Δραματικές οι επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην ψυχική υγεία του πληθυσμού

Δραματικές οι επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στην ψυχική υγεία του πληθυσμού:

Της Κατερίνας Μάτσα

Το κοινωνικό τοπίο σήμερα στη χώρα μας διαμορφώνεται στη σκιά της χωρίς προηγούμενο χρηματοπιστωτικής κρίσης και της χρεοκοπίας, με τις κοινωνικές ανισότητες να εντείνονται τρομερά και τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων, των φτωχών να πυκνώνουν διαρκώς, καταδικάζοντας τον λαό στη δυστυχία και την αρρώστια.

Η οικονομική και κοινωνική κρίση και η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζεται έχει αποδεδειγμένα τραγικές επιπτώσεις σε όλους τους δείκτες υγείας και ψυχικής υγείας του πληθυσμού. Από σχετικές έρευνες αποδεικνύεται ότι η αύξηση κατά 1% της ανεργίας προκαλεί αύξηση κατά 3% των ψυχικών διαταραχών, κατά 5% των αυτοκτονιών, κατά 30% των προβλημάτων που συνδέονται με το αλκοόλ και κατά 30% της εγκληματικότητας. Από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα ναρκωτικά που ανακοινώθηκαν στις 15-11-2011 σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται τρομακτικά η χρήση νέων συνθετικών ουσιών.

Κυκλοφορούν σήμερα γύρω στα 150 νέα προϊόντα (παράγωγα κυρίως αμφεταμινών ή κανναβινοειδών), εξαιρετικά επικίνδυνα.

Παράλληλα αυξάνεται και η διάδοση των λεγόμενων «νέων εξαρτήσεων», από το internet, τα τυχερά παιχνίδια, την τροφή. Από σχετική έρευνα διαπιστώθηκε ότι το ποσοστό των νέων στην Ελλάδα που είναι εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο φτάνει το 3% ενώ αυτών που κάνουν παθολογική χρήση αγγίζει το 11%. Μεγάλη αύξηση παρουσιάζει επίσης και το ποσοστό των οροθετικών ατόμων, πρόβλημα που, κατά τον υπουργό Υγείας, θα λυθεί αν απελαθούν όλες οι μαύρες γυναίκες που εκδίδονται και μπορεί να μεταδώσουν τον ιό του Aids στα μέλη της ελληνικής οικογένειας!

Την ίδια στιγμή οι υπηρεσίες υγείας και ψυχικής υγείας, όσο ποτέ αναγκαίες για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων, απεξαρθρώνονται. Η μείωση των κοινωνικών δαπανών, με βάση τις επιταγές του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, η υποστελέχωση των υπηρεσιών και οι μισθοί πείνας των λειτουργών της υγείας έχουν ως συνέπεια την πλήρη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την τρομακτική υποβάθμιση των όρων περίθαλψης του πληθυσμού.

Η διακοπή της χρηματοδότησης των προνοιακών δομών έχει καταστήσει την κοινωνική πρόνοια νεκρό γράμμα. Είναι γνωστό το παράδειγμα των 21 χωρών της Ανατολικής Ευρώπης κατά το διάστημα 1991-2002, όπου υπαγορεύθηκαν από το ΔΝΤ οι πολιτικές για την Υγεία με αποτέλεσμα τη μείωση των δεικτών υγείας και ψυχικής υγείας, τη μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης και την αύξηση της θνησιμότητας του πληθυσμού από λοιμώδη νοσήματα, από φυματίωση κ.ά., γενικά από την πολύ κακή κατάσταση της υγείας του.

Ειδικότερα στον τομέα της ψυχικής υγείας στη χώρα μας, η απουσία ενός δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας ψυχικής υγείας (κέντρων ψυχικής υγείας, κέντρων πρόληψης, κινητών μονάδων κ.ά.) αλλά και δομών και υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης (οι ξενώνες και τα οικοτροφεία που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια ευρωπαϊκών προγραμμάτων αποασυλοποίησης ωθούνται στην υποβάθμιση των υπηρεσιών που παρέχουν και στο κλείσιμο, λόγω διακοπής της χρηματοδότησης) συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο, μέσα στο οποίο η κυβέρνηση ετοιμάζει το νομοθετικό πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης των σχετικών δομών και υπηρεσιών.

Σε μία εποχή που τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και απειλούνται ακόμα και οι πενιχρές συντάξεις, που οι περικοπές των μισθών και τα χαράτσια έχουν μειώσει τόσο πολύ το εισόδημα που είναι αμφίβολο αν εξασφαλίζεται η βιολογική επιβίωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, η ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη πολιτική για την Υγεία απαιτεί από τους πάσχοντες να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας, εξάρτησης κ.λπ. που αντιμετωπίζουν!

Οι περικοπές κατά 50% του προϋπολογισμού του ΚΕΘΕΑ και των κέντρων πρόληψης ΟΚΑΝΑ σηματοδοτούν την πολιτική του στραγγαλισμού των «στεγνών» προγραμμάτων απεξάρτησης και των προγραμμάτων πρόληψης προς όφελος της συντήρησης της εξάρτησης διαμέσου των υποκατάστατων. Χορηγώντας τις «υγρές χειροπέδες» της μεθαδόνης ή τα χάπια των άλλων υποκατάστατων, το σύστημα προσφέρει σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο νεανικό πληθυσμό ανήσυχων όσο και ευάλωτων κοινωνικών στοιχείων ένα «χημικό μανδύα» καταστολής και κοινωνικού ελέγχου.

Τα κέρδη είναι τεράστια, οικονομικά και πολιτικά. Οι εταιρείες παραγωγής υποκατάστατων και τα κυκλώματα τους κερδίζουν αμύθητα ποσά, ενώ ταυτόχρονα σε πολιτικό επίπεδο αναπτύσσεται η ανθούσα επιχείρηση χειραγώγησης ενός ανυπότακτου και εν δυνάμει επικίνδυνου για την κυρίαρχη εξουσία πληθυσμού, που καταδικάζεται να παραμείνει στο κοινωνικό περιθώριο, με την ταυτότητα του «χορηγούμενου» το υποκατάστατο ή και το παράνομο ναρκωτικό παράλληλα, μακριά από το πεδίο της ταξικής πάλης, των διεκδικήσεων και των αγώνων.

Σε αυτές τις συνθήκες αρχίζουν να δημιουργούνται εστίες αντίστασης από ομάδες του πληθυσμού. Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικά δίκτυα, δίκτυα αλληλεγγύης, επιτροπές αγώνα, διάφορες μορφές αυτοδιοργάνωσης και συλλογικότητας εκφράζεται η ανάγκη της δράσης στο πεδίο της κοινωνίας, πεδίο της συνάντησης των βιωμάτων της απόγνωσης, της ματαίωσης, της ντροπής, της μοναξιάς με τα βιώματα της ανυπακοής, της αγανάκτησης, της εξέγερσης, της συλλογικότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο η ίδια η αντιμετώπιση της ψυχικής οδύνης, όπως εκφράζεται στην ψυχική διαταραχή, αποκτά και μία πολιτική διάσταση, που αναδεικνύει το αίτημα της κοινής δράσης μιας συμπάσχουσας και μαχόμενης ομάδας. Η φροντίδα σε όλα τα επίπεδα της θεραπείας της κοινωνικής αποκατάστασης και της πρόληψης απαιτεί και προϋποθέτει μία άλλη προσέγγιση της ψυχικής διαταραχής και της εξάρτησης, ανοικτή στην κοινωνία και τον διάλογο, σε σύγκρουση με την αναγωγιστική, θετικιστική λογική και την κυρίαρχη, βιολογικής κατεύθυνσης, ψυχιατρική που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα και εξαντλείται στη συνταγόγραφιση ψυχοφαρμάκων. Απαιτεί μία κοινωνική Ψυχιατρική, που θα ασκείται από τους λειτουργούς της όχι στα ιδιωτικά ιατρεία επί χρήμασι, αλλά μέσα στην κοινότητα και δωρεάν, με το πάσχον υποκείμενο ως συμμέτοχο και ενεργό συντελεστή κοινωνικών πρακτικών, που δρουν ιαματικά στον ψυχισμό του, αλλάζοντας τους όρους ζωής του.
Μέσα από τέτοιες συλλογικές πρακτικές αντισυστημικής κατεύθυνσης, όπου πάσχοντες, ειδικοί, μέλη της κοινότητας των καταπιεσμένων ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης στη ζωή τους, μπορεί να οργανωθεί σε όλα τα επίπεδα η συλλογική αντίσταση και η συλλογική ανατρεπτική πράξη, ως μέσον προστασίας του ψυχισμού των πιο ευάλωτων στοιχείων από την αποδιοργάνωση και ως προϋπόθεση για τη βιολογική και την κοινωνική επιβίωση όλων.

Ανάρτηση από : http://www.inprecor.gr

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Η ανέλπιστη άνοδος του Μπέπε Γκρίλο τον καθιστά τον Ιταλό (μη) πολιτικό της χρονιάς

Η ανέλπιστη άνοδος του Μπέπε Γκρίλο τον καθιστά τον Ιταλό (μη) πολιτικό της χρονιάς:

Σημείωση ardin-rixi.gr: To κίνημα του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, αποτελεί ένα νέο πολιτικό φαινόμενο, το οποίο χρήζει της προσοχής μας. Αναδύθηκε ως αντισυστημικό, με έμφαση στην απόρριψη σύσσωμου του πολιτικού συστήματος, και στην καταγγελία της διαφθοράς, και έντονα στοιχεία άμεσης δημοκρατίας και κινητοποίησης από τα κάτω, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την ιταλική πολιτική εκδοχή αυτού που εκδηλώθηκε ως κίνημα των αγανακτισμένων στην Ισπανία και την Ελλάδα. Μαζί με τα νέα στοιχεία που κομίζει, ταυτόχρονα, σφραγίζεται και απόγνώριμες αδυναμίες των ριζοσπαστικών εγχειρημάτων που ξεπηδούν τα τελευταία χρόνια στις κοινωνίες του ευρωπαϊκού Νότου: Την έλλειψη ιδεολογικής συνοχής,  τον προσωποπαγή χαρακτήρα των εγχειρημάτων κ.ο.κ

Ωστόσο, υπάρχουν διάφορα στοιχεία, όπως η μεγάλη απήχηση μεταξύ των φτωχότερων και των πιο απαξιωμένων πολιτικά τάξεων της ιταλικής κοινωνίας ή η διάθεση για υπέρβαση του διπόλου αριστεράς-δεξιάς και την επανατοποθέτηση του κοινωνικού ριζοσπαστισμού σε νέα βάση, τα οποία απαιτούν ιδιαίτερης ανάλυσης. Εξ άλλου, αυτά είναι τα κοινά στοιχεία που αναδύονται τα τελευταία χρόνια σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών ενάντια στην νεο-αποικιακή, γερμανική Ευρώπη -γεγονός που ίσως να μαρτυρά την ανάδυση μιας νέας κινηματικής περιόδου με καινοφανή στοιχεία.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η ιστοσελίδα του Άρδην και της Ρήξης, θα επιμείνει στην παρουσίαση τέτοιων φαινομένων, και στην ανάλυση της ιδεολογικο-πολιτικής τους ταυτότητας, της οργάνωσής τους, της γενικότερης φυσιογνωμίας τους…

***

των Τζουλιάνο Μπόπα και Ντάνκαν Μακντόνελ
πηγή: Ιστολόγιο London School of Economics and Political Science

Το 2012 ήταν για την ιταλική πολιτική σκηνή, η χρονιά των μη εκλεγμένων ηγετών. Ξεκίνησε με την τεχνοκρατική κυβέρνηση του Μάριο Μόντι, ο οποίος απολάμβανε μεγάλη υποστήριξη στα γκάλοπ, και κατέληξε με την παραίτησή του, η οποία ακολούθησε την απόφαση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι να μεταστραφεί από συγκρατημένο υποστηρικτή σε φανατικό πολέμιο της κυβέρνησής του. Η τελευταία μεταστροφή του Μπερλουσκόνι, και οι συνέπειές της κυριαρχούν στα ιταλικά ΜΜΕ κατά τις εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα. Ωστόσο η πραγματική έκπληξη του 2012 βρίσκεται σ’ έναν μόνιμο αντίπαλο του Μόντι: τον «μη-πολιτικό» Μπέμπε Γκρίλο (που δεν έχει εκλεγεί ποτέ και ισχυρίζεται ότι δεν θα βάλει ποτέ υποψηφιότητα) και το κίνημά του των 5 αστέρων (Movimento 5 Stelle – MS5), το οποίο αυτοπαρουσιάζεται ως «μη-κόμμα». Σε διάστημα μόλις λίγων μηνών έπειτα από τις τοπικές εκλογές του 2012, όπως δείχνει και το γράφημα 1, το MS5 εκτοξεύτηκε δημοσκοπικά από το 5% σχεδόν στο 20% και στη δεύτερη θέση. Ακόμα πιο παράδοξα, κατάφερε να παραμείνει σε αυτήν.

Γράφημα 1: Μέσα δημογραφικά ευρήματα στην Ιταλία, Νοέμβριος 2011 – Νοέμβριος 2012

Source: http://sondaggipoliticoelettorali.it 

Δεν είναι μόνο το δημοσκοπικό άλμα που κάνει το MS5 να ξεχωρίζει: Είναι μια πολιτική δύναμη που όμοιά της δεν έχει στην Ιταλία ή πουθενά αλλού στην Ευρώπη, με την μερική εξαίρεση των Πειρατικών Κομμάτων. Λειτουργώντας από τον Σεπτέμβρη του 2009, επικοινωνεί και οργανώνεται σε δύο επίπεδα: το διαδίκτυο, και τις τοπικές συνελεύσεις. Η σημασία του πρώτου, γίνεται αμέσως προφανής. Σύμφωνα με το «μη-καταστατικό» του MS5, το αρχηγείο του κινήματος είναι η ιστοσελίδα του Γκρίλο, η οποία είναι το πιο πολυδιαβασμένο ιστολόγιο στην Ιταλία. Όπως μπορούμε να δούμε στο κάτωθι γράφημα, το διαδίκτυο αποτελεί το κατ εξοχήν πεδίο του Γκρίλο και του κινήματός του. Σε σύγκριση με τους άλλους ηγέτες, τον Μόντι, τον Μπερλουσκόνι, και τον Πιέρλουϊτζι Μπερσάνι του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), με τη μοναδική εξαίρεση του Νοεμβρίου 2011 οπότε και ο Μόντι ανήλθε στην εξουσία, ο Γκρίλο είναι μόνιμα ο πιο περιζήτητος πολιτικός του τελευταίου έτους (και παραπάνω) στο Google Italia. Παρομοίως, όπως δείχνει το γράφημα 3, κατά την ίδια περίοδο το MS5 ήταν η πιο περιζήτητη πολιτική δύναμη στο διαδίκτυο.

Γράφημα 2: Αναζητήσεις στο GoogleItalia, για τους κύριους πολιτικούς ηγέτες (Σεπτέμβριος 2011 – Δεκέμβριος 2012).

Source: Google Trends. See here for an explanation of how Google Trends works. 

Γράφημα 3: Αναζητήσεις στο Google Italia για το MS5,  το PDL και το PD, Σεπτέμβριος 2011 – Δεκέμβριος 2012.

Source: Google Trends 

Ενώ έχει γίνει κοινότοπο να αναφερόμαστε στο MS5 ως ένα «κόμμα του διαδικτύου», κάτι τέτοιο είναι αποπροσανατολιστικό. Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον και το νέο στοιχείο που κομίζει το MS5 είναι το πώς συνδυάζονται οι δραστηριότητές του εντός και εκτός διαδικτύου. Ο Γκρίλο ενθαρρύνει μόνιμα τους υποστηρικτές του να συζητούν –τόσο εντός του διαδικτύου, όσο και σε συνελεύσεις– τα ζητήματα που θίγει στο ιστολόγιό του, αλλά και τα εκάστοτε τοπικά προβλήματα. Τούτο γίνεται μέσα από τις «ομάδες Μπέπε Γκρίλο», οι οποίες, όπως βλέπουμε στο γράφημα 4, έχουν αυξηθεί παράλληλα με την δημοσκοπική άνοδο του τελευταίου έτους.

