύθυνου” δεν απέδωσε το αιτιολογούν περίτρανα δυο στοιχεία. Το αλώβητο ποσοστό της Δημαρ αποδεικνύει ότι δεν κατάφερε να πείσει η τακτική αυτή. Καθόλου. Το αυξημένο ποσοστό της αποχής έδειξε ότι η τακτική αυτή κατάφερε να πείσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι “όλοι ίδιοι είναι” ή “και αυτοί τα ίδια θα κάνουν.” Ο κυβερνήσιμος, ο υπεύθυνος, ο ρεαλιστικός, δεν μπορεί να αποτελέσει το φαντασιακό αντικείμενο της ελπίδας, που θα είναι θελκτικό από την πλατιά πλειοψηφία του λαού. Αυτό που συγκινεί, πείθει, και κινητοποιεί με την θελκτικότητά του. Το πολιτικό υποκείμενο που εμπνέει. Και έτσι ο Σύριζα έμεινε να καλύψει την απόσταση από το Β στο Α.
Από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση.
Η από την ήττα στην νίκη.
Αυτό όμως, χρειάζεται παραπάνω από ένα βήμα και στο μεταξύ όλοι οι παίκτες θα κινηθούν...
από το "Φωνές στο κενό"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου