Το Εθνικό μας Ψεμματολόγιο

Το Εθνικό μας Ψεμματολόγιο:

του Θ. Καρτερού

Είναι ένα ζήτημα αν η Ελλάδα της μεταπολίτευσης γνώρισε παραγωγό ψεύδους και δημαγωγό του επιπέδου του Αντώνη Σαμαρά. Υπερτερεί όποια σύγκριση κι αν κάνεις –και από τον Ανδρέα με το σοσιαλισμό στις δεκαοχτώ και από τον Καραμανλή το νεότερο με την επανίδρυση του κράτους και από τον Γιώργο με τα λεφτά που υπάρχουν. Και δίνεις δίκιο στον Μητσοτάκη –έπαθε κι έμαθε ο επίτιμος- ο οποίος ούτε ζωγραφιστό θέλει να τον δει. Ακριβώς γιατί τον θεωρεί άνθρωπο ο οποίος για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες δεν λογάριασε ούτε την παράταξη, την οποία τεμάχισε, ούτε την αλήθεια, την οποία κακοποίησε και εξακολουθεί να κακοποιεί. Αλήτη-προδότη-Σαμαρά φώναζαν πριν κάποια χρόνια εν χορώ όχι κάποιοι αριστεροί, αλλά τα παιδιά της δεξιάς.

Η πολιτική, θα πείτε, χωρίς δημαγωγία και παραγωγή ψεύδους, υπάρχει μόνο ως ιδεαλιστική αυταπάτη και πλατωνική ονείρωξη. Στα κόμματα εξουσίας μάλιστα ισχύει μια αρχή: Ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία αφήγηση για τον εαυτό σου. Και λέγε-λέγε έχουμε αποκτήσει κι εμείς ως πολίτες κάποιο είδος μιθριδατισμού –γελάμε, θυμώνουμε, μουντζώνουμε, αλλά αντέχουμε τα ψέματα σε μεγάλες δόσεις. Και τα συγχωρούμε κατά κάποιο τρόπο, πολύ...

περισσότερο που τα τελευταία χρόνια το παραμύθι εμφανίζεται με επιστημονικές απαιτήσεις. Επικοινωνία σου λέει ο άλλος –και τα σκυλιά δεμένα. Η εποχή του Ψευτοθόδωρου έδωσε τη θέση της σε επικοινωνιολόγους, πολιτικούς αναλυτές, σκηνοθέτες, παραγωγούς.

Παρ’ όλα αυτά όμως ο Σαμαράς δεν τρώγεται με τίποτε. Πατινάρει πάνω στη δημαγωγία με τόση άνεση και ξεφουρνίζει ψέματα με τόσο επαγγελματισμό, ώστε να σε βγάζει από τα ρούχα σου. Αν μάλιστα προσθέσουμε σε όσα λέει τον τουπέ του, το δήθεν ταπεινό ύφος δέκα καρδιναλίων και το δήθεν αποφασιστικό ύφος δέκα στρατηγών, τα οποία εναλλάσσει σε ρυθμό ένα δύο, ένα δύο, τότε καταλαβαίνουμε ότι το πιο εκλεκτό φρούτο του πολιτικού σκηνικού που καταγγέλλει και υπόσχεται να αλλάξει είναι ο ίδιος. Καταφέρνει δηλαδή να συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες εκείνες τις παθογένειες που τόσο ακριβά κόστισαν και κοστίζουν στη χώρα. Με πρώτη την υπερβολική αγάπη στον εαυτό του και την υπερβολική περιφρόνηση στην αλήθεια.

Θέλετε στοιχεία; Ψέμα ότι ήταν κατά της πολιτικής των μνημονίων. Ψέμα κατά συρροή τα Ζάππεια. Ψέμα ότι δεν θα πάρει οριζόντια μέτρα. Ψέμα ότι όχι μόνο δεν θα κόψει συντάξεις και επιδόματα, αλλά θα και αποκαταστήσει τις αδικίες. Ψέμα ότι θα στηρίξει τη συγκρότηση εξεταστικής για το πρώτο μνημόνιο. Και βέβαια ψέμα ότι το χρέος έγινε βιώσιμο, ψέμα ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά, ψέμα ότι πετύχαμε μεγάλη νίκη στο Eurogroup, ψέμα ότι έρχονται καλύτερες μέρες, ψέμα ότι η ανάπτυξη είναι επί θύραις. Ψέμα πάνω στο ψέμα έτσι που τελικώς δεν έχει νόημα να τα αραδιάζει κανείς. Σκεφτείτε όμως ανάποδα, χωρίς φόβο και πάθος: Ποια αλήθεια έχει πει τον τελευταίο καιρό; Ακόμα και εκείνο το «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει» είναι ψέμα που βολεύει την πολιτική του φιλαυτία –άκου τώρα ξεκινάει! Και το ΠΑΣΟΚ, ο Παπαδήμος και οι λοιποί τι έκαναν τόσα χρόνια;

Έχει νόημα να καταγγέλλει κανείς το ατέλειωτο εθνικό μας ψεμματολόγιο διά χειρός Σαμαρά; Έχει και παραέχει –και κανείς στις μέρες μας δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και από πολιτικές αβρότητες. Ο άνθρωπος αυτός είναι –ελέω ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ- στο τιμόνι της χώρας σε ένα από τα πιο κρίσιμα ταξίδια της. Διακινεί μια καταστροφική πολιτική, επιβάλλει ένα καθεστώς αφανισμού, ξεσκίζει την ελληνική κοινωνία –αυτό είναι το ένα. Και το άλλο είναι ότι ξεσκίζει την αλήθεια για τα περασμένα και τα μελλούμενα. Επικαλείται την ευθύνη, ενώ λειτουργεί εντελώς ανεύθυνα. Φοβάται την αλήθεια –αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς. Αλλά όπως κι άλλοι μεταλλαγμένοι της εξουσίας πριν απ’ αυτόν, δεν δείχνει να καταλαβαίνει ότι τα ψέματά του μπορούν να κάνουν εξίσου μεγάλη ζημιά με την πολιτική του…