Γράφημα 4: Αριθμός «ομάδων Μπέπε Γκρίλο», Ιανουάριος 2010 – Νοέμβριος 2012. 

Source: beppegrillo.meetup.com

Ο επιτυχημένος συνδυασμός διαδικτυακών και μη δραστηριοτήτων, του ίδιου του Γκρίλο και της βάσης του, επιβεβαιώθηκε κάλλιστα κατά την προεκλογική περίοδο για τις περιφερειακές εκλογές της Σικελίας, τον Οκτώβριο του 2012. Έχοντας κολυμπήσει προς το νησί από την Καλαβρία (που δεν απέχει και πολύ από τις ακτές του), ο Γκρίλο περιόδευσε στις πλατείες του νησιού, υποστηρίζοντας τους τοπικούς υποψηφίους που αναδείχθηκαν μέσα από τις συνελεύσεις. Το αποτέλεσμα της καμπάνιας, ήταν να εκτοξευθεί κατά τις εκλογές ο τοπικός υποψήφιος για την περιφέρεια, Τζιοβάνι Κανσελέρι, από το 5% στο 18% (και στην τρίτη θέση). Αυτό έγινε κατορθωτό παρά το γεγονός ότι τα εθνικά ΜΜΕ ή αγνοούσαν τον Γκρίλο ή εστίαζαν στα προβλήματα ή στις διαφωνίες στο εσωτερικό του κινήματος, όπως εξάλλου έκαναν καθ όλη τη διάρκεια του 2012. Το κάτωθι γράφημα δείχνει το πώς το M5S προβλήθηκε λιγότερο από κάθε άλλο κόμμα στην κύρια ενημερωτική ζώνη, και ιδιαίτερα σε σχέση με το Δημοκρατικό Κόμμα και το Κόμμα της Ελευθερίας, παρόλο που υπολείπονταν αρκετά στις δημοσκοπήσεις.

Σχήμα 5:  Η κάλυψη των PDL, M5S, και PD στην κύρια ενημερωτική ζώνη, Ιούνιος-Οκτώβριος 2012.

Source: www.agcom.it 

Βέβαια, κάτι τέτοιο οφείλεται εν πολλοίς και στον ίδιο τον Γκρίλο, καθώς επιτίθεται στα μεγάλα ΜΜΕ και τα κατηγορεί ότι υπηρετούν τις ελίτ. Ωστόσο, μέσα στο 2013 υπάρχει ο κίνδυνος να εξαφανιστούν πλήρως ο ίδιος και ο M5S από τα ΜΜΕ. Ενώ καθ όλη τη διάρκεια του 2012, το M5S επωφελήθηκε από την επικέντρωση των ΜΜΕ στα σκάνδαλα και τις εσωτερικές διαμάχες που ταλάνιζαν τα παραδοσιακά κόμματα, τώρα, καθώς πορευόμαστε προς την εκλογική αναμέτρηση του Φεβρουαρίου, ο τηλεοπτικός χρόνος θα καταληφθεί από τις καμπάνιες των πολιτικών του κατεστημένου. Αντίθετα, τα μέλη του M5S θα απέχουν από τις τηλεμαχίες και τις συζητήσεις, ακολουθώντας τις συμβουλές του Γκρίλο να απέχουν από την τηλεόραση και τον τύπο.

Επιπλέον, η ισχύον εκλογικός νόμος βασίζεται στις κομματικές λίστες και δεν επιτρέπει στους πολίτες να εκλέγουν οι ίδιοι τους βουλευτές, στηρίζοντας έτσι τις έντονα συγκεντρωτικές και επικεντρωμένες στα εθνικά ΜΜΕ προεκλογικές εκστρατείες. Με τον Γκρίλο να επικοινωνεί κύρια μέσω του διαδικτύου και των διαδηλώσεων, σε συνδυασμό με τις δραστηριότητες των τοπικών συνελεύσεων, μένει να δούμε εάν η στρατηγική του M5S θα δουλέψει και στο περιβάλλον των γενικών εκλογών με τον ίδιο τρόπο που δούλεψε στις μικρότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Επίσης, το αν ένα κίνημα που μεγάλωσε τόσο γρήγορα, μπορεί να διαχειριστεί μια καμπάνια τέτοιων μεγεθών, και να διαχειριστεί έναν μεγάλο αριθμό βουλευτών, όπου όλοι θα είναι πρωτάρηδες, παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Έτσι, η νέα χρονιά θα φέρει νέες προκλήσεις στον Γκρίλο και το M5S[…]. Παρ όλο που οι δυσκολίες δεν μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε ότι ο πιο ρηξικέλευθος (μη) πολιτικός του 2012 να συνεχίσει να μας εκπλήσσει και κατά το 2013.

Ανάρτηση από : http://ardin-rixi.gr

Διαβάστε Περισσότερα...>>

«Φυσικά και δεν μπορώ να ζήσω με 500 ευρώ το μήνα», δηλώνει ο Γιάννης Στουρνάρας

«Φυσικά και δεν μπορώ να ζήσω με 500 ευρώ το μήνα», δηλώνει ο Γιάννης Στουρνάρας:

Σε «γκάφα» υπέπεσε ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας όταν απάντησε το τι πραγματικά πιστεύει για το αν μπορεί πραγματικά να ζήσει με 500 ευρώ.

«Όχι βέβαια». Αυτή ήταν η προκλητική ομολογία του Γιάννη Στουρνάρα όταν ρωτήθηκε σχετικά στα πλαίσια συνέντευξης που έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου. Αν και, μετά από μια παύση λίγων δευτερολέπτων και την συνειδητοποίηση του πως θα ερμηνευτεί αυτή η δήλωση του, πρόσθεσε «Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι ότι είναι δυνατό για την ανακούφιση των ασθενέστερων. Ήδη όπως σας είπα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο ευνοούνται όσοι έχουν εισόδημα από 25.000 ευρώ και κάτω».

Αξίζει να επισημάνουμε ότι αυτή την στιγμή το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ είναι κάτω από 400 ευρώ και ότι ο βασικός μισθός για τους εργαζόμενους κάτω των 24 ετών είναι 489 ευρώ.

Ανάρτηση από : http://papaioannou-giannis.net/

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Θλιβερής άλγεβρας συνέχεια

Θλιβερής άλγεβρας συνέχεια:

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Τελικά, σε αυτή την χώρα, όσο περισσότερο σκληρά είναι τα μαντάτα τόσο πιο ανόητος θεωρείται ο... αγγελιαφόρος. Γνωρίζω καλά ότι πολλοί έχουν επενδύσει, ψυχολογικά (και κάποιοι επαγγελματικά), στην επιτυχία του περσινού PSI, της επιμήκυνσης πιο πρόσφατα, της επαναγοράς τώρα, της σούπερ δόσης σε λίγο, και εν γένει σε όλα τα κομπογιαννίτικα γιατροσόφια που σκαρφίζεται η τρόικα, και τα οποία αποδέχονται συλλήβδην οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις. Δεν με παρεξένευσε, λοιπόν, η διαπόμπευση του τελευταίου μου άρθρου, με τίτλο Η Θλιβερή Άλγεβρα της Επαναγοράς τόσο από κάποιους αναγνώστες όσο και από τον κ. Γ. Προκοπάκη.
Σύμφωνα με τους επικριτές, το άρθρο μου βασίζεται σε σφάλματα χαρακτηριζόμενα ως στοιχειώδη ή και χοντροκομμένα με στόχο την «επιβεβαίωση των απόψεών μου» και δείχνοντας έλλειψη σεβασμού προς στην «πραγματικότητα». Ας δούμε ποια είναι αυτά τα «λάθη» ένα προς ένα.
1. Μου καταλογίζεται ότι δεν γνωρίζω απλή αφαίρεση καθώς δεν κατανόησα πως από τα €31 δις που ήταν ο στόχος μείωσης του χρέους, τον οποίο έθεσε το Eurogroup, πρέπει να αφαιρεθούν τα €10 δις που θα κοστίσει η επαναγορά (και τα οποία τα δανειζόμαστε).
2. Ειπώθηκε πως αγνοώ το γεγονός ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έχει υπολογιστεί στην βάση κουρέματος των κρατικών ομολόγων της τάξης το 70%, οπότε επαναγορά που ισοδυναμεί με κούρεμα 65% ισοδυναμεί με κέρδος για τις τράπεζες. Επί πλέον κατηγορούμαι πως όταν μιλώ για νέο κούρεμα των τραπεζών δεν γνωρίζω τι λέω. Συγκεκριμένα, «με τη συμμετοχή στο πρόγραμμα επαναγοράς οι τράπεζες...θα διαγράψουν μονοκονδυλιά από τα βιβλία τους χαρτιά αξίας περίπου €3.5 δις και θα βάλουν στο ταμείο περίπου €5.25 δις. Η υπεραξία των €1.75 δις κάθε άλλο παρά κούρεμα είναι.»

3. Δεν έλαβα υπ’ όψη μου το γεγονός ότι «η ανακεφαλαιοποίηση προβλέπει κίνητρα ώστε το 10% των κεφαλαίων που απαιτούνται να τα τοποθετήσουν ιδιώτες (και να διατηρησουν τον έλεγχο τον τραπεζών)». Και τότε μου τίθεται το αμείλικτο ερώτημα: «Αλλά, κύριε καθηγητά, δεν είναι επιπλέον λεφτά είναι μέρος των 24 δις. Δεν γνωρίζετε ότι όσα περισσότερα κεφάλαια βάλουν οι ιδιώτες αντίστοιχα θα μειωθούν τα χρήματα που θα βάλει το κράτος;»

4. Η εξήγησή μου για τον λόγο που επιλέχθηκε από το Eurogroup η «λύση» της επαναγοράς χρέους, αντί για το κούρεμα που ζητούσε το ΔΝΤ, κρίνεται ως «μια απλουστευτική - και λανθασμένη - περιγραφή της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης, με τους φραγκοφονιάδες λογιστές του Σόιμπλε να κάνουν τους υπολογισμούς και επειδή δήθεν δεν τους βγαίνουν τα νούμερα...»
Έκανα τόσα οφθαλμοφανή λάθη; Τέτοια είναι η μανία μου να υπονομεύσω τις προσπάθειες της χώρας να ορθοποδήσει που χρησιμοποιώ ψευδή στοιχεία και πέφτω σε τραγικά λάθη ώστε να το πετύχω; Ας κρίνει ο αναγνώστης από τις τέσσερεις απαντήσεις στα τέσσερα σημεία πιο πάνω.
1. Το Eurogrpoup μας είπε πως ο στόχος μείωσης για το δημόσιο χρέος είναι €40 δις. Από αυτά τα €2 δις θα προέλθουν από μείωση των επιτοκίων του πρώτου Μνημονίου και άλλα €7 δις από τα κέρδη της ΕΚΤ τα οποία θα μας αποδοθούν. Μένουν άλλα €31 δις τα οποία θα «έσβηνε» η επαναγορά χρέους (καθώς η αναβολή των αποπληρωμών κεφαλαίων και τόκων του Μνημονίου 2 δεν μειώνουν το χρέος). Δεδομένου θα δανειστούμε άλλα €10 δις για αυτό τον σκοπό, η ακαθάριστη μείωση χρέους που απαιτείται, για να πιάσουμε τον στόχο του Eurogroup, ισούται με €41 δις, και η καθαρή με €31 δις. Όπως ακριβώς είχα αναφέρει στο άρθρο μου.

2. Πώς ακριβώς είχε υπολογιστεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι άγνωστο και άνευ σημασίας. Όπως και στην περίπτωση της Ισπανίας (όπου οι σοβαροί αναλυτές μιλούν για μια μαύρη τραπεζική τρύπα της τάξης των €130 δις, την ώρα που η ΕΕ απεφάνθη ότι αρκούν... €40 δις), έτσι και στην ελληνική περίπτωση, το ποσό την ανακεφαλαιοποίησης που υπολόγισαν ότι απαιτείται υπολείπεται οικτρά των πραγματικών κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών. Περαιτέρω, το ότι οι ελληνικές τράπεζες υπέστησαν κούρεμα είναι αναμφισβήτητο. Έως σήμερα, χρησιμοποιούσαν τα ομόλογα αυτά ως ενέχυρα για να λαμβάνουν ρευστότητα (μέσω του ελληνικού ELA) από το σύστημα Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών με κούρεμα μόνο 30%. Άρα, τα 15 δις ομολόγων που διαθέτουν τους εξασφάλιζαν ρευστότητα έως και €10,5 δις. Τώρα, η επαναγορά, μην ξεχνάμε, δεν θα τους δώσει ζεστό χρήμα αλλά θα τους αποφέρει ομόλογα του EFSF ονομαστικής αξίας €5,25 τα οποία, όταν τα χρησιμοποιήσουν ως ενέχυρο για παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ θα μεταφραστούν σε ρευστότητα της τάξης των €3,6 δις. Από €10,5 δις σε €3,6 δις. Αν δεν είναι κούρεμα η απομείωση της ονομαστικής αξίας αλλά και της ρευστότητας κατά 65% τότε δεν γνωρίζω τι εστί κούρεμα...

3. Πράγματι, αν οι ιδιώτες πάθουν παραλήρημα αισιοδοξίας και αγοράσουν όλες τις μετοχές που θα εκδώσουν οι τράπεζες, τότε πράγματι το κράτος δεν θα χρειαστεί να δανειστεί εκ μέρους τους. Δυστυχώς, η πιθανότητα να γίνει αυτό είναι ακριβώς μηδέν. Ο μόνος λόγος να έβαζαν το χέρι στην τσέπη οι επενδυτές θα ήταν να πιστέψουν ότι (α) οι τράπεζες έχουν ήδη εξασφαλίσει ικανά κεφάλαια και (β) το κράτος, στο οποίο βασίζονται, έχει θέσει το χρέος του σε βιώσιμη πορεία. Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Οπότε, εκτός θέματος κι αυτή η κριτική.

4. Τι να πω; Πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά μπροστά σε τέτοια «κριτική». Εδώ οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της γερμανικής κυβέρνησης παραδέχονται πως, την ώρα που ο κ. Schauble ήταν έτοιμος να υποκύψει στις πιέσεις της κας Lagarde, και του ΔΝΤ, για κούρεμα των δανείων της Ευρώπης προς την Ελλάδα, δέχθηκε τηλεφώνημα από το Βερολίνο που του «μήνυσε» πως οι βουλευτές του CSU (του Βαυαρικού υπερσυνητηρητικού κόμματος, τον ηγέτη του οποίου μόλις επισκέφτηκε ο κ. Σαμαράς) και του FDP θα καταψήφιζαν. Έτσι, επιλέχθηκε η μη-λύση της επαναγοράς του χρέους ως ένα άλλοθι, το οποίο όλοι αναγνωρίζουν ως θλιβερό υποκατάστατο του κουρέματος, για να μην «σπάσει» η τρόικα στα δύο. Δυστυχώς, μόνο στην χώρα μας (ακόμα και εδώ στο protagon) συναντούμε βασιλικότερους του βασιλέως υπερασπιστές της ανοησίας αυτής.

Πριν από χρόνια, ο (τότε) Αυστραλός πρωθυπουργός Paul Keating δέχθηκε φραστική επίθεση στην Βουλή από αντιπολιτευόμενο αρχηγό κόμματος που τον κατηγόρησε ότι πρόσφατη ομιλία του επί θεμάτων της οικονομίας έσφυζε από χοντροκομμένα λάθη, ανακριβή στοιχεία και ύποπτα κίνητρα. Αφού άκουσε υπομονετικά τον κόλαφο των κατηγοριών εναντίον του, σηκώθηκε στο βήμα, κοίταξε τον προεδρεύοντα, και είπε: «Κύριε Πρόεδρε, την ώρα που μιλούσε ο συνάδελφος ένιωθα σαν να προσπαθεί να με κατασπαράξει ένα υγρό μαρούλι». Και ξανακάθησε στην θέση του! Δεν ξέρω γιατί αλλά, την ώρα που έγραφα το παρόν άρθρο-απάντηση, μου ήρθε εκείνη η στιγμή κατά νου.
ΥΓ. Ο κ. Προκοπάκης πρωτοασχολήθηκε μαζί μου τον Ιούνιο του 2011, τότε που προσπάθησε να «αποδομήσει» την προσομοίωση χρέους που είχαμε κάνει με τους συναδέλφους μου του Παρατηρητηρίου Κρίσης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ και, συγκεκριμένα, την πρόβλεψή μου ότι το δημόσιο χρεός, και με το PSI, θα ετίθετο σε εκρηκτική πορεία. Η «πραγματικότητα», που θεωρεί ότι διαστρεβλώνω, δυστυχώς με επιβεβαίωσε. Ελπίζω αυτή την φορά, με την επαναγορά χρέους, να επιβεβαιώσει εκείνον. Δυστυχώς για όλους μας, άλλη μια φορά, δεν θα το κάνει.

Ανάρτηση από : http://www.protagon.gr

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς

Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς:

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Έχουμε και λέμε: Δαπανώντας (δανεικό) ποσό Π για την επαναγορά ομολόγων, το όφελος του ελληνικού δημοσίου ισούται με Φ = Π επί {(100-x)/x}, όπου Φ είναι τα δις χρέους που θα «καταργηθούν» και x είναι η τιμή επαναγοράς εκφρασμένη ως ποσοστό της ονομαστικής τους αξίας.
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Αν (όπως είχε αρχικά συμφωνηθεί στο Eurogroup), η επαναγορά γινόταν στο 28% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων (δηλαδή, εάν x=28), με τα 10 δις που θα δανειστεί από το EFSF η κυβέρνηση για να αγοράσει τα ομόλογά της από τους ιδιώτες (δηλαδή Π=10) θα πετύχει μείωση του χρέους 25,7 δις. Προϋπόθεση βέβαια για μια τέτοια μείωση είναι, πέραν των 15 δις που εξαναγκάζονται να «πουλήσουν» οι ελληνικές τράπεζες, να πουλήσουν άλλα 25 δις ομολόγων τα hedge funds (από τα 45 δις που διαθέτουν).

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως και μόνο η ανακοίνωση ότι το κράτος έχει δανειστεί 10 δις για την επαναγορά, αυξάνει ραγδαία την τιμή επαναγοράς των ομολόγων. Αν το κράτος επέμενε στην συμφωνημένη τιμή του 28%, τότε τα hedge funds δεν υπήρχε περίπτωση να προσφέρουν 25 δις ομολόγων, ώστε να προκύψει το όφελος των 25,7 δις. Οπότε, κυβέρνηση και ΕΕ αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους και να προσφέρουν μεγαλύτερη τιμή, που η δημοπρασία θα προσδιορίσει κοντά στο 35% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Δηλαδή, x=35 αντί για x=28 στον πιο πάνω τύπο. Άρα, το όφελος του δημοσίου, σε όρους απομείωσης του χρέους, περιορίζεται από τα 25,7 στα 18,6 δις (κάτι που προϋποθέτει βέβαια ότι τα hedge funds θα πουλήσουν σε αυτή την τιμή τουλάχιστον 14 δις).
Μην ξεχνάμε βέβαια, ότι στόχος του Eurogroup για την επαναγορά χρέους ήταν μια μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 31 δις. Είναι προφανές ότι, μερικές μέρες μετά το Eurogroup, ο σχεδιασμός του ανατρέπεται από την πραγματικότητα. Αντί για 31 δις μείωσης, η επαναγορά θα φέρει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μείωση 18,6 δις. Άλλη μια φορά ο γερμανός πολίτης θα ακούσει ότι άλλο ένα σχέδιο για την Ελλάδα απέτυχε σε χρόνο ρεκόρ. Και νάταν μόνο αυτό;
Το χειρότερο είναι η καταδίκη της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών σε πλήρη, παταγώδη και σημαδιακή αποτυχία. Όπως έχω γράψει αλλού, η επαναγορά χρέους, ως μέσο μείωσης του δημόσιου χρέους, αποτελεί ένα PSI Νο.2 αποκλειστικά για τις ελληνικές τράπεζες (και μια μεγάλη ανταμοιβή των hedge funds, παράλληλα). Οπότε, και εδώ έγκειται η ύψιστη ανοησία, ο έλληνας φορολογούμενος δανείζεται περίπου 24 δις από τον Βορειο-Ευρωπαίο φορολογούμενο (στο πλαίσιο της περίφημης δόσης) με σκοπό να τα δώσει στις τράπεζες που πάσχουν από δραματική έλλειψη κεφαλαίων. Όμως ο όρος για αυτό το νέο δάνειο είναι το Υπουργείο Οικονομικών να επιβάλει στις ίδιες τράπεζες κούρεμα της τάξης των 14 δις! Όπως όλοι γνωρίζουν, ακόμα και χωρίς αυτό το κούρεμα η ανακεφαλαιοποίηση των 24 δις δεν θα αρκούσε για να πάψουν οι τράπεζες να είναι πτωχευμένες (κάτι που παραδέχεται και η ΕΚΤ λέγοντας ότι, πέραν των κεφαλαίων της ανακεφαλαιοποίησης, οι ελληνικές τράπεζες έχουν άμεση ανάγκη να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια). Πόσο μάλιστα τώρα που τους επιβάλεται να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά από τα βιβλία τους αξία 14 δις!
Περιληπτικά, οι τελευταίες αποφάσεις της ΕΕ, οι οποίες πανηγυρίζονται ως μια μεγάλη επιτυχία για την χώρα μας, μεταφράζονται στο εξής θέατρο του παραλόγου:
Δανειζόμαστε 10 δις ώστε, επιβάλλοντας κούρεμα 14 δις στις πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες, να δανειστούμε άλλα 24 δις από το EFSF για να τα δώσουμε στις... ίδιες τράπεζες, γνωρίζοντας ότι θα παραμείνουν πτωχευμένες, και δεν πρόκειται να παράσχουν δεκάρα ρευστότητας στις επιχειρήσεις.

Περνάμε 12,5 δις μέτρων για το 2013 για να πάρουμε από το ένα σκέλος της ΕΕ (το EFSF) αυτά τα 24 δις καθώς και άλλα μερικά από τα οποία η μερίδα του λέοντος θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή του άλλους σκέλους της ΕΕ (η ΕΚΤ). Με απλά λόγια, η ΕΕ παίρνει χρήματα από την μία τσέπη, τα βάζει στην άλλη και στο μεταξύ η ελληνική οικονομία χρεώνεται περισσότερα την ώρα που το εθνικό της εισόδημα φθίνει.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τα μέτρα των 12,5 δις εγγυόνται ότι το κράτος θα έχει πρωτογενές έλλειμμα για άλλα δύο χρόνια (ενώ με μέτρα μόλις 2 δις θα το είχαμε εξαλείψει σήμερα).

Την ίδια στιγμή, παραπλανούμε τους πολίτες των χωρών που μας δανείζουν, και βεβαίως τον ελληνικό λαό, μιλώντας για συρρίκνωση του δημόσιου χρέους στο 124% το 2020 όταν το βέλτιστο σενάριο (το οποίο, με υπεραισιοδοξία, προβλέπει το τέλος της ύφεσης και μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ) δίνει ένα ποσοστό χρέους το 2020 της τάξης του 168%, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Κλείνω με ένα ερώτημα: Νομίζετε ότι η συνέχιση αυτής της παραπλάνησης της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και, ιδίως, στην Βόρεια Ευρώπη βελτιώνει την θέση της χώρας εντός της Ευρωζώνης, μακροπρόθεσμα; Ή μήπως την υπονομεύει;

Ανάρτηση από : http://www.protagon.gr

Ευχαριστώ τον φίλο Σπύρο Τ.

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα:

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΕΝIKHΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ 4.12.12

Εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο είμαστε μάρτυρες ποικίλων πρωτοβουλιών της γερμανικής κυβέρνησης, με τις οποίες επιχειρείται να περιοριστεί η δικαιολογημένη οργή του σκληρά δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού για την προκλητική της στάση απέναντι στη χώρα μας. Βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μία συστηματική προσπάθεια περαιτέρω διείσδυσης της Γερμανίας στην οικονομική, πολιτική, πνευματική και κοινωνική ζωή της χώρας μας, για την οποία μετέρχεται όλων των μέσων, βραβεύσεις και εκδηλώσεις «φιλίας», προσκλήσεις, υποσχέσεις για δήθεν έργα, τεχνογνωσία και συμβουλές, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται να εξοφλήσει τις ηθικά, νομικά και ιστορικά απαράγραπτες υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα.

Μέσω διαφόρων μεθόδων, όπως είναι π.χ. η περιβόητη διαδικασία αδελφοποίησης ελληνικών και γερμανικών δήμων και η πρόσκληση της Φιλαρμονικής του Δήμου Καλαβρύτων στην κατοικία του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα για τις εορταστικές εκδηλώσεις της ενοποίησης της Γερμανίας, η γερμανική κυβέρνηση επιχειρεί την αποδυνάμωση της ιστορικής μνήμης του ελληνικού λαού και την εξουδετέρωση της εθνικής προσπάθειας διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Τα παραπάνω μάλιστα λαμβάνουν χώρα την ώρα που το δίκαιο του αγώνα μας έχει ωριμάσει πλέον στην ελληνική κοινή γνώμη, ενώ παράλληλα οι θέσεις μας κερδίζουν διαρκώς υποστηρικτές τόσο στην Γερμανία όσο και διεθνώς, όπως μαρτυρούν οι εκατοντάδες χιλιάδες των υπογραφών που έχουν ήδη συγκεντρωθεί.

Κατόπιν όλων αυτών, το Εθνικό Συμβούλιο αποφασίζει:

1.      Αποδοκιμάζουμε μονομερείς, επιπόλαιες και ανιστόρητες συμπεριφορές κάποιων, ελάχιστων, φορέων, που δίνουν άλλοθι στη γερμανική κυβέρνηση ότι, τάχα, νοιάζεται για τη φιλία και τη συνεργασία των δύο λαών, την ώρα που προκλητικά και αναιτιολόγητα αφίσταται των απαράγραπτων και πλήρως τεκμηριωμένων υποχρεώσεών της προς την Ελλάδα για όσα δεινά της προκάλεσε κατά την περίοδο της Κατοχής.

2.      Καλούμε τις δημοτικές αρχές των μαρτυρικών, ιδιαίτερα, δήμων να απόσχουν στο εξής από κάθε εκδήλωση ψευδεπίγραφης φιλίας.

3.      Κάνουμε σε όλους σαφές, για μια ακόμη φορά, ότι τιμούμε τον γερμανικό λαό και τη νεολαία, επιθυμούμε την ειρήνη, τη φιλία και τη συνεργασία μεταξύ

Ελλάδας και Γερμανίας, αλλά ξεκαθαρίζουμε προς όλους ότι η φιλία και η συνεργασία των χωρών πρέπει να έχει ως θεμέλια την ειλικρίνεια, την αμοιβαιότητα, την ισότητα και την αλληλεγγύη.

4.      Καλούμε την Ελληνική Κυβέρνηση να απευθύνει εδώ και τώρα πρόσκληση στη Γερμανία για την έναρξη διαπραγματεύσεων για το σύνολο των οφειλών της προς την Ελλάδα, με πρώτο ζήτημα το κατοχικό δάνειο.

Καλούμε τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου, και ιδίως τους Βουλευτές – μέλη του Εθνικού Συμβουλίου, να αναλάβουν πρωτοβουλίες εντός και εκτός Βουλής ώστε αυτό το απαράγραπτο ηθικό και οικονομικό χρέος της Γερμανίας να καταστεί ένα από τα μείζονα εθνικά μας θέματα. Καλούμε τα Πολιτικά Κόμματα να ασκήσουν πίεση στην Κυβέρνηση για να διεκδικήσει την απόδοση δικαιοσύνης και την καταβολή των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

5.      Διευκρινίζουμε προς όσους βιάζονται να κλείσουν το θέμα ότι, πρόσφατα, ακόμα και το «Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης» της Χάγης διαπίστωσε ότι το ζήτημα των αποζημιώσεων υφίσταται, δεν παραγράφεται κι αποτελεί διακρατική διαφορά, για την επίλυση της οποίας τα κράτη οφείλουν να συνεργαστούν. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι η ιστορική απόφαση του Αρείου Πάγου του 2000, η οποία δικαιώνει τα θύματα του Διστόμου, είναι σε ισχύ και η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να επιτρέψει την άμεση εκτέλεσή της.

6.      Απευθύνουμε μήνυμα στον ελληνικό λαό και τη νεολαία μας να γυρίσει την πλάτη στους σύγχρονους θαυμαστές του ναζισμού και επίδοξους συνεχιστές της ναζιστικής κτηνωδίας, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.

7.      Τέλος, συνεχίζουμε με αμείωτη ένταση τον αγώνα μας για δικαιοσύνη, από κοινού με το Δίκτυο Μαρτυρικών Δήμων, τις Ενώσεις Θυμάτων, τον ελληνικό λαό και τη νεολαία μας.

Η καταβολή των οφειλών προς τη χώρα μας, οι οποίες ούτε παραγράφονται ούτε λησμονούνται, θα είναι η μοναδική απόδειξη της ειλικρινούς και έμπρακτης μεταμέλειας του γερμανικού κράτους για όσα δεινά προκάλεσε στη χώρα μας κι αποτελεί προϋπόθεση για να κλείσει οριστικά η μαύρη βίβλος του ναζισμού.

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ – ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

www.holocaust.gr info@holocaust.gr

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Σώστε το νερό από την ιδιωτικοποίηση

Σώστε το νερό από την ιδιωτικοποίηση:

Tο βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Irena Salina Flow-For Love of Water ερευνά αυτό που οι εμπειρογνώμονες θεωρούν ως το πιο σημαντικό πολιτικό και περιβαλλοντικό θέμα του 21ου αιώνα. Την παγκόσμια κρίση νερού. Η έρευνα της Salina εστιάζει στην πολιτική, την ρύπανση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και στην εμφάνιση διαφόρων εταιριών για έλεγχο του νερού. Αναρωτηθήκατε πότε αν "Μπορεί πραγματικά να μας ανήκει το νερό;"
Μετά την προβολή:
Για δεύτερη φορά τα γαλλικά δικαστήρια δικαίωσαν την εταιρία TV Channel ARTE, παραγωγό του βραβευμένου ντοκιμαντέρ FLOW, το οποίο περιγράφει τις καταστροφικές πρακτικές των πολυεθνικών στον τομέα του νερού, ανάμεσά τους και της Suez, η οποία σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα ενδιαφέρεται για την απόκτηση της ΕΥΑΘ.

Το 2010, ένα γαλλικό δικαστήριο απέρριψε την αγωγή δυσφήμισης της Suez ενάντια στην ταινία FLOW. Απαίτησε επίσης η Suez να αποζημιώσει τους παραγωγούς της ταινίας για τα νομικά τους έξοδα. Ανικανοποίητη από αυτή την απόφαση, η Suez άσκησε έφεση. Την περασμένη εβδομάδα, στις 27 Ιουνίου 2012, το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και δικαίωσε και πάλι τους κατηγορούμενους.

Ευχαριστώ τον φίλο Βασίλη Ν.

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Το νερό είναι Δημόσιο Αγαθό!

Το νερό είναι Δημόσιο Αγαθό!:

Ανάρτηση από : http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Έδωσαν την νέα δόση με αντάλλαγμα την υπόσταση της χώρας

Έδωσαν την νέα δόση με αντάλλαγμα την υπόσταση της χώρας:

Πάλι τα ίδια. Η δόση τελικά δόθηκε και η μαύρη προπαγάνδα ζητωκραυγάζει και ισχυρίζεται ξανά-μανά τα ίδια. Θα πέσουν τα χρήματα στην οικονομία και θα έχουμε ανάκαμψη και ούτω καθεξής. Οι ίδιες ανοησίες, τα ίδια ψέματα, οι ίδιες φρούδες υποσχέσεις, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τα εξής απλά: Ώς τον Μάρτιο θα δοθούν τα 49,1 δισ. ευρώ. Εάν στο ποσό των 49,1 δισ. ευρώ που ανέφερε ο επικεφαλής του Eurogroup, προστεθεί και η συνεισφορά του ΔΝΤ, το συνολικό ποσό που θα δοθεί στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη Μαρτίου ανεβαίνει στα 52,5 δισ. ευρώ. Όλα αυτά είναι πρόσθετο χρέος για την Ελλάδα, δεν είναι χάρισμα.

Από τα 34,3 δισ. ευρώ, που υποτίθεται ότι θα εκταμιευθούν άμεσα, τα 16 θα δοθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 7 για δημοσιονομικές ανάγκες του προϋπολογισμού και τα υπόλοιπα 11,3 δις είναι το δάνειο από τον EFSF για την επαναγορά ομολόγων. Με άλλα λόγια μόνο τα 7 δις ευρώ είναι διαθέσιμα για να «πέσουν» στην αγορά. Αν σκεφτεί κανείς ότι πρέπει να πληρωθούν γύρω στα 3 δις ευρώ τόκοι έως το τέλος του έτους, τότε μένουν 4 δις ευρώ. Αυτά τα έχει τάξει η κυβέρνηση στους μεγαλοεργολάβους των «μεγάλων έργων», οι οποίοι θα στήσουν εικονικά εργοτάξια δήθεν ότι προχωρούν τα έργα και θα τα πάρουν για να τα βγάλουν έξω, όπως κάνουν συστηματικά τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο.

Μόνο τα 7 δισ. ευρώ για τον προϋπολογισμό θα είναι σε μετρητά και τα υπόλοιπα θα είναι σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια. Κι ο λόγος προφανής. Τα 7 δις ευρώ χρειάζονται για να πληρωθούν τόκοι και μεγαλοεργολάβοι. Ας σημειώσουμε ότι το ποσό που προοριζόταν αρχικά για την επαναγορά ήταν 10 δισ. ευρώ. Τελικώς, ανήλθε στα 11,3 δισ. ευρώ, οπότε τα επιπλέον 1,3 δισ. ευρώ καλύπτεται από τον EFSF κι όλα μαζί φορτώνονται στην ράχη του έλληνα φορολογούμενου.

 
Μέχρι τα 49,1 δισ. ευρώ, απομένει ποσό 14,8 δισ. ευρώ, από τα οποία τα μισά θα καταβληθούν τον Ιανουάριο (για τις τράπεζες) και τα υπόλοιπα σε τρεις δόσεις μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Ειδικότερα, 7,2 δισ. ευρώ θα δοθούν τον Ιανουάριο και θα αφορούν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ενώ 7,6 δισ. ευρώ θα χορηγηθούν σε τρείς μηνιαίες δόσεις για τον προϋπολογισμό. Δύο δισ. ευρώ θα δοθούν τον Ιανουάριο, 2,8 δισ. ευρώ το Φεβρουάριο και 2,8 δισ. ευρώ το Μάρτιο, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Αν όχι τότε όπως αναφέρει το κείμενο της ανακοίνωσης του Eurogroup, «η Ελλάδα και τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης είναι έτοιμα να λάβουν πρόσθετα μέτρα, αν χρειαστεί, προκειμένου να διασφαλίσουν την επίτευξη αυτού του στόχου.»

Αν σκεφτεί κανείς ότι οι ανάγκες νέου δανεισμού του ελληνικού δημοσίου για το 2013 πριν την επαναγορά ομολόγων υπολογιζόταν σε 66 δις ευρώ. Τώρα υπολογίζεται σε 61 δις ευρώ. Από αυτά τα 7,6 δις ευρώ θα προέλθουν από το EFSF, ενώ τα 3,4 δις ευρώ από το ΔΝΤ. Σύνολο 11 δις ευρώ. Τα υπόλοιπα 50 δις ευρώ από πού θα βρεθούν; Υποτίθεται ότι θα βρεθούν από την έκδοση εντόκων γραμματίων. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μήνα το ελληνικό δημόσιο πρέπει να αντλεί από την εγχώρια αγορά εντόκων γραμματίων (μηνός, τριμήνου, εξαμήνου) γύρω στα 4,2 δις ευρώ! Ποσό που όλο και πιο δύσκολα θα μπορεί να βρεθεί σε συνθήκες κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.

Την ίδια ώρα με Πράξη νομοθετικού περιεχόμενου 96 σελίδων πήρε χθες αριθμό ΦΕΚ η τροποποιημένη δανειακή σύμβαση. Περιλαμβάνει όλες τις τροποποιήσεις που έγιναν στις δανειακές συμβάσεις του ελληνικού κράτους. Μεταξύ άλλων προβλέπει ομόλογα τιτλοποίησης περιουσιακών στοιχείων ως μέσο απαλλαγής από την καταβολή δόσεων.

Η Πράξη ονομάζεται «Έγκριση των Σχεδίων των Συμβάσεων Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.), της Ελληνικής Δημοκρατίας, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Τ.Χ.Σ.) και της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), με τίτλο «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης», της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ε.Τ.Χ.Σ., της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ΤτΕ, με τίτλο «Σύμβαση Διευκόλυνσης Διαχείρισης Υποχρεώσεων ΣΙΤ» και της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ε.Τ.Χ.Σ., της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ΤτΕ, με τίτλο «Διευκόλυνση αποπληρωμής Τόκων Ομολόγων», παροχή εξουσιοδοτήσεων για την υπογραφή των Συμβάσεων και άλλες επείγουσες διατάξεις». 

Στη σύμβαση τροποποίησης της κυρίας σύμβασης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης, ορίζεται μεταξύ άλλων ότι:

-Για να εκταμιεύεται κάθε ποσό που θα καλύπτει εθνικές ανάγκες, σύμφωνα με την Πράξη θα πρέπει να προηγείται αίτημα χρηματοδότησης να συνοδεύεται από «πιστοποιητικό συμμόρφωσης». Το πιστοποιητικό συμμόρφωσης θα δίδεται από το νομικό σύμβουλο του κράτους και το υπουργείο Οικονομικών στο «επιτηρητή» της δόσης, το EFSF. Η Ελλάδα θα υποχρεούται μάλιστα να ενημερώνει μάλιστα το EFSF εάν ανάμεσα στην ημερομήνια κατάθεσης του πιστοποιητικού και της αίτησης, έχει αλλάξει κάτι που θα καθιστούσε ανακριβές το πιστοποιητικό.

-Για να αποφανθεί το EFSF, θα πρέπει πρώτα να λάβει γνωμοδοτήσεις από τις και άλλες συνεργαζόμενες δικηγορικές εταιρείες Cleary, Gottlieb Steen & Hamilton, για το κατά πόσο η Ελλάδα συμμορφώνεται με τους όρους εκταμίευσης.

-Η Ελλάδα μπορεί να προτείνει στο EFSF την απαλλαγή της για την αποπληρωμή μέρους ή ολόκληρης της δόσης για την επαναγορά χρέους με την παράδοση ομολόγων τιτλοποίησης, εάν προσδοκά να λάβει έσοδα από την ιδιωτικοποίηση που υπερβαίνουν τον αναμενόμενο στόχο ιδιωτικοποιήσεων του μεσοπρόθεσμου.

-Ως ομόλογα τιτλοποίησης ορίζονται τα ομόλογα που θα εκδίδουν εταιρείες ειδικού σκοπού που συστάθηκαν για λογαριασμό της Ελλάδας ή του ΤΑΙΠΕΔ, ή ποιας οντότητας το διαδεχθεί στο μέλλον, και θα έχουν μετοχές στις εταιρείες και άλλα περιουσιακά στοιχεία, ακόμη και οικόπεδα, δικαιώματα αποθήκευσης φυσικού αερίου, οικονομικά δικαιώματα, δικαιώματα ψήφου κλπ.

-Αναγράφεται ρητά το ενδεχόμενο λήψης και νέων πρωτοβουλιών για τη βιωσιμότητα του χρέους, υπό την προϋπόθεση όμως ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί.

-Η δόση επαναγοράς του χρέους θα έχει εκταμιεύσεις διάρκειας έως 30 ετών, και θα μπορεί να εκταμιευθεί με τη μορφή χρεωστικών τίτλων (του ΤΧΣ) ή τοις μετρητοίς.

-Εφαρμοσμένο δίκαιο είναι φυσικά το αγγλικό και η σύμβαση υπόκειται στην δικαιοδοσία των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.
- Η Ελλάδα, η Τράπεζα της Ελλάδος και το ΤΧΣ παραιτούνται απαρέγκλιτα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα σύμβαση τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, κάθε δικαιώματος ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόδοσης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που τα παραπάνω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο.

Στα πλαίσια της τελευταίας συνόδου δόθηκε επίσης και το «πράσινο φως» στην προώθηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης. Έως τα τέλη του 2014 τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα έχουν χάσει το δικαίωμα να έχουν λόγο για την διαμόρφωση των προϋπολογισμών τους. Θα έχουν χάσει το δικαίωμα να παίρνουν αποφάσεις για την κατάσταση και την προοπτική της οικονομίας τους. Και θα έχουν χάσει παντελώς τον όποιο έλεγχο διέθεταν πάνω στις εγχώριες τράπεζές τους. Μάλιστα έως το Μάρτιο του 2014 θα έχει δημιουργηθεί ειδικό όργανο της ευρωζώνης που θα ασκεί τον έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα κάθε κράτους μέλους παρά και ενάντια στις αρχές της χώρας.

Στα πλαίσια αυτά προγραμματίζεται ακόμη και συγκέντρωση όλων των καταθέσεων των πολιτών και των επιχειρήσεων της ευρωζώνης σε ένα κοινό μητρώο. Ο λόγος που θέλουν να το κάνουν αυτό είναι για να διευκολύνουν την μόχλευση των μεγάλων τραπεζών που η υπερδιόγκωσή τους δεν τους επιτρέπει το παραπέρα δανεισμό. Έτσι θα αξιοποιήσουν την συλλογική καταθετική βάση για να αυξήσουν τις δυνατότητες μόχλευσης ώστε να συνεχιστεί η δανειακή επέκταση. Το δόλωμα που ρίχνουν είναι η δήθεν δημιουργία ευρωπαϊκού συστήματος εγγυήσεων για τις καταθέσεις.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει την χαρά του για αυτές τις εξελίξεις και κάλεσε τις κυβερνήσεις να μην χαλαρώσουν τις προσπάθειες για δημοσιονομική ανάταξη και για την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με βιντεοσκοπημένη συνέντευξη που δόθηκε την Παρασκευή στη δημοσιότητα από τους Financial Times.

«Η εγκατάλειψη σήμερα των πολιτικών λιτότητας, όπως ορισμένοι προτείνουν, θα έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση των τεράστιων θυσιών που έχουν γίνει από τους Ευρωπαίους πολίτες», λέει ο κ. Ντράγκι, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τα κοινωνικά δεινά που έχει προκαλέσει η πολιτική λιτότητας. Και ξεκαθάρισε για μια ακόμη φορά: «Οι χώρες με υψηλό χρέος και έλλειμμα θα πρέπει να κατανοήσουν ότι έχουν χάσει από καιρό την κυριαρχία τους επί της οικονομικής τους πολιτικής σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Η συνεργασία στο πλαίσιο μίας ένωσης προσανατολισμένης προς την σταθερότητα σημαίνει στην πραγματικότητα ανάκτηση της κυριαρχίας.»

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι επειδή κάποιος χρωστά, έχει χάσει τον έλεγχο πάνω στο σώμα του και στην ζωή του. Αυτό σημαίνει. Πρόκειται για επίσημη επαναφορά του καθεστώτος της δουλοπαροικίας λόγω χρέους. Ενώ η συνέχιση της πορείας στα πλαίσια της ευρωένωσης δεν σημαίνει καθόλου ανάκτηση της κυριαρχίας, αλλά μεταφορά της κυριαρχίας στις τράπεζες και στα όργανα που επιβάλουν πολιτικές στα πλαίσιά της. Με τον πιο επίσημο τρόπο, δηλαδή, η ευρωζώνη μετατρέπεται σε δουλοπαροικία λαών και κρατών υπό το σκήπτρο των τραπεζιτών και των εξαγορασμένων απ’ αυτούς γραφειοκρατών.

Η Ελλάδα όπως την γνωρίζαμε τα τελευταία 182 χρόνια θα παραδώσει την σκυτάλη σ’ ένα μόρφωμα αφομοιωμένων περιφερειών στην ευρωένωση. Κι όλα αυτά γιατί το πολιτικό της προσωπικό έχουν αποδεχτεί την κατάλυση της εθνικής της κυριαρχίας. Μπορεί όμως και διαφορετικά. Όσοι λένε ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τις αγορές, τις τράπεζες και το ευρώ κάνουν μια ολοκάθαρη ταξική επιλογή. Θεωρούν ότι οι δυνάμεις των αγορών είναι ισχυρότερες από τους λαούς και τους αγώνες τους για εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Πάντα συνέβαινε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ιδίως σε συνθήκες τέτοιας κρίσης. Η κατάσταση πολωνόταν ανάμεσα σ’ αυτούς που έβλεπαν ταξικά το όλο ζήτημα και όλοι τους, μα όλοι τους κατέληγαν να διαλαλούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο – ανεξάρτητα αν το έκαναν από «αριστερή» ή «δεξιά» σκοπιά – και σ’ αυτούς που επένδυαν στον πατριωτισμό του λαού, στην εθνεγερτήρια δυναμική της δική του αυτοδιάθεσης. Το ίδιο και σήμερα.

Γι’ αυτό και οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη ούτε την εξάρτηση από τις πολυεθνικές, ούτε από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Η αυτοχρηματοδότηση διαμέσου του δικού της εθνικού κρατικού νομίσματος που δεν συσσωρεύει χρέος και η άνοδος της παραγωγής εξασφαλίζει την απεξάρτηση της οικονομίας από δάνεια, ή κεφάλαια των διεθνών αγορών. Αυτό μήπως σημαίνει ότι θα κατυαντήσουμε οικονομία εντάσεως εργασίας και φθηνιάρικων υπηρεσιών; Κάθε άλλο. Το καθοριστικό στοιχείο της ανάπτυξης οφείλει να είναι η ραγδαία άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας στην ελληνική οικονομία. 

Πώς πετυχαίνεται κάτι τέτοιο; Με επένδυση στην γνώση, την καινοτομία, την έρευνα, την εφαρμογή. Όσο πιο εξειδικευμένο προσωπικό, επιστημονικά και τεχνικά, διαθέτει μια οικονομία, όσο περισσότερο επενδύει στο ολοκληρωμένα κύκλωμα δημόσια εκπαίδευση και δημόσια έρευνα, βασική και εφαρμοσμένη, τόσο πιο καινοτόμα και πρωτοποριακή γίνεται. Αυτό απαιτεί ένα εξαιρετικά ανεπτυγμένο σύστημα εκπαίδευσης με ελεύθερη, δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή πρόσβαση σε όλους, με υποδομές τέτοιες που να επιτρέπουν την παραγωγή υψηλά εξειδικευμένου επιστημονικού και τεχνικού προσωπικού. Ταυτόχρονα η ανάπτυξη της έρευνας, τόσο εντός της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, όσο και από τα δημόσια ερευνητικά κέντρα θα εξασφαλίζει την πρωτοπορία στην γνώση και στις τεχνολογικές εφαρμογές. 

Σε ποιους τομείς; Η βασική έρευνα δεν μπορεί να έχει φραγμούς, ή όρια, αλλά η εφαρμοσμένη μπορεί να προσανατολιστεί κατά πρώτο λόγο στην αγροτική ανάπτυξη, στο περιβάλλον, στην μεταποιητική αξιοποίηση του μεταλλευτικού και ορυκτού πλούτου που διαθέτει η Ελλάδα, την θάλασσα, εναλλακτικές μορφές ενέργειας, κοκ. Εκεί δηλαδή που διαθέτει αληθινά συγκριτικά πλεονεκτήματα η χώρα μας.

Μπορεί να το πετύχει αυτό η Ελλάδα; Και βέβαια. Αρκεί να ακολουθήσει ένα συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης έρευνας και τεχνολογίας, να οικοδομήσει τις κατάλληλες υποδομές εκπαίδευσης και έρευνας που αποτελούν χρόνιο αίτημα του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, να προσφέρει υψηλές απολαβές στο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό, ειδικά εκείνων των ειδικοτήτων που θέλει κατά προτεραιότητα να αναπτύξει σαν οικονομία και φυσικά διεθνή δικτύωση με την έρευνα σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Η Ελλάδα έχει όλα τα προσόντα να γίνει το επίκεντρο της επιστημονικής και ερευνητικής προσπάθειας σε παγκόσμιο επίπεδο αν σκεφτεί κανείς ότι χαρακτηρίζεται από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ως γεωφυσικό εργαστήριο της φύσης, ότι διαθέτει εξαιρετικές υποδομές για την ανάπτυξη τεχνολογιών αιχμής στις αγροτικές μεθόδους ανάπτυξης σε απόλυτη - όσο αυτό είναι δυνατό - σύμπνοια με το φυσικό περιβάλλον, ότι μπορεί να αποτελέσει το safe heaven για την κοινωνία της πληροφορικής με την ελεύθερη ανάπτυξη ανοιχτού λογισμικού και ασφαλούς παροχής υπηρεσιών, ότι διαθέτει ήδη το επιστημονικό δυναμικό που έχει πρωτοπορήσει σε μια σειρά μηχανικές, χημικές, βιοχημικές, κοκ, εφαρμογές, αλλά οι πατέντες του δεν βρίσκουν καμιά ανταπόκριση. Εξασφαλίζοντας ένα απόλυτα φιλικό περιβάλλον για επιστημονική ανάπτυξη και έρευνα, υψηλές απολαβές και ένα κράτος που ενδιαφέρεται όσο κανένα άλλο για Έρευνα και την Ανάπτυξη, τότε θα αποκτήσουμε μια οικονομία πολύ υψηλής παραγωγικότητας. Άλλωστε, όπως λένε πολλοί, η βασική παραγωγική δύναμη της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας είναι η γνώση.

Μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει εντός ευρωένωσης; Όχι βέβαια. Χρειάζεται η Ελλάδα να αποκτήσει εθνική κυριαρχία και νομισματική κυριαρχία με ταυτόχρονη μονομερή διαγραφή των χρεών της. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι το νόμισμα δεν έχει από μόνο του καμιά αξία. Είναι σύμβολο αξίας. Αποτυπώνει δηλαδή την αξία που του δίνει η οικονομία. Αν είναι νόμισμα με παγκόσμια κυκλοφορία με σκοπό να γίνει αποθεματικό και να εκφράσει την τραπεζική και χρηματιστική κυκλοφορία διεθνώς, τότε είναι ένα νόμισμα σαν το ευρώ.

Επιπλέον το ευρώ είναι νόμισμα σταθερής νομισματικής κυκλοφορίας κι έτσι ενώ εκφράζει άριστα την διόγκωση των συναλλαγών με χρέος δεν μπορεί να εκφράσει τις οικονομίες. Όλες τις οικονομίες, ακόμη και τις πιο ισχυρές. Η ευρώ κόβεται και ράβεται ανάλογα με την κυκλοφορία του κεφαλαίου και μάλιστα του δανειακού κεφαλαίου στις αγορές της ευρωζώνης και παγκόσμια. Γι' αυτό και η σταθερότητά του προϋποθέτει μεγάλους όγκους δανεισμού, μεγάλες αγορές χρέους, υπερτροφικές τελικά τράπεζες, χρηματαγορές και επενδυτικά κεφάλαια. Με ένα τέτοιο νόμισμα σε κυκλοφορία καμιά οικονομία δεν μπορεί να γλυτώσει την υπερχρέωση. Ακόμη και η Γερμανική, παρά τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στα χρόνια του ευρώ η Γερμανική οικονομία υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος της, ενώ εκτινάχτηκε σε πρωτοφανή επίπεδα το ιδιωτικό χρέος της.

Ακόμη κι αν μας χάριζαν τα χρέη η Ελλάδα θα δημιουργούσε νέα χρέη σε χρόνο dt και θα συνέχιζε να πορεύεται με όρους εσωτερικής υποτίμησης γιατί σε συνθήκες νομισματικής ένωσης μόνο έτσι μπορεί να σταθεροποιηθεί το κοινό νόμισμα. Όταν το νόμισμα, ως σύμβαση, δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί στην οικονομία, τότε αναγκαστικά η οικονομία πρέπει να αντιστοιχηθεί στο νόμισμα. Πώς; Με τον μπαλτά, περικόπτοντας ότι δεν αντιστοιχεί στην αξία του κοινού νομίσματος. Περικόπτοντας δηλαδή κόστη στην οικονομία. Πρώτα και κύρια της εργασίας και της παραγωγής. Το εθνικό νόμισμα είναι υποχρεωμένο να αντιστοιχηθεί με τις υλικές αξίες που παράγει η οικονομία που το διαθέτει. Αν οι υλικές αξίες αυξάνουν τότε το εθνικό νόμισμα είναι σταθερό και σίγουρο. Τι είναι υλικές αξίες; Προϊόντα, υπηρεσίες, εισοδήματα, θέσεις εργασίας.

Αν οι υλικές αξίες υστερούν τότε και το νόμισμα ξεφτιλίζεται. Αν η ελληνική οικονομία από την πρώτη κιόλας στιγμή αναπληρώσει την χαμένη αγοραστική δύναμη των λαϊκών νοικοκυριών, οικοδομήσει ανελαστικές συνθήκες και όρους εργασίας που δημιουργούν περιβάλλον υψηλής παραγωγικότητας και επενδύσει στην παραγωγή με βασικό φορέα το δημόσιο, τότε η ανοδική εκτίναξη θα είναι εντυπωσιακή και το νόμισμα θα σταθεροποιηθεί. Επίσης το εθνικό κρατικό νόμισμα δεν χρειάζεται να είναι διεθνές νόμισμα. Η συναλλαγματική αξία με βάση τα ξένα νομίσματα καθορίζεται όχι μόνο από τα εξωτερικά ελλείμματα, αλλά πρωτίστως από την παραγωγικότητα με φυσικούς όρους της ελληνικής οικονομίας. Αν η ελληνική οικονομία βελτιώνει τους όρους εμπορίου - δηλαδή δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε - και αυξάνει διαρκώς την παραγωγικότητα της εργασίας με νέες καινοτομίες και εφαρμογές στην παραγωγή, τότε το νόμισμά της θα είναι βράχος σταθερότητας.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 16/12/2012

Διαβάστε Περισσότερα...>>

ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΠΟ ΠΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΕΞΕΛΙΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΙΑΛΥΣΗΣ, ΕΚΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ

ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΠΟ ΠΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΕΞΕΛΙΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΙΑΛΥΣΗΣ, ΕΚΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ:

Αν πιστέψουμε τους επί παντός επιστητού παπαγαλίζοντες δημοσιογραφούντες δεν έχουμε παρά να δεχτούμε ότι όλα πάνε καλά με το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Ιδίως τώρα που οι συγχωνεύσεις και οι εικονικές εξαγορές το κάνουν ακόμη πιο υδροκέφαλο. Αρκεί βέβαια να το τροφοδοτεί διαρκώς ο κρατικός κορβανάς, με ρευστό ή με εγγυήσεις και ομόλογα ειδικής έκδοσης, με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πετιούνται κυριολεκτικά σ’ ένα πίθο των Δαναΐδων όπως έχουν κÎ

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Και τώρα τι κάνουμε; Εμπρός για δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας

Και τώρα τι κάνουμε; Εμπρός για δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας:

Τα μάθατε; Η Βουλή καταργήθηκε στην πράξη και οι τροϊκανοί θα διοικούν πραξικοπηματικά την Ελλάδα με επιτρόπους! Ναι, είναι αλήθεια. Μας το διαβεβαιώνει η ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία τάσσεται με ανακοίνωσή της (20/11) κατά των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και των εγκυκλίων για τα εργασιακά. Με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται η λειτουργία της Βουλής και νομοθετούνται  εκ νέου ακόμα πιο δυσμενείς προβλέψεις από αυτές του μεσοπρόθεσμου, βεβαιώνει ο κ. Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ.

Ενώ ο κ. Τσίπρας μας διαβεβαίωσε (19/11): «Πλέον οι τροϊκανοί επίτροποι με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, σαν αυτές που αποφασίστηκαν χθες, θα κυβερνούν ερήμην των συσχετισμών και των διαδικασιών στο ελληνικό κοινοβουλίου». Μέχρι τo alter ego του κ. Τσίπρα, ο κ. Π. Λαφαζάνης δήλωσε: «Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σημαίνουν πραξικόπημα.» Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Εκείνος που δήλωνε ότι η μάχη να μην περάσει το πολυνομοσχέδιο είναι η «μητέρα όλων των μαχών»!

Τι μου λες βρε παιδί μου! Γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα; Ε, για να τα ανακάλυψε ο Παναγόπουλος, ο Τσίπρας, ακόμη κι ο κ. Λαφαζάνης, μάλλον έτσι θα είναι. Εμείς απλά τους ευχόμαστε, καλή προσγείωση! Καλή προσγείωση στον πλανήτη Γη και κυρίως καλώς ήλθατε στην χώρα που λέγεται Ελλάδα! Προφανώς πρόκειται για άρτι αφιχθέντες διότι δεν εξηγείται διαφορετικά η τόσο ευκρινής «διορατικότητά» τους. Πάλι καλά γιατί μόλις που πρόλαβαν την Ελλάδα αρτιμελή, πριν τα όρνια της ευρωζώνης και των δανειστών την ξεσκίσουν και την ακρωτηριάσουν οριστικά. Κάτι που αναμένεται να συμβεί εντός του 2013. Εκτός κι αν ο ελληνικός λαός τους προλάβει. 

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα έλεγε ο λαός μας. Αυτό όμως που δεν μας λέει κανένας από αυτούς είναι το τι προτίθενται να κάνουν. Δεν μπορούν είναι πολύ απασχολημένοι. Οι μεν του ΣΥΡΙΖΑ είναι απασχολημένοι να ιδρύουν νέο κόμμα κατά το γνωστό άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και πώς να μην τα αλλάζει, εδώ κοτζάμ αμερικανικός παράγοντας τον προορίζει για βλαχοδήμαρχο της αποικίας του, ελληνιστί πρωθυπουργός της Ελλάδας, με τα ίδια ρούχα θα ανταποκριθεί στο καθήκον της «κυβέρνησης της αριστεράς» με φόντο την αστερόεσσα.

Ο κ. Παναγόπουλος από την άλλη μαζί με το συνάφι του γνωρίζει πολύ καλά ότι λίγα είναι τα ψωμιά του κι έτσι φροντίζει να φτιάξει γερό κομπόδεμα το ταχύτερο δυνατό υπογράφοντας επιδοτούμενες συμβάσεις που μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε «ωφελόμενους». Για το συνδικάτο, ρε γαμώτο!

Για το ΚΚΕ δεν λέμε τίποτε. Ο λαός, όπως όλοι οι καλοί πιστοί του εξ Υψίστου δόγματος, οφείλει να περιμένει το συνέδριό του την άνοιξη του 2013 και ύστερα βλέπουμε. Ενώ ο κ. Καμμένος διαγκωνίζεται με τον κ. Τσίπρα για την εύνοια της υπεραντλαντικής συμμάχου. Οι τεμενάδες στο δολάριο έχουν ξεπεράσει προ πολλού το όριο του γελοίου.

 Τι θα κάνουν όλοι αυτοί ενάντια στα πραξικοπήματα, στην κατάργηση της Βουλής και ενάντια στους τροϊκανούς επιτρόπους που αναλαμβάνουν την διαχείριση της χώρας; Αυτό που προς το παρών κάνουν είναι να παραμένουν σ’ αυτό το νόθο κοινοβούλιο και να λειτουργούν ως δικλείδα νομιμοποίησης ενός αντιλαϊκού, βαθύτατα αντιδημοκρατικού και εντελώς ξεπεσμένου στη συνείδηση του λαού θεσμού που σήμερα λειτουργεί μόνο για να νομοθετεί υπέρ της αποικιακής κατοχής.

Γιατί λοιπόν δεν παραιτούνται από αυτό το άθλιο και νόθο κοινοβούλιο; Γιατί δεν αποσύρονται από αυτό ώστε να στερήσουν κάθε νομιμοποίηση από τους δωσίλογους; Όχι για να πάμε σε νέες εκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει αντιληφθεί ότι ακόμη και οι εκλογές υπό τις παρούσες συνθήκες δεν πρόκειται να προσφέρουν απολύτως τίποτε. Υπό το παρόντα απολυταρχικό και διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Γιατί οι κύριοι και οι κυρίες της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης αρνούνται να αντιληφθούν αυτό που και ο τελευταίος έλληνας πολίτης αντιλαμβάνεται;

Το Σύνταγμα του 1975 δεν θεμελίωσε την δημοκρατία σ’ αυτή την χώρα, αλλά την κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ο πολιτικός εμπνευστής του, Κ. Καραμανλής, κατασκεύασε ένα Σύνταγμα που αναγνώριζε την λαϊκή κυριαρχία μόνο στα λόγια και απέτρεπε με κάθε τρόπο την έκφραση και την άσκησή της στην πράξη. Κι αυτό καθόλου τυχαία. Ο ίδιος ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ δημοκράτης, ούτε καν με την τρέχουσα έννοια του όρου, δηλαδή με την έννοια της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μάλιστα για να επιβάλλει το δικό του Σύνταγμα ερήμην του λαού, αναγόρευσε αυθαίρετα την βουλή του 1975, που έτυχε το κόμμα του να έχει απόλυτη πλειοψηφία, σε «αναθεωρητική» και έπειτα προχώρησε στην σύνταξη και ψήφιση νέου συντάγματος. Η παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας στην ψήφιση του συγκεκριμένου συντάγματος εξανάγκασε σύσσωμη τότε την αντιπολίτευση (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ, Ενωμένη Αριστερά) να αποχωρήσει από την διαδικασία ψήφισης καταγγέλλοντας το Σύνταγμα και τις διαδικασίες ψήφισής του.

Ο Κ. Καραμανλής απαντώντας στις αιτιάσεις της τότε αντιπολίτευσης, που χαρακτήριζε το σύνταγμα ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό, έλεγε τα εξής: «Ισχυρίζεται και πάλιν η αντιπολίτευσις ότι το προτεινόμενον Σύνταγμα είναι ανελεύθερον και αντιδημοκρατικόν… Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν τρία συστήματα δημοκρατικής διακυβερνήσεως: πρώτον, το Προεδρικόν, δεύτερον, το της Συνελεύσεως και τρίτον, το Κοινοβουλευτικόν… Το κυβερνητικόν σχέδιον υιοθετεί το Κοινοβουλευτικόν σύστημα, προσηρμοσμένον όμως εις τας ελληνικάς συνθήκας… Η αντιπολίτευσις θέλει την εκτελεστικήν εξουσίαν υποταγμένην εις την νομοθετικήν. Ημείς την θέλομεν λογικώς ενισχυμένην και σχετικώς ανεξάρτητον, δια να δύναται η Κυβέρνησις να εκπληροί την αποστολήν της – δια να δύναται η εκτελεστική εξουσία να αντιμετωπίζη με τραχύν και αποφασιστικόν ρυθμόν τα πολύπλοκα και δύσκολα προβλήματα τα οποία παρουσιάζει η τεχνοκρατική εποχή μας. Με άλλους λόγους ημείς θέλομεν μίαν δημοκρατίαν μαχόμενην και δημιουργικήν. Η αντιπολίτευσις, εξ όσων λέγει, φαίνειται ότι την θέλει παράλυτον. Ημείς θέλομεν μίαν δημοκρατίαν σύγχρονον και προοδευτικήν. Η αντιπολίτευσις την θέλει απηρχαιωμένην, θέλει δηλαδή δημοκρατίαν τύπου Ζαίμη, η οποία όμως είναι γνωστόν που μας είχεν οδηγήσει. Είναι γνωστόν ότι κατά τον βίον της δημοκρατίας εκείνης εξεδηλώθησαν ένδεκα κινήματα και τελικώς ωδηγήθημεν εις την δικτατορίαν του Μεταξά.»

Ο τρόπος που φαίνεται να αντιλαμβάνεται εδώ το δημοκρατικό πολίτευμα ο πρώην «εθνάρχης» (sic!) K. Καραμανλής είναι τυπικός για όλους τους οπαδούς της ολιγαρχίας. Ταυτίζει τη δημοκρατία με τις εκλογές και επομένως βάζει στο ίδιο τσουβάλι ανόμοια πράγματα. Το προεδρικό πολίτευμα δεν είναι δημοκρατία, αλλά μετουσίωση της μοναρχίας υπό καθεστώς εκλογών. Ο κοινοβουλευτισμός δεν ταυτίζεται με την δημοκρατία. Πρόκειται για μια επινόηση διαστροφής της δημοκρατίας, όπου η κυριαρχία αποσπάται από τον φυσικό της φορέα τον λαό και μεταφέρεται στους βουλευτές και το κοινοβούλιο. Γι’ αυτό και στον κοινοβουλευτισμό οι βουλευτές νομοθετούν στο όνομα του έθνους και όχι των εκλογέων τους, δηλαδή του λαού. Έχουν το προνόμιο αυτοί να εκφράζουν τη θέληση και το συμφέρον του έθνους και όχι η ιστορική υπόσταση του έθνους, δηλαδή απευθείας ο ίδιος ο λαός. Στην βάση αυτή νοθεύεται και διαστρέφεται η ίδια η έννοια της κυριαρχίας του λαού.  

Δημοκρατία χωρίς να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στην εθνική αντιπροσωπεία, δηλαδή στους αιρετούς εκπροσώπους του λαού δεν νοείται. Δημοκρατία χωρίς να υποτάσσονται και οι ίδιοι οι αιρετοί εκπρόσωποι, ως εντολοδόχοι του λαού, απευθείας στους εκλογείς τους, δεν νοείται. Η μετατροπή των εκπροσώπων-εντολοδόχων του λαού σε αντιπροσώπους-βουλευτές και η απόσπασή τους από τους εκλογείς τους, καθώς και η απόσπαση της κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) από την εθνική αντιπροσωπεία δεν οδηγούν απλά σε μια κοινοβουλευτική διαστροφή της δημοκρατίας, αλλά σε κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό επέβαλε ο Κ. Καραμανλής στην χώρα με το Σύνταγμα του 1975.

Η «τεχνολογική» αναγκαιότητα μιας συγκεντρωτικής εκτελεστικής εξουσίας πάνω από την πολιτική δημοκρατία των αιρετών εκπροσώπων του λαού, που χρησιμοποιούσε τότε ο Κ. Καραμανλής, δεν είχε τίποτε το πρωτότυπο. Τα επιχειρήματά του περί περίπλοκων και δύσκολων προβλημάτων που χρήζουν ταχείας αντιμετώπισης από μια ανεξάρτητη εκτελεστική εξουσία, είναι ταυτόσημα με εκείνα των οπαδών του φασιστικού ολοκληρωτισμού της εποχής του μεσοπολέμου. 

O Κ. Θ. Φραγκόπουλος, Γεν. Επιθεωρητής Α.Σ.Ο. και Υποναύαρχος ε.ά. στα 1930, αναλύοντας τα «Περί της Σωματειακής Οικονομίας», δηλαδή της «νέας συνταγματικής μορφής του φασισμού», όπως έγραφε ο ίδιος, σημείωνε τα εξής: «Μετά τον παγκόσμιον πόλεμον και την εκ τούτου τρομακτικήν καταστροφήν του πλούτου, εδημιουργήθη εις όλην την Ευρώπην και ακόμη έξω ταύτης ως γενικόν φαινόμενον (τόσον φυσικόν και αναγκαίον, όσον είναι δι’ αναρωτικής διαίτης αποκατάστασις του ανθρωπίνου οργανισμού μετά σοβαράν χειρουργικήν επέμβασιν) – η ανάγκη της δημιουργίας συγκεντρωτικής δυνάμεως με κυβερνητικάς μεθόδους αποτελεσματικωτέρας και δραστηριωτέρας των συνήθων και μεγίστης αποδόσεως.» Η ίδια ακριβώς λογική που γέννησε την «συνταγματική μορφή» του φασισμού, διαπερνούσε και την λογική της συνταγματικής μορφής του κοινοβουλευτισμού που εισήγαγε και ψήφισε ο Καραμανλής.

Όσο για την άθλια δικαιολογία που χρησιμοποιούσε ο Καραμανλής ότι η δημοκρατία όπου κυριαρχεί η εθνική αντιπροσωπεία πάνω στην εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση, γεννά τις εκτροπές και τα πραξικοπήματα δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια. Να πώς περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα που παραποιεί ασύστολα ο μέγας «εθνάρχης» Καραμανλής, η ίδια η Βουλή στο επίσημο ιστορικό χρονικό της: «Ο εθνικός διχασμός, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ως αποτέλεσμα των συνεχών συγκρούσεων της πολιτικής ηγεσίας με το παλάτι, η μικρασιατική καταστροφή και η μεταβολή των γεωπολιτικών συνθηκών στη νοτιοανατολική Ευρώπη καθώς επίσης και η έλευση των προσφυγικών πληθυσμών στον ελλαδικό χώρο, οδήγησαν στην επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1922 και, τελικώς, στην εγκαθίδρυση αβασίλευτου δημοκρατικού πολιτεύματος. Με την αποφασιστική συμβολή του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, η «Δ΄ εν Αθήναις Συντακτική Συνέλευσις» κατήργησε, στη συνεδρίαση της 25ης Μαρτίου 1924, τον βασιλικό θεσμό και ανακήρυξε την αβασίλευτη δημοκρατία. Μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1925, που αποδείχθηκε θνησιγενές, έργο της επιτροπής του Αλ. Παπαναστασίου, και τις δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη, το 1925 και 1926, αντιστοίχως, η αβασίλευτη δημοκρατία καθιερώθηκε τελικώς με το Σύνταγμα του 1927… Το Σύνταγμα αυτό, που έμελλε να ισχύσει για οκτώ μόνο χρόνια και ήταν συντηρητικότερο του σχεδίου της επιτροπής Παπαναστασίου, χαρακτηρίσθηκε στο πεδίο της οργάνωσης των εξουσιών από την τάση για υπέρμετρη ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ο επιβεβλημένος, ωστόσο, από τις αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κρατικός παρεμβατισμός δεν εξασφαλίσθηκε, με μοιραίο επακόλουθο τη συχνή παραβίασή του. Υπό τις συνθήκες αυτές, η αβασίλευτη Δημοκρατία, χωρίς συγκεκριμένο και ουσιαστικό κοινωνικό περιεχόμενο, δεν κατόρθωσε να καταστεί το σημείο αναφοράς ενός νέου εθνικού οράματος, που οι δημοκρατικοί πολιτικοί άνδρες της εποχής αναζητούσαν με συνέπεια να μην προωθηθούν αποτελεσματικώς οι απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Η δε σύντομη κυβερνητική σταθερότητα που ακολούθησε με την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου (1928-1932), δεν δημιούργησε, εξαιτίας της χρονικής της βραχύτητας, ισχυρό υπόβαθρο κοινοβουλευτικής λειτουργίας.»

Με άλλα λόγια, τα στρατιωτικά κινήματα και τα πραξικοπήματα με τελικό αποτέλεσμα την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας του Μεταξά δεν οφείλονται στην δημοκρατία «που θέλει την εκτελεστικήν εξουσίαν υποταγμένην εις την νομοθετικήν», αλλά στο τύποις «δημοκρατικό πολίτευμα» που υποστήριζε ο ίδιος ο Καραμανλής και θεσμοθέτησε με το Σύνταγμα του 1975 και ήθελε την κυβερνητική εξουσία να υπερτερεί έναντι της νομοθετικής, δηλαδή του κοινοβουλίου. Τόσο το Σύνταγμα του 1927, όσο και πολύ περισσότερο το Σύνταγμα του 1975 είναι τα δικά μας Συντάγματα της Βαϊμάρης που θεσμικά κρύβουν μέσα τους την δυνατότητα επιβολής του φασιστικού ολοκληρωτισμού, είτε με την μορφή του μεσοπολέμου, είτε με την μορφή που τον βιώνουμε σήμερα υπό το καθεστώς της τρόικας και του ευρώ.

Το μονοκομματικό Σύνταγμα του 1975 είχε εξαρχής θεμελιώδες πρόβλημα νομιμοποίησης από την σκοπιά της λαϊκής κυριαρχίας, μιας και εκλογικό σώμα ποτέ δεν κλήθηκε να ψηφίσει «αναθεωρητική» Βουλή, ούτε ποτέ ρωτήθηκε για το συγκεκριμένο Σύνταγμα. Η αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης άφησε σε εκκρεμότητα το Σύνταγμα με το ΠΑΣΟΚ να ζητά αρχικά νέο Σύνταγμα με διαδικασίες λαϊκής κυριαρχίας, ενώ το ΚΚΕ ριζική αναθεώρηση. Το ζήτημα του Συντάγματος παρέμεινε ανοιχτό μέχρις ότου το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε σε κυβέρνηση το 1981 και φυσικά «ξέχασε» το Σύνταγμα, όπως και τόσα άλλα που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό.

Προκειμένου ο Ανδρέας Παπανδρέου να χρησιμοποιήσει τον απολυταρχικό τρόπο άσκησης της διακυβέρνησης χωρίς ερωτηματικά νομιμότητας, προχώρησε στην πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος που ο ίδιος είχε καταγγείλει ως ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό και χουντικής έμπνευσης. 

Τον Μάρτιο του 1986 ένδεκα άρθρα αναθεωρήθηκαν και ψηφίσθηκε η μεταφορά του κειμένου του Συντάγματος στη δημοτική γλώσσα. Με την αναθεώρηση αυτή οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίσθηκαν σε σημαντικό βαθμό ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον ρόλο του Πρωθυπουργού που απέκτησε πια διαστάσεις απόλυτου άρχοντα στην διακυβέρνησης της χώρας. Το κοινοβούλιο παρέμεινε απλά το φύλλο συκής ενός ακόμη πιο πρωθυπουργικού συστήματος κυβερνητικής απολυταρχίας. Ταυτόχρονα, η αναθεώρηση αυτή νομιμοποίησε στην πράξη και το ίδιο το Σύνταγμα που από την εποχή της ψήφισής του είχε παραμείνει σε εκκρεμότητα.

Σήμερα, μετά από τόσα μνημόνια και εφαρμοστέους νόμους, η συνταγματική τάξη στην χώρα έχει αλλάξει ριζικά. Κανένα από τα δικαιώματα του έλληνα πολίτη, του ανθρώπου και του λαού αυτής της χώρας δεν έχει μείνει αλώβητο. Οι «διεθνείς δεσμεύσεις» της χώρας έχουν αναδειχθεί σε απόλυτο ρυθμιστή της εσωτερικής έννομης τάξης. Κανένα ανθρώπινο, κοινωνικό, ή πολιτικό δικαίωμα του ελληνικού λαού δεν υπερτερεί έναντι των «διεθνών δεσμεύσεων». Το ίδιο το εθνικό συμφέρον έχει ταυτιστεί, μάλιστα με αποφάσεις και πράξεις της ηγεσίας της δικαιοσύνης, με τις «διεθνείς δεσμεύσεις» σε βαθμό πρωτόγνωρο ακόμη και σε σύγκριση με την παλιά ναζιστική κατοχή. Στο όνομα των «εκτάκτων συνθηκών» η ανώτατη δικαιοσύνη συνομολόγησε μαζί με την εκτελεστική εξουσία, αλλά και το κοινοβούλιο την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας και του λαού της σε αλλότριες δυνάμεις με σκοπό να προστατευτούν ξένα συμφέροντα.

Φτάσαμε στο σημείο ο φερόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Σαμαράς να ανακοινώνει στην Μάλτα πρόσφατα ότι οδεύουμε για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εθνικών Κρατών, που επίσημα προϋποθέτει την κατάλυση του συντεταγμένου ελληνικού κράτους και την αντικατάστασή του με ένα άλλο υπερεθνικό κρατικό μόρφωμα «ομοσπονδιακού» τύπου και κανένας δεν νοιάζεται. Να που φτάσαμε. Παλιά χρειαζόταν πόλεμος για να καθυποτάξεις έναν λαό και να του επιβάλεις την κρατική σου εξουσία. Σήμερα απλά αλώνεις εκ των έσω το πολιτειακό του σύστημα, επιβάλεις τις δικές σου «διεθνείς δεσμεύσεις» στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας και πριν το καταλάβει ο λαός έχει γίνει δούλος, ραγιάς στον ίδιο τον τόπο του. 

Η εξέλιξη είναι προφανής. Παλιά επέβαλες με τα όπλα την κυριαρχία σου σ’ έναν λαό. Πράγμα που ενείχε πάντα την ισχυρή πιθανότητα ενός παλλαϊκού κινήματος εθνικής αντίστασης. Σήμερα χρησιμοποιείς την δική του πολιτειακή οργάνωση, το δικό του εσωτερικό δίκαιο έτσι ώστε να φανεί στον λαό ότι σύννομα περνά ο έλεγχος της χώρας σε εσένα. Έτσι εξασθενίζεις σημαντικά την πιθανότητα να αντιμετωπίσεις ένα ισχυρό παλλαϊκό κίνημα. Η επιχείρηση αυτή για την Ελλάδα είναι πολύ πιο εύκολη διότι πρόκειται για μια χώρα όπου η συνταγματική τάξη εξυπαρχής ήταν διάτρητη, ενώ εξουσιάζεται σ’ όλη την προηγούμενη περίοδο από ένα καθεστώς κυβερνητικής απολυταρχίας και προτεκτοράτου. Με τον δωσιλογισμό, την εθελοδουλία και την πιο απόλυτη διαφθορά σ’ όλα τα επίπεδα να διαθέτει βαθιές ρίζες στο εγχώριο πολιτικό και πολιτειακό σύστημα παρέχοντας τα καλύτερα ερείσματα γι’ αυτό που βιώνουμε σήμερα.

  

Να λοιπόν που φτάσαμε. Ο κοινοβουλευτισμός και η διάκριση των εξουσιών, όπως οικοδομήθηκε μεταπολιτευτικά, αποτελεί το κουκούλι που μέσα του επωάζεται η ολοκληρωτική κατάλυση της ελληνικής πολιτείας, της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, αλλά και ο ακρωτηριασμός της εθνικής επικράτειας υπέρ των διεθνών επενδυτών, αγορών και δανειστών. Δεν αργεί η ώρα της εκκόλαψης. Η ελληνική πολιτεία εν γένει έχει υποστεί μια ριζική εσωτερική μεταλλαγή υπό καθεστώς «διεθνών δεσμεύσεων». Το εσωτερικό της δίκαιο έχει πλέον προετοιμάσει το πέρασμα του ελέγχου της χώρας σε υπερκρατικά και υπερεθνικά κέντρα εξουσίας. Ενώ το κρατικό μόρφωμα που αποκαλούσαμε Ελλάδα πολύ σύντομα θα έχει αφομοιωθεί εδαφικά, εθνικά και πολιτειακά από μια ευρύτερη «ευρωπαϊκή ομοσπονδία», η οποία θα σμιλευθεί ανάλογα με τα αντιτιθέμενα συμφέροντα Ουάσινγκτον-Βερολίνου. Ο ελληνικός λαός θα χάσει μια για πάντα την πατρίδα του.

Όταν λοιπόν οι συντεταγμένες εξουσίες της χώρας σου έχουν αλωθεί, ή έχουν παραδοθεί στον εχθρό, δηλαδή στις δυνάμεις εκείνες που προετοιμάζουν την κατάλυση της ελληνικής πολιτείας, όπως την γνωρίζαμε τα τελευταία 182 χρόνια τυπικά ελεύθερης ζωής, προκειμένου αυτός ο τόπος να αφομοιωθεί από ένα άλλο κρατικό μόρφωμα, από κάποιο είδος «ευρωπαϊκής ομοσπονδίας», τότε τι κάνεις; Όταν ο εχθρός για να επιβάλλει τον δικό του απόλυτο έλεγχο στην χώρα σου εισάγει με την βοήθεια του δικού σου πολιτειακού συστήματος τα συμφέροντά του ως υπερισχύουσες «διεθνείς δεσμεύσεις» στο εσωτερικό σου δίκαιο, τότε τι κάνεις;

Αν μείνεις πιστός στο δοσμένο κοινοβουλευτικό και πολιτειακό πλαίσιο, τι θα γίνει; Θα περιμένεις μάταια να νομολογήσουν υπέρ της εθνικής αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του λαού εκείνοι οι θεσμοί που έχουν ήδη αλωθεί, ή έχουν παραδοθεί στον εχθρό. Είναι σαν να επέλεγε το κίνημα εθνικής αντίστασης να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία υπό ναζιστική κατοχή με την ελπίδα ότι τα ανώτερα δικαστήρια της χώρας – τα οποία όπως και σήμερα νομολογούσαν αβέρτα-κουβέρτα υπέρ των καταχτητών – και η νέα βουλή θα κρίνουν το καθεστώς λεηλασίας της χώρας υπέρ του κατακτητή ως παράνομο και αντισυνταγματικό! Μόλις θα το έβλεπε αυτό ο κατακτητής είναι σίγουρο ότι θα τρόμαζε, θα τα έκανε κοινώς επάνω του και θα αποχωρούσε κακήν-κακώς. 

Αν δεν το έκανε, τότε θα τον κατατρόπωνε η νέα κυβέρνηση με διαπραγματεύσεις ενόσω αυτός θα διατηρούσε το καθεστώς κατοχής. Όσο σοβαρή είναι αυτή εκδοχή για την απαλλαγή από την παλιά κατοχή, άλλο τόσο σοβαρή είναι και η εκδοχή που θέλει μέσα από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές διαδικασίες να απαλλάσσεται η χώρα από τις δεσμεύσεις της νέας κατοχής που της έχει επιβληθεί. Και μάλιστα μέσα από σκληρές διαπραγματεύσεις, οι οποίες δεν θα αμφισβητήσουν ούτε καν για το θεαθήναι τις διαδικασίες αφομοίωσης του ελληνικού κράτους στην «ευρωπαϊκή ομοσπονδία» μέσω της οποίας οι ισχυροί θέλουν να ασκήσουν ακόμη και εδαφική κατοχή στην χώρα.

Όμως, ακόμη κι αν οι κοινοβουλευτικές ισορροπίες αλλάξουν και νέες πολιτικές δυνάμεις αναδειχθούν στην κυβέρνηση που έχουν την ειλικρινή πρόθεση να αντιμετωπίσουν το καθεστώς υποταγής στην τρόικα, πώς θα απαλλαγεί η χώρα και ο λαός της από τις «διεθνείς δεσμεύσεις» που αυτό το σύστημα διακυβέρνησης έχει αποδεχθεί; Το μόνο που σου παρέχει το υπάρχων συνταγματικό πλαίσιο είναι μια γκάμα ερμηνειών του νόμου που θα κληθούν να ερμηνεύσουν θεσμοί και πολιτειακά όργανα ήδη αλωμένα. Που θα στηριχθείς για να ισχυριστείς ότι οι «διεθνείς δεσμεύσεις» που έχουν ήδη καταστεί εσωτερικό δίκαιο και εφαρμόζονται, είναι παράνομες και δεν πρέπει να εφαρμοστούν; Το αν παράνομα, ή νόμιμα έχουν κυρωθεί διεθνείς συμβάσεις και υποχρεώσεις της χώρας, δεν ενδιαφέρει το διεθνές δίκαιο, ούτε την λεγόμενη διεθνή κοινότητα. Ούτε αναιρούν τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η εξουσία της χώρας και τις έχει περάσει στο εσωτερικό δίκαιό της.

Με άλλα λόγια, η εμμονή στον κοινοβουλευτικό δρόμο σήμερα και η άσκηση πολιτικής με ορίζοντα τις εκλογές όποτε κι αν γίνουν, καταδικάζουν τον λαό και την χώρα όχι μόνο στη συνεχιζόμενη σφαγή, αλλά και στην θεμελίωση διεθνούς δικαιώματος επέμβασης στο εσωτερικό της χώρας αν τυχόν αρνηθεί να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της. Η παραμονή στο σημερινό πολιτειακό πλαίσιο δίνει το δικαίωμα στις ξένες δυνάμεις, στα κράτη δανειστές της χώρας και στην ευρωζώνη να παρεμβαίνει ανοιχτά στα εσωτερικά μας και να ασκεί πιέσεις με κάθε τρόπο και μέσο. Και μάλιστα να εμφανίζονται όλοι τους ως οι αδικημένοι της υπόθεσης γιατί η Ελλάδα δεν τηρεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Όσα μνημόνια κι αν βγάλουμε παράνομα, καμιά από τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχουν περάσει στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας δεν μπορούμε να αρνηθούμε υπό το υπάρχων συνταγματικό και πολιτειακό πλαίσιο.

Η ανάληψη διεθνών δεσμεύσεων από μια χώρα δεν έχει καμιά σχέση με τον τρόπο που αυτές στο εσωτερικό ψηφίστηκαν (παράνομα ή νόμιμα), είτε με τον τρόπο που πέρασαν στο εσωτερικό δίκαιο. Όσο διατηρείται η περίφημη «συνέχεια του κράτους», δηλαδή όσο ο λαός αναγνωρίζει το υπάρχων πολιτειακό σύστημα μέσα στα πλαίσια του οποίου έχουν αναληφθεί οι δεσμεύσεις (παράνομα ή νόμιμα είναι αδιάφορο από την σκοπιά του διεθνούς δικαίου και των αντισυμβαλλόμενων κρατών), τόσο θα δίνει το δικαίωμα να διεκδικούν την χώρα του οι διεθνείς τοκογλύφοι, τα κράτη και οι οργανισμοί που τους προστατεύουν. Όσους πολιτικούς του κι αν καθίσει στο σκαμνί για τον τρόπο εσωτερικής νομιμοποίησης των διεθνών δεσμεύσεων που ανέλαβαν στο όνομά του και ερήμην του. 

Δυστυχώς υπό το υπάρχων συνταγματικό και κοινοβουλευτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, οι πολιτικοί κυβερνώντες έχουν κάθε δικαίωμα να ασκούν την εξουσία όπως γουστάρουν χωρίς σοβαρές συνέπειες για τους ίδιους. Ή όπως έλεγε ο ίδιος ο «εθνάρχης» Καραμανλής όταν η αντιπολίτευση τον εγκαλούσε για αυθαιρεσίες: «Διατί ενοχλείσθε; Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσίαν. Δεν είπε πως θα την ασκήσω.»

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 9/12/2012

Διαβάστε Περισσότερα...>>

Σχετικά με μια «απάντηση» από ανώνυμους κουκουλοφόρους με την επωνυμία «επιτροπή ιδεολογίας της Σπίθας».

Σχετικά με μια «απάντηση» από ανώνυμους κουκουλοφόρους με την επωνυμία «επιτροπή ιδεολογίας της Σπίθας».:

Στις 6/12/2012 δημοσιοποιήθηκε κείμενο που υποτίθεται ότι απαντά στα ερωτήματα που έθεσα στον κ. Θεοδωράκη με δικό μου κείμενο, υποστηρίζοντας ότι οι προτάσεις του – ανεξάρτητα από τις προθέσεις του ίδιου του κ. Θεοδωράκη – ακολουθούν την πεπατημένη της εθνικής μειοδοσίας που συντελείται στις μέρες μας και στήνουν μια μεγάλη παγίδα στον λαό και την χώρα. Όποιος διάβασε το δικό μου κείμενο, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν αμφισβήτησα τις καλές προθέσεις, ούτε τις ιστορικές περγαμηνές, ή τον πατριωτισμό του κ. Θεοδωράκη. Κι αυτό δεν το έκανα από αβρότητα. Ούτε έχω ανάγκη να προσκυνώ άγια εικονίσματα κανενός είδους. Στο πρόσωπο του κ. Θεοδωράκη τιμώ τόσο την προσωπική ιστορία του, όσο και την ιστορία αγώνων ενός ολόκληρου λαού, που αναγκαστικά το όνομα του κ. Θεοδωράκη είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποστούμε όλοι λοβοτομή και να χάβουμε αμάσητο με το στόμα ορθάνοιχτο, όπως συνηθίζουν οι πνευματικά ευνουχισμένοι, οποιαδήποτε «σοφία» εκπορεύεται από τον Ύψιστο. Έλεος. Άλλο σεβασμός στο πρόσωπο κι άλλο μουνουχισμένος αυλοκόλακας σε διατεταγμένη υπηρεσία. Πόσο αξιοπρεπές και αξιοθαύμαστο είναι για κάποιον με την εμβέλεια και το όνομα ενός Θεοδωράκη να τον υπηρετούν – στην κυριολεξία – τέτοιες ασημαντότητες; Ιδιαίτερα όταν αυτοί μιλούν εξ ονόματος του κ. Θεοδωράκη που ο λόγος του, ακριβώς λόγω της ιστορίας του, έχει βαρύνουσα σημασία; Κι έτσι, ωιμέ, υπέπεσα στην βαρύνουσα έως μοιραία αμαρτία να ασκήσω κριτική στις «προτάσεις» που εξέθεσε ο ίδιος ο κ. Θεοδωράκης σε συνέντευξή του προκαλώντας την μήνιν των παρατρεχάμενων. Ουδείς αναμάρτητος, όπως θα είπε κι ο Σαμαράς μπροστά στην Μέρκελ.

Η «απάντηση» που εισέπραξα με ξάφνιασε περισσότερο από τις «προτάσεις» του κ. Θεοδωράκη. Κάποια άγνωστη και ανώνυμη «επιτροπή ιδεολογίας της Σπίθας» προσπάθησε να μου απαντήσει με ένα χυδαίο κείμενο που ξεκινά ως εξής: «Σε ένα παραλήρημα αντι-Θεοδωρακισμού, ο κ. Δημήτρης Καζάκης διαστρεβλώνει, όπως συνηθίζει, το λόγο του Μίκη Θεοδωράκη, προκειμένου να αυτοπροβληθεί. Τολμά να αμφισβητεί τη δημοκρατικότητα, την αγωνιστικότητα και τον πατριωτισμό του Μίκη Θεοδωράκη. Καθώς δεν κατανοεί την πολιτική του σκέψη, με ένα δαιδαλώδη και ακατάληπτο λόγο, θέτει προβοκατόρικα ρητορικά ερωτήματα.»

Προφανώς το εν λόγω κείμενο έχει σαν αποστολή όχι να απαντήσει σε μένα, αλλά στα δικαιολογημένα ερωτηματικά των ελάχιστων πλέον μελών και φίλων που έχουν απομείνει στη Σπίθα, αλλά και των χιλιάδων άλλων αγωνιστών που τρέφουν σεβασμό στο πρόσωπο του κ. Θεοδωράκη και δεν περίμεναν τέτοιες «προτάσεις» από κάποιον που έχει συνδέσει το όνομά του με τους αγώνες του λαού για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και δεν με ξαφνιάζει προσωπικά αυτή η χυδαιολογία. Δεν προσπαθούν να απαντήσουν, αλλά να πωρώσουν και να φανατίσουν τυφλούς οπαδούς. Δεν θα ακολουθήσω το μονοπάτι τους. Ποτέ δεν μπόρεσα να ακολουθήσω το ύφος και το ήθος αυλοκολάκων, εκείνων δηλαδή των σκουληκιών που ζουν στην σκιά μεγάλων ονομάτων προκειμένου να επιβιώσουν. Έτσι ή αλλιώς, όποιος με σώας τα φρένας και με ανοιχτό μυαλό διαβάσει το δικό μου κείμενο, μπορεί από πρώτο χέρι να διαπιστώσει αν πρόκειται για «παραλήρημα», για «διαστρέβλωση» και φυσικά για διάθεση «αυτοπροβολής».

Απλά θα ήθελα να πω σ’ αυτούς τους ανώνυμους λιβελογράφους τα εξής: Ποτέ δεν ήμουν «Θεοδωρακικός» για να γίνω «αντι-Θεοδωρακικός». Ο σεβασμός σε ένα ιστορικό πρόσωπο, δεν σημαίνει λατρεία θρησκευτικού συμβόλου. Επίσης δεν γνωρίζω πότε ντύσατε τον κ. Θεοδωράκη με την τιάρα του πάπα ώστε να διεκδικήσετε εξ ονόματός του το «αλάθητο του πάπα». Αυτό σας κάνει ουλτραμοντάνους – όπως χαρακτήριζαν τις αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις του παπισμού που κράδαιναν το «αλάθητο του πάπα» και μ’ αυτό έκαιγαν στην αιώνια πυρά οποιονδήποτε επικαλούνταν την κοινή λογική. Τώρα τι σχέση έχουν οι ουλτραμοντάνους με τους δημοκράτες πατριώτες, αυτό το αφήνω να το σκεφτείτε μόνοι σας. Πάρτε το σαν ένα είδος «δουλειάς για το σπίτι», μιας και λέτε ότι είστε «επιτροπή ιδεολογίας της Σπίθας». Καταλαβαίνω ότι απευθύνεστε στους ομοίους σας, αλλά υπάρχουν και όρια. Κι εσείς τα όρια του γελοίου και της κοινής λογικής τα έχετε υπερβεί προ πολλού.

Τέλος, απ’ όσα γνωρίζω οι ανώνυμοι λίβελλοι δεν ανήκουν στις δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας, ούτε του κινήματος που πάλεψε για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση αυτής της χώρας. Οι αντιπαραθέσεις και οι πολεμικές πάντα γίνονταν επώνυμα. Όσο ανελέητες κι αν ήταν. Οι αληθινοί δημοκράτες και πατριώτες αγωνιστές θεωρούσαν πάντα ανάξιο να κρύβονται πίσω από τίτλους «επιτροπών» και στην σκιά μεγάλων ονομάτων. Ότι ήθελαν να πουν το έλεγαν ανοιχτά και επώνυμα. Αυτοί που κρύβονταν πάντα στην ανωνυμία ήταν οι κουκουλοφόροι, οι πράκτορες και οι προβοκάτορες.

Τι κρίμα για έναν Θεοδωράκη να αναλαμβάνουν την «υπεράσπισή» του κάποιοι που δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν ούτε καν υπογράφοντας επώνυμα τον λίβελό τους, αλλά υιοθετούν το ύφος και το ήθος των παλιών κουκουλοφόρων. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί η αληθινή αποστολή τους δεν είναι να υπερασπιστούν, όπως λένε, τον κ. Θεοδωράκη, αλλά βάζοντας μπροστά το όνομά του να υπερασπιστούν τους υποβολείς των «προτάσεων»; Μήπως πρόκειται για κοινά τσιράκια των διαφόρων Εμφιετζόγλου και άλλων «πατριωτών» της τσέπης που έχουν πλευρίσει τον κ. Θεοδωράκη και επιθυμούν διακαώς να τον χρησιμοποιήσουν για τις δικές τους δουλειές; Αυτοί άλλωστε δεν εισηγήθηκαν τις «προτάσεις», που τελείως άστοχα υιοθέτησε ο κ. Θεοδωράκης, αδικώντας κατάφωρα τον ίδιο και το όνομα που φέρει; Πάντως αυτό είπε ο ίδιος ο κ. Θεοδωράκης στην συνέντευξή του.

Μήπως λοιπόν αυτοί που στην πραγματικότητα ανησύχησαν είναι όσοι έχουν πλευρίσει τον κ. Θεοδωράκη για τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα και φοβήθηκαν μπας και τα επιχειρήματα του δικού μου κειμένου υπομονεύσουν τις δικές τους «προτάσεις»; Μήπως γι’ αυτό έγινε όλη αυτή η φασαρία; Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι το κείμενο της «επιτροπής ιδεολογίας της Σπίθας» δεν απαντά σε κανένα από τα ερωτήματα, ή τα επιχειρήματα του δικού μου κειμένου, αλλά τα προσπερνά με αφορισμούς. Αυτό εξηγεί και το γεγονός της ανωνυμίας του λιβελογράφου. Που να τολμήσει να αντιπαρατεθεί επωνύμως και ανακαλύψει ο κόσμος ότι πρόκειται για κάποιο γνωστό τσιράκι του κάθε κ. Εμφιετζόγλου που το σινάφι του λεηλάτησε ανελέητα, αλλά εντελώς πατριωτικά, αυτή την χώρα και τώρα εισηγείται «προτάσεις» για την «διάσωσή» της.

Τα τσιράκια λοιπόν που αυτοονομάστηκαν «επιτροπή ιδεολογίας της Σπίθας» με προκαλούν ως εξής: «Κύριε Καζάκη, κατά την προσφιλή σας τακτική, και αυτό είναι άξιον ερεύνης, δημιουργείτε για πολλοστή φορά γκρίζα δημοσιογραφία, χωρίς στοιχεία τεκμηρίωσης. Γι' αυτό απαντείστε ευθέως : Από πού αντλείτε την είδηση ότι “οι ΗΠΑ πριμοδοτούν αδρά επιστήμονες και μη ώστε να αναδείξουν την ΑΟΖ ως πρώτιστο μέλημα, ως κυρίαρχο ζήτημα που επισκιάζει την ανοικτή πληγή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, την οποία οι ίδιες την άνοιξαν και την συντηρούν δια μέσου της τουρκικής αδιαλλαξίας”.»

Προφανώς οι «ιδεολόγοι» της Σπίθας δεν έχουν πάρει χαμπάρι την είδηση ότι οι δικοί τους εισηγητές περί ΑΟΖ είναι παράλληλα και σύμβουλοι του κ. Σαμαρά για το ίδιο θέμα. Ούτε βέβαια πήραν χαμπάρι την δήλωση Μεϊμαράκη περί του Αιγαίου ως «ελεύθερης θάλασσας», δηλαδή ως θάλασσας χωρίς κυριαρχικά δικαιώματα. Όπως επίσης δεν φαίνεται να πήραν χαμπάρι τις δηλώσεις του ίδιου του Σαμαρά, από την εποχή των προγραμματικών της δικής του συγκυβέρνησης, ότι θα προχωρήσει σε άνοιγμα του ζητήματος της ελληνικής ΑΟΖ. Μπορεί κάποιος από τους φωστήρες της «επιτροπής ιδεολογίας της Σπίθας» να συνδέσει τις τελείες για να δει την εικόνα, ή θα πρέπει να καλέσουμε ένα παιδάκι του δημοτικού να τους εξηγήσει τι είναι αυτό που βρίσκεται στην σκεπή και κάνει νιάου-νιάου;

Όσο για τον ρόλο των ΗΠΑ δεν απαιτώ από τους «ιδεολόγους» της Σπίθας να γνωρίζουν για τις αναλύσεις του Council on Foreign Relations, ούτε άλλων think-tank της υπερατλαντικής συμμάχου, που ζητούν τα τελευταία χρόνια κοινή ΑΟΖ Ελλάδας-Τουρκίας προκείμενου να ξεπεραστούν οι τριβές αναμεταξύ τους για ξεπερασμένα ζητήματα όπως είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Το γεγονός ότι δεν τα γνωρίζουν όλα αυτά δεν μας εκπλήσσει. Όταν μορφώνεσαι και μάλιστα «ιδεολογικά» από κλασσικά εικονογραφημένα, ή φωτορομάντζα, είναι αλήθεια ότι θα υστερείς λίγο ως προς την ενημέρωσή σου.

Όμως ακόμη κι αν όλα αυτά δεν ίσχυαν. Ακόμη κι αν δεν είχαν την δυνατότητα να διαβάσουν, π.χ., το βιβλίο του Δημήτρη Μυλάκα για την Απόρρητη Ιστορία του Αιγαίου, εκδόσεις Ποντίκι, ώστε να γνωρίζουν για το τι επιδιώκουν οι ΗΠΑ, κοινή λογική δεν διαθέτουν; Όταν προτείνεις ανακήρυξη εδώ και τώρα της ΑΟΖ με όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στον αέρα, σε ξηρά και θάλασσα και μάλιστα με εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές της ευρωζώνης, τι σημαίνει αυτό; Και μάλιστα ποιος το προτείνει; Μια κυβέρνηση δήθεν «εθνικής σωτηρίας», η οποία θα έχει ορκιστεί πίστη στο ευρώ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δηλαδή στους σφαγείς του ελληνικού λαού. Τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη; Στην καλύτερη περίπτωση υποδηλώνουν την πρόθεσή σου να οριοθετήσεις το οικόπεδο Ελλάδα για να το πάρουν οι δυνάμεις κατοχής στο όνομα του χρέους. Γιατί η «επιτροπή ιδεολογίας της Σπίθας» δεν απαντά σ’ αυτό και ψάχνει να βρει σκιάχτρα; Διαθέτει κοινή λογική, ή θα πρέπει πάλι να συμβουλευθεί κάποιο πιτσιρίκι του δημοτικού για να της εξηγήσει τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;

Επίσης, πώς θα πρέπει να ονομάσουμε, να χαρακτηρίσουμε βρε αδερφέ, αυτόν που υποστηρίζει μια τέτοια πρόταση της ΑΟΖ; Δημοκράτη πατριώτη, ή πεμπτοφαλλαγγίτη των δυνάμεων κατοχής, δηλαδή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ; Μήπως γι’ αυτό ρε καλόπαιδα πήγατε να κρυφτείτε πίσω από το όνομα Θεοδωράκης; Για να χρησιμοποιήσετε την δική του ιστορία, το δικό του πατριωτικό εκτόπισμα, ώστε να μην φανεί το φαιοπράσινο χρώμα των δικών σας «προτάσεων»;

Ωστόσο, οι φαιοπράσινοι ανώνυμοι της «επιτροπής ιδεολογίας της Σπίθας» συνεχίζουν για να με εγκαλέσουν: «Οι επιστήμονες, δεν έχουν όνομα; Οι “και μή” ποιοί είναι; Γιατί τέτοιου είδους δημοσιογραφία και πληροφόρηση, θυμίζει ολίγον από σαλάτα και οι πολιτικές σαλάτες, κ. Καζάκη, είναι το πρώτο πιάτο του συστήματος. Είναι λογικό να σας τρομάζει και εσάς και την Deutsche Bank, γιατί μερικά πράγματα σε αυτή τη χώρα πάνε πακέτο...» Μπορεί αγαπητοί νοσταλγοί των κουκουλοφόρων στον κόσμο του γαιοασπάλακα όπου κατοικοεδρεύετε να μην το γνωρίζετε, αλλά η πολεμική δεν γίνεται ενάντια σε πρόσωπα, αλλά ενάντια σε θέσεις και απόψεις. Για μένα οποιοσδήποτε, επιστήμονας και μη, που υποστηρίζει την «ανακήρυξη» της ΑΟΖ με τον τρόπο που την προτείνεται εσείς είναι είτε πράκτορας, είτε ανόητος που αρνείται να αντιληφθεί σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα και από τι απειλείται ο λαός της. Είναι αρκετά καθαρό για εσάς, ή θα πρέπει να το ζωγραφίσω; Με αφήνει παγερά αδιάφορο το ποιος είναι, ποιο είναι το όνομά του, ή ποιες περγαμηνές κομίζει. Δεν είμαι αγράμματος σαν κι εσάς για να λατρεύω ακαδημαϊκούς τίτλους, κατά το χαρυκλινικό «πω-πω μόρφωση ο π..!», αλλά ένας κοινός άνθρωπος που γνωρίζω να χρησιμοποιώ την κοινή λογική.

Τώρα αν οι δικές μου «πολιτικές σαλάτες», είναι «το πρώτο πιάτο του συστήματος», προφανώς έχετε κάνει λάθος που απευθύνεστε. Δεν είμαι εγώ που προτείνω αυτές τις άθλιες «προτάσεις» υποδούλωσης της χώρας διαμέσου της ΑΟΖ, αλλά οι δικοί σας «επιστήμονες», οι οποίοι απ’ ότι φαίνεται έχουν διακεκριμένες θέσεις στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ για να προωθούν έτσι ξεδιάντροπα τις θέσεις αυτών των ευαγών ιδρυμάτων. Επομένως, εσείς οφείλετε να πείτε ποιοι είναι οι επιστήμονες που σας πλάσαραν αυτές τις «προτάσεις» κι όχι εγώ. Για μένα τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι «προτάσεις» και οι ολέθριες συνέπειες για την χώρα και τον λαό με νοιάζουν κι όχι οι ολέθριοι τύποι που κρύβονται πίσω από αυτές.

Όσο για τον συνειρμό με την Deutsche Bank δεν τον κατάλαβα. Συγχωρέστε μου το χαμηλό IQ, δεν είμαι ο πιο «έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο» για να προτείνω το χαντάκωμα του λαού και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας με άλλοθι την ΑΟΖ, γι’ αυτό και δεν κατάλαβα τον συνειρμό. Εννοείται ότι είμαι πράκτορας της Deutsche Bank και υποστηρίζω ότι κι αυτή; Προφανώς στο τελευταίο φωτορομάντζο απ’ όπου ενημερώνεστε δεν είχε την έκθεση της Deutsche Bank, γι’ αυτό και ας μου επιτρέψετε να σας διαφωτίσω. Αν φυσικά κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Η έκθεση της Deutsche Bank βγήκε για να υποστηρίξει τις δικές σας προτάσεις. Λες και γράφτηκε από τους δικούς σας «επιστήμονες». Ίσως και όντως να γράφτηκε. Διότι ισχυρίζεται όλες αυτές τις ανοησίες περί τεράστιων αποθεμάτων σε μια περιοχή όπου δεν έχουν γίνει ούτε καν οι στοιχειώδεις γεωφυσικές έρευνες. Προσωπικά δεν γνωρίζω τι υπάρχει εκεί, ούτε κανένας από τους σοβαρούς ειδικούς γνωρίζει, πέρα από κάποιες ενθαρρυντικές ενδείξεις που έχουν εντοπιστεί και κάνουν αναγκαία την συστηματική γεωφυσική έρευνα. Επομένως γιατί η Deutsche Bank πλασάρει παντελώς αβάσιμες εκτιμήσεις για τεράστιας αξίας κοιτάσματα; Ο λόγος είναι απλός γιατί τα κατοχικά συμφέροντα που αντιπροσωπεύει θέλουν την οριοθέτηση της ΑΟΖ για να καρπωθούν τα οικεία οικόπεδα με όρους αποικιοκρατίας. Γι’ αυτό και σιγοντάρουν τους ίδιους «επιστήμονες» απ’ όπου, καθώς φαίνεται, παίρνεται κι εσείς τις «προτάσεις» σας για ΑΟΖ. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς, ή χρειάζεται πάλι η συνδρομή του μαθητή από το δημοτικό;

Το επίπεδο βέβαια «επιστημονικής» γνώσης που διαθέτουν οι ανώνυμοι της «επιτροπής ιδεολογίας της Σπίθας» φαίνεται από το παρακάτω: «Αναρωτιέστε τί είναι η ΑΟΖ; Αποκαλείτε την αποκλειστική οικονομική Ζώνη, ως νέο μαντζούνι; Επειδή δεν είμαστε γιατροί και δεν ασχολούμαστε με γιατροσόφια, σας απαντάμε με πολιτικούς όρους: Αυτό που εσείς αποκαλείτε ως νέο μαντζούνι, αναγνωρίστηκε διεθνώς για πρώτη φορά το 1982. Η Ελλάδα δεν έχει ορίσει ακόμα ΑΟΖ με καμιά γείτονα χώρα, αν και έχει το δικαίωμα να το πράξει, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας και τη Διεθνή Νομοθεσία. Κύριε Καζάκη, οι υποτελείς των συμφερόντων – στους οποίους δεν τολμάτε να αναφερθείτε - ευχαριστούσαν μονίμως τους Αμερικάνους και δημιουργούσαν καθημερινά Ίμια. Η πατριωτική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα εκλέξει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα κάνει πράξη την θέσπιση της ΑΟΖ. Η οριοθέτηση είναι άλλο θέμα, που αφού αποκτήσετε την διπλωματική γνώση βάσει του Διεθνούς Δικαίου, θα μπορέσουμε ευχαρίστως να το συζητήσουμε. Στην αοριστία και στον κυκεώνα των πολιτικών ύβρεων που εξαπολύετε στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη, απαντά η ίδια σας η πρακτική.»

Τελικά θα χρειαστούμε οπωσδήποτε την συνδρομή όχι μαθητή του δημοτικού, αλλά τροφίμου του νηπιαγωγείου. Είπαμε ότι η ΑΟΖ δεν ανακηρύσσεται μονομερώς από μια χώρα. Τι απαντάνε οι «ιδεολόγοι» της Σπίθας; Άστα να πάνε. Είπαμε ότι μια χώρα δηλώνει ότι προτίθεται να οριοθετήσει την ΑΟΖ της και έτσι ξεκινά ένα κύκλο διαπραγματεύσεων με τις όμορες χώρες που θα καθορίσουν τα όριά της. Τι απαντάνε οι «ιδεολόγοι»; Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. «Η πατριωτική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα εκλέξει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα κάνει πράξη την θέσπιση της ΑΟΖ,» μας λένε με στόμφο ξεπεσμένου ηθοποιού της τραγωδίας. Κι εμείς τους λέμε κάτι πολύ απλό: Η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας από την στιγμή που θα δώσει όρκο πίστης και υποταγής, όπως θέλετε, στους δανειστές, στο ευρώ, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, όχι μόνο πατριωτική δεν θα είναι, αλλά ξεκάθαρα κατοχική, κυβέρνηση δωσίλογων. Όπως οι κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη στην παλιά κατοχή. Παρεμπιπτόντως, και αυτές αυτοχαρακτηρίζονταν «εθνικής σωτηρίας». Μια τέτοια λοιπόν κυβέρνηση την μόνη ΑΟΖ που μπορεί να οριοθετήσει είναι αυτή που συμφέρει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ για να παραδοθεί στις δυνάμεις κατοχής και στα αρπαχτικά των αγορών. Σ’ αυτό έχετε να πείτε τίποτε, ή θα σκούζετε σαν μουνουχισμένες χοιρομάνες;

Όσο για όλα τα υπόλοιπα, εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι όντως η πράξη δείχνει το ποιόν του καθενός και να επαναλάβω προς πάσα κατεύθυνση αυτό που ξέρουν πολύ καλά οι παλιοί αγωνιστές: Τα στερνά τιμούν τα πρώτα!

Διαβάστε Περισσότερα...>